Saleiman

"Een paar weken geleden was ik wat aan het rondrijden in de buurt van Natanya, in het midden van het land, toen ik een aantal witte en bruine paarden zag grazen op een groot stuk braakliggend land. Toen ik wat dichterbij kwam, zag ik ook een bedoeïenentent die daar tijdelijk leek neergezet om schaduw te maken. Nieuwsgierig geworden, parkeerde ik mijn auto aan de kant van de weg en liep richting de tent. Uit het niets, tenminste zo leek het, stond er plotseling een grote, imposante, sterk uitziende man voor me, gekleed in een dagelijks kloffie. Zijn ogen lachten me vriendelijk toe. ‘Ik ben Saleiman, ik woon in Rahat, een van de grote bedoeïenendorpen in het zuiden van het land. Ik zoek mijn geiten, heeft u ze wellicht gezien?’

Terwijl we wat stonden te praten, over het weer en de toestand in de wereld, stonden de geiten opeens om ons heen, zich niet bewust van de onrust die ze bij hun herder hadden veroorzaakt. In de tent zette Saleiman koffie en vertelde zijn verhaal. Hij had ruim 35 jaar Engelse les gegeven aan de kinderen in zijn dorp. Nu was hij  met pensioen en had zich opgegeven voor een landelijk programma voor het hoeden van kuddes  geiten en schapen in de droge bossen,  om zo het lage onkruid aan te pakken en bosbranden te voorkomen.

Op mijn vraag of ik wat foto’s van hem mocht maken, gebaarde hij dat ik even moest wachten. Hij verdween en kwam een paar minuten later terug, gekleed in traditionele bedoeïendracht. Het zag er gelijk anders uit. Trots. Zich bewust van zijn bijzondere afkomst. Een man van traditie, en toegewijdheid aan zijn volk. Bij het afscheid beloofde ik hem wat foto’s op te sturen, maar ik kon hem niet bereiken via telefoon en mail. Saleiman is duidelijk geen man van nieuwerwetsigheden."

(tekst gaat onder de foto's verder)

"Daarom ben ik hem onlangs weer gaan opzoeken. Ik vond hem op dezelfde plek. Zonder zijn geiten, die waren dit keer echt zoek. Hij was duidelijk ongerust en vroeg of ik hem wilde helpen. Saleiman bleek een geboren leraar. Terwijl we rondliepen, legde hij me uit dat ik op zoek moest gaan naar keutels. Aan de versheid van de uitwerpselen kon hij zien hoe lang geleden ze achtergelaten waren. Zo kon hij inschatten hoe ver weg de geiten waren. Bedoeïenen zijn beroemde sporenzoekers, ook in het leger. We vonden dan ook al snel enkele keutels en, veel later, ook de geiten. In een bos waar ze heerlijk stonden te grazen. Samen brachten we de kudde terug naar de tent, om de dieren water te geven en ze wat uit te laten rusten. Ik was inmiddels ook wel aan een dutje toe.

Ik beloofde mijn nieuwe vriend om snel weer langs te komen. Ik voegde er subtiel aan toe dat het misschien een goed idee is om nog wat lessen over geiten hoeden te volgen."

Foto's: Yuval Doron