We dronken, als troost, een kopje heerlijke kruidenthee in mijn tuin, toen we opeens zacht gehuil hoorden. We gingen op zoek naar waar het geluid vandaan kwam en vonden een pasgeboren katje, dat zich verscholen hield onder wat bladeren. We besloten haar te vangen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Steeds als we in de buurt waren, kroop ze weg. Toen we haar bijna hadden, ging het mis. De kleindochter werd flink in haar vinger gebeten. Au, au. Ze belde gelijk met haar huisarts in Nederland om te vragen wat ze moest doen. De vinger deed pijn, maar de wond bleek mee te vallen. De huisarts was echter stellig: gelijk naar de eerste hulp voor de nodige injecties.

Het was geen leuke aanleiding om kennis te maken met de Arabische cultuur, maar als je het dan toch wilt doen,  is het ziekenhuis een van de beste plekken.

Galilee Medical Center

Op naar het  Galilee Medical Center in Naharia, vlakbij waar ik woon. Dit ziekenhuis verleent haar diensten aan zo’n 600.000 Joden, christenen, moslims en Druzen uit de hele omgeving.

‘Het gaat hier over mensen, onderlinge interacties en het redden van levens. Politiek is bij ons geen issue,’ vertelde dr. Masad Barhoum, directeur van het ziekenhuis mij ooit. ‘We leven hier in vrede met elkaar, iedere dag opnieuw.’ Patiënten van verschillende komaf liggen bij elkaar op de kamer. Ook het personeel is gemixt. We hebben verschillende tradities, gewoontes en gebruiken en die kunnen heel goed samengaan als je ze van elkaar accepteert. ‘Zo is het bij Arabische patiënten de gewoonte dat hun hele familie meekomt. Soms betreft het wel twintig of dertig man. Dat geeft veel extra drukte, voor zowel de patiënten als voor het personeel. Die ruimte wordt gegeven.’

Sinds zijn directeurschap is het ziekenhuis gegroeid en fungeert het als medisch centrum voor het gehele noorden. ‘In het begin was er wat argwaan; een Arabische directeur, maar gelukkig was dat al snel verdwenen. Ik loop niet weg van mijn christelijk-Arabische identiteit. Ik behoor tot een minderheid in dit land en dat is wat het is. Toen ik directeur werd, zei ik tegen het Arabische personeel: Wat jullie thuis spreken maakt me niet uit, maar hier in het ziekenhuis spreken we Ivriet. Als minderheid is het niet beleefd een taal te spreken die niet iedereen verstaat.’

Masad is een bruggenbouwer. ‘Israëli’s, Joden en Arabieren maken jaarlijks gebruik van het zorgstelsel en velen zijn er in werkzaam. Dat moet een bewustzijn creëren waarbij mensen zich gaan realiseren dat er veel meer Arabieren betrokken zijn bij het redden van levens dan bij terroristische aanslagen. Ieder mens die het ziekenhuis binnenkomt, ongeacht afkomst of politieke opvattingen is een persoon. Dat is het enige wat telt.’ Om dit met iedereen te delen, hangen door het hele ziekenhuis posters met de slogan: ‘Adam l’Adam Adam, vertaald: Een mens voor een mens is een mens.’

Terug naar de zielige vinger van de kleindochter: een Joodse secretaresse, een Arabische dokter en zijn assistent zorgden voor een meer dan prima verzorging. Na de injecties moest ze nog zo’n veertig minuten ‘nablijven’ om zeker te weten dat alles goed was met haar en was er tijd om wat met elkaar te babbelen. De Arabische dokter vertelde over zijn cultuur en de kleindochter vertelde over Nederland. Een onverwacht fijne ontmoeting, een mooie nieuwe herinnering.