Zwervers in Israël

Op grote en kleine kruispunten in het noorden zie ik ze vaak staan: kleine mannetjes die hun handen ophouden zodra het stoplicht op rood springt. Met grote, mooie donkere ogen kijken ze je diep aan. Alsof ze door je ziel kijken. Het bedekt hoe viezig en onverzorgd ze er uit zien. Het liefst zou ik ze allemaal meenemen, in bad stoppen en zorgen dat het hen beter gaat.

Op een punt waar ik vaker langs rijd, zit altijd een man in een rolstoel. Hij mist een gedeelte van zijn linkerbeen en rolt zich voort langs de wachtende auto’s, hopende dat het stoplicht nooit groen wordt. Ik heb me de gewoonte aangeleerd om al mijn kleingeld in een bakje in de auto te doen, zodat ik hem altijd wat kan geven als hij voorbij mijn raam schuift. Ook hij kan een bad gebruiken.

In een drukke winkelstraat in een stadje waar ik altijd van alles te doen heb, zit, altijd op dezelfde plek, een zwerver. Hij kijkt naar beneden en zit te zitten. Een bakje dat voor hem staat, vraagt je, zonder woorden, er geld in te gooien.

Broodje

Onlangs, op een vrijdagmorgen, kwam ik aanlopen en zag hem zitten, op zijn bekende stek. Op hetzelfde moment liep een vrouw op hem af, ze had een belegd broodje in haar hand en gaf hem dat. Hij keek omhoog en toverde een brede glimlach op zijn bruin doorleefde gezicht.

Ik raakte met de vrouw aan de praat. Zij vertelde me dat zij het broodje speciaal voor hem had gekocht. “Het is vrijdag, bijna sabbat. Vanavond zit ik thuis gezellig met mijn gezin te eten. Ik wil dat hij het, al is het maar tijdelijk, het ook even goed geeft op de heiligste dag van de week”, aldus de vrouw.

Een kleine moeite, maar een groot gebaar.