Na'il was onze meervoudige gehandicapte pleegzoon (hij overleed in 2009). Vanaf september 2007 zou hij naar een nieuwe school mogen gaan. Ter voorbereiding mocht hij vanaf april al één keer per week naar de school in Ilanot. Vanwege zijn doofheid kon ik hem niet alleen achterlaten en zo gebeurde het dat ik tot eind juni iedere maandag van 08.00 tot 13.00 uur in Ilanot zat. De lerares, een schat van een vrouw met engelengeduld, vond het geen probleem dat ik erbij bleef.

Met eigen ogen zag ik hoe het personeel op zo’n liefdevolle manier met deze zwaar gehandicapte kinderen werkten. Op deze school kon Na’il eindelijk zijn elektrische rolstoel gebruiken. Tijdens de pauzes onderzocht hij ieder hoekje en gaatje en reed van gang naar gang en klas naar klas.

Zowel voor de kinderen als hun ouders is het een zegen dat Israëls bijzonder onderwijs ook tijdens de vakanties blijft doorgaan. De laatste twee weken van augustus heeft echter iedereen vakantie. Na’il verveelde zich stierlijk, omdat hij zijn vaste routine miste. Toen ik hem op 1 september naar zijn nieuwe school bracht, straalde hij.

Toen Nadia (onze andere pleegdochter) van de dovenschool naar Ilanot overging, had Lena (de klasassistente) niet verblikt of verbloosd bij het horen van Nadia’s uitgebreide ‘verzorgingspakket’. Vanaf dat moment was Lena mijn ‘ster’ geworden en nu bleek ze ook Na’il onder haar hoede te hebben.

“Ik maak me een beetje zorgen dat hij niet zal willen drinken,” zei ik tegen Lena. Dat was een gevaarlijke gewoonte van Na'il, helemaal tijdens warm weer. Hij leed liever dorst dan een fles van vreemden te accepteren. “Geef me de fles eens,” zei Lena. Na’il was zo overdonderd toen hij de speen in zijn mond geduwd kreeg, dat hij meteen begon te drinken. Ik kon mijn ogen niet geloven! Lena en Na’il werden elkaars grootste favoriet.

Die eerste schooldag was balagan - chaos.

Doordat meerdere kinderen naar een andere klas waren overgegaan, moesten de stafleden hun behoeften en gewoontes opnieuw leren kennen. De fysiotherapeuten, bezigheidstherapeuten, de lerares en haar assistenten zochten naar rollators en standaards waar de kinderen in moesten staan en lopen. Heel vaak bleek dat de attributen, die voor de vakantie gebruikt waren, opnieuw afgesteld moesten worden omdat de kinderen tijdens de vakantie gegroeid waren.

Ik probeerde te helpen waar ik kon. Zonder klagen of irritaties deed iedereen zijn uiterste best om de kinderen zo snel mogelijk weer in het schoolritme te krijgen. Tijdens de twee weken zomervakantie hadden ouders vaak geen energie of motivatie om deze veelal spastische kinderen in goede lichamelijke conditie te houden. Dat was te zien – de staf moest van voren af aan beginnen.

Opnieuw besefte ik dat ik Na’il niet kon achterlaten en naar huis gaan. Hij moest niet alleen wennen aan de grotere school, vreemde gezichten, maar ook aan nieuwe regels. “Nee, je mag geen joysticks van rolstoelen halen!” en “Nee, je steekt niet je voeten in een wc-pot!”

Anderhalve week later brak eindelijk de dag aan waarop de lerares zei: “Je hoeft morgen niet meer te komen. Ik denk dat we het nu wel zullen redden.” Ik waarschuwde haar: “Je moet hem heel streng aanpakken, vooral in het begin. Later kan je de teugels wel wat laten vieren.” Ronit was echter veel te lief. Na’il weigerde te luisteren, hij schopte en schreeuwde en begon zelfs te spugen, niet alleen in de klas, maar ook in de schoolbus. De nieuwe school overweldigde hem en hij kon niet duidelijk maken wat hij wilde. Ik was bang dat de staf alleen maar zijn slechte gedrag zouden zien, en niet het bijzondere mannetje wat ik begreep en waar ik zoveel van hield.

Na een paar hele moeilijke maanden begon Na’il geleidelijk aan een beetje mee te werken. Ook de schoolstaf had tijd nodig om hem te leren kennen. Zijn leraressen van de Ein Kerem Ma’ayan school kwamen naar Ilanot om de staf te adviseren hoe ze het beste met deze bijzondere leerling om konden gaan. Toen iedereen begreep dat hij een HELE strenge aanpak nodig had, begon de situatie te verbeteren.

Met kromme tenen ging ik naar de eerste ouderavond. “Ik moet je eerlijk zeggen dat we er serieus over gedacht hebben om Na’il naar een andere school over te plaatsen,” begon Noa, het hoofd van de school. Toen ze mijn geschrokken gezicht zag, ging ze snel verder: “Weet je wat Ronit en de klassenassistenten zeiden?” Ze lachte. “We willen Na’il helemaal niet kwijt! Geen denken aan, Noa! Hoe kom je erbij?” Ze gaven toe dat Na’ils gedrag een uitdaging was en soms best moeilijk, maar ze zagen ook hoe bijzonder dit kereltje was. Ze hielden van hem. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik Noa zo vol trots over haar staf hoorde spreken.

In 2009 is Na'il plotseling overleden. Tijdens de 21 jaar dat we pleegouders waren van vier meervoudig gehandicapte kinderen, hadden wij het voorrecht om samen te werken met deze bijzondere mannen en vrouwen in het bijzonder onderwijs. Zes dagen per week doen zij hun best, vol liefde en met hun hele hart, om deze kwetsbare kinderen hun potentieel te laten bereiken.

Het doorzettingsvermogen, de moed en de enorme obstakels die deze ‘zwakken’ iedere dag opnieuw moeten overwinnen, is een bron van inspiratie voor de ‘wijzen’ en de ‘sterken’.

Gewoon doen – het levensverhaal van een jongetje dat zijn eer aandeed is een boek over Na’íl.