Bizar artikel

Terwijl ik door mijn e-mails heen ging, kwam ik een artikel tegen dat iemand mij eerder deze week had gestuurd. Het illustreert perfect bovenstaand voorbeeld. Het betrof een recent artikel van de Volkskrant over wijlen rabbijn Chaim Kanievsky (1928-2022), die precies twee maanden geleden overleden is. En ondanks dat rabbijn Kanievsky zo gerespecteerd werd door de Israëlische samenleving en dat zijn begrafenis een van de grootste was in de Israëlische geschiedenis, besloot de auteur van het Volkskrant-artikel schaamteloos hele stukken leugens en verdraaiingen te kopiëren uit een New York Times artikel; dat eveneens de herinnering aan de overleden rabbijn bezoedelde. Zowel de NYT als de Volkskrant hadden een belachelijke subkop in hun artikel over deze alom gerespecteerde Thorageleerde, rabbijn en leider van het wereldwijde orthodoxe Jodendom.

Wie dit oorspronkelijke artikel had gelezen, zou meteen gezien hebben dat de Volkskrant hun informatie ontleende aan de New York Times; die berucht is in de Joodse wereld om de talloze keren dat zij hun publicaties moesten corrigeren, wanneer het om onderwerpen ging betreft het Jodendom en Joods religieus leven.

Juiste denkwijze

Twee vrienden gingen ooit naar de dierentuin. Toen ze terugkwamen, bespraken ze wat ze daar zagen. Een van hen zei dat hij onder de indruk was van de manier waarop de dierentuin hun taken regelde. Het voeren, schoonmaken en zelfs de plaatsen van de kooien waren allemaal zo netjes geregeld. De andere besprak de afbeeldingen, en de grafische vormgeving, van de beschrijvingen die voor elke kooi waren geplaatst. De eerste van deze twee vrienden werkte in bedrijfsorganisatie, terwijl de andere in graphic design werkte. Een ieder zag wat hem het meest interesseerde.

Je zou denken dat een gerespecteerde krant hun bronnen zou controleren voordat ze allerlei belachelijke leugens publiceren. Maar helaas kan ik niet zeggen dat ik zo verrast ben. Het laat alles zien over de denkwijze van de redactie. Mensen zien wat ze willen zien, en daarom is het belangrijk om de wereld -en gemeenschappen waar we niets van weten- in een goed daglicht te zien, het goede te willen zien.

Les uit de Midrasj

In een commentaar op het boek Prediker vertelt de midrasj (een samenstelling van Joodse overleveringen) een gelijkenis van een persoon die op de weg liep en twee vogels tegenkwam die met elkaar vochten. Het gevecht ging door totdat een vogel stierf. De overlevende vogel vloog weg, en kwam even later terug met een grasspriet. Hij legde deze op de bek van de dode vogel, die nu opeens weer tot leven kwam en weg vloog.

De man zag dit en nam het grassprietje. Terwijl hij liep, dacht hij aan alle prachtige dingen die hij kon doen met dit grassprietje dat doden tot leven kon opwekken. Toen kwam hij een dode leeuw tegen. Hij boog zich over de leeuw en legde het sprietje op zijn muil. De leeuw kwam onmiddellijk weer tot leven en slokte deze man op.

De midrasj legt uit dat het grassprietje een metafoor is op onze spraak. Het kan leven geven, maar het kan ook dood veroorzaken. Het hangt allemaal af van hoe het wordt gebruikt. Vriendelijke woorden brengen leven. Er kan zoveel goeds worden gedaan met een enkel zorgzaam woord, met een klein beetje bemoediging. Maar bij misbruik veroorzaakt spraak pijn en zelfs dood. Laat dit een les zijn… niet alleen voor de New York Times en de Volkskrant, maar ook voor ons. Laten we altijd het goede in anderen zien en alleen goed over hen spreken.