[…De fluit en ik. Ik en de fluit.
Lang voelde het alsof ik afgesneden was van de wereld, van mijn oorsprong, van waar ik vandaan kwam. Ik verlangde ernaar mijn bron te vinden en weer gelukkig te worden.
De fluit hielp me hierbij.
Ik heb altijd gehouden van het geluid van de fluit. Steeds weer word ik er door overweldigd. Het brengt gevoelens van verlangen en nostalgie naar boven. Het doet me goed haar klanken te onderzoeken en te begrijpen wanneer ze mijn hart raken en gevoelens van vreugde en ook pijn naar boven brengen. Ik leerde door de jaren heen dat de fluit verhalen vertelt. Soms zijn ze romantisch, vaak spannend en soms ook saai.
De fluit stelt de muzikant in staat om de mooiste melodieën te laten horen, om de ware ziel van de muziek te tonen.
Zonder de speler is de fluit slechts een houten stok en heeft het voor haar geen zin om te bestaan.
De mens lijkt op de fluit.
We hoeven alleen maar onze ziel en ons lichaam over te geven aan de mooiste en grootste artiest die er bestaat, aan onze creatieve Schepper die ons de mooiste en fijnste melodieën leert en laat spelen.
We zijn niets en we zijn alles in de aanwezigheid van de Schepper, de Meest Genadige …]

Het schilderij van mijn opa

Haar verhaal bracht me terug naar mijn vroege jaren. Ik was een jaar of vijf, toen ik aan mijn opa vroeg of hij een schilderij voor me wilde maken. Ik zag hem vaak met kwasten aan de slag en vond dat reuze interessant. Hij vroeg me wat ik op dat schilderij wilde zien. “Heel veel kleuren, opa”, zei ik. “Heel veel kleuren.” Hij schilderde toen, speciaal voor mij, een man met een fluit. Nooit begreep ik de reden ervan. Nu wel.