Na een heerlijke, lange wandeling snelde ik naar huis om me om te kleden. Ik had drie afspraken buiten de deur gepland, een daarvan was een controle bij een arts. De afspraken waren redelijk dicht bij elkaar gelegen. Allereerst moest ik naar de garage, want mijn telefoon laadt de ene dag wel op in de auto en de andere dag weer niet. Omdat ik veel op de weg zit, is dat onhandig en ook redelijk onbetrouwbaar.

Een boze toon

Klokslag negen uur reed ik mijn auto voor. Het was er rustig en ik legde mijn probleem uit aan de automonteur. Ik woon inmiddels zeventien jaar in dit heerlijke land, maar ik zal nooit wennen aan de toon waarop je veelal benaderd wordt. Het maakt niet uit of het in Ivriet of Arabisch is, het voelt altijd alsof er iemand boos op je is.

Dat was nu ook het geval. De monteur legde me met handen en voeten uit dat hij het enorm druk had en dat ik geduld moest hebben. Ik was de enige klant, maar, hij had gelijk, hij was druk met een lekke band. Ik wachtte een half uur en vroeg hem, heel zachtjes, of ik ooit aan de buurt zou komen.

Geduld is een schone zaak

Oeps, dat had ik beter niet kunnen vragen. Een regen van van alles kreeg ik over mij heen, met als boodschap: mevrouw, heeft u geen geduld? Dit wordt niets, bedacht ik me zachtjes zodat hij het niet horen. En met een glimlach en een veel te zoete stem zei ik: ‘Je hebt het zo druk, ik kom een andere dag terug.’

Dat was wat hij wilde hoorde, want hij werd gelijk aardig en een brede lach verscheen op zijn met olie besmeurde gezicht. Op naar mijn volgende afspraak. Ik had een paar weken geleden een lamp besteld en was gebeld dat ie er was. Die winkel is vlak bij de garage waar mijn nieuwe vriend de monteur werkt. Maar ook hier liep het niet van een leien dakje. Ze hadden de verkeerde lamp besteld. Ik zuchtte diep. De verkeerde lamp zuchtte ook diep. En op het bericht ‘kom volgende week maar weer langs’, verliet ik de winkel.

Staking

Ondertussen had ik op het radionieuws dat aanstond in de lampenwinkel gehoord dat een groot gedeelte van de medische zorg besloten had om vandaag te gaan staken. Ik belde de assistente van de arts waar ik een afsprak had om te kijken of zij wel werkte. Het antwoordapparaat gaf een wat vage boodschap. Sommige artsen staakten wel, anderen niet.

Ik besloot de gok te wagen. Op de afdeling waar ik moest zijn, heeft mijn arts haar behandelkamer, was het rustig. Op haar deur hing een briefje: ‘Ik ben er vandaag niet vanwege de staking.’ Haar assistente was er wel. Toen ik haar vroeg of zij ook niet moest staken, keek ze me wat nors aan en zei: ‘Nee, wij moeten werken.’ Het leek me goed om gelijk een nieuwe afspraak te maken, want bellen voor een afspraak in dit moderne land is vaak een kwestie van eindeloos geduld.

Een nieuwe afspraak

De assistente keek in haar agenda op de computer, en zei: ‘Schikt het volgende week maandag, om 08.36 uur.’’ Ik dacht dat ik haar verkeerd had verstaan. Maar nee, het was echt om 08.36 uur. Ik denk er hard over om dan als patiënt eens te gaan staken. Ik kom niet om 08.36 maar een minuut later om 08.37 uur.