Sluiten

Zoeken.

De zwerfhond

Door Joanne Nihom - 

26 oktober 2020

2020 Website CVI (2)

Bij de ingang van ons dorp is een heel klein winkelcentrum met een tankstation, een pizzeria, een plek waar je heerlijke hummus kunt eten en een autowasstraat. Het is er altijd een drukte van belang. Al meer dan een half jaar liep er een hond rond. Een prachtig blond, wel heel mager dier.

Rondzwerven

Ik had hem, het was een mannetje, al een paar keer gezien, en belde onze dierenarts erover. Of zij wist van wie de hond was en hoe hij te eten kreeg. Want ik maakte me zorgen. Ze vertelde me dat ze op de hoogte was. Het mooie beestje was een zwerfhond die hoorde bij een grote roedel die zich ergens in de buurt ophield. Hij was daar waarschijnlijk uit ontsnapt. Ze had al een paar keer geprobeerd hem te vangen maar dat was haar niet gelukt. Ze was inmiddels benaderd door een familie uit haar dorp, vijf minuten rijden van waar ik woon, die de hond graag wilde hebben. Maar de hond was wat schichtig en het was hen ook nog niet gelukt hem te vangen.

Een tijdje ontweek ik het winkelcentrum en tankte ergens anders. Ik kon het niet aanzien, die hond zo alleen, zwervend en bedelend om eten. Maar ik hield dat niet lang vol. Hij was er nog steeds. Liep vrolijk rond en als ik ‘m riep, kwam hij ook naar me toe, likte me, maar liep dan weer weg. Ik hoorde van steeds meer mensen dat ze van hem wisten. Sommigen gaven hem te eten, anderen waren alleen maar bezorgd. Toen ik op een avond weer ging kijken, zag ik hem naast het benzinestation op een stoep zitten, samen met een vrouw en haar dochter. Ze gaven hem wat te eten en aaiden hem.

Ze vertelden me dat ze dat al maanden deden. Dat ze hem wilden adopteren, maar dat hij zich niet liet vangen. Dus hoopten ze dat hij steeds minder bang zou worden. Overdag, zo hoorde ik van ze, kreeg hij water en eten van de jongens van de wasstraat. En ook de pizzeria zorgde voor hem. Ik wilde ook helpen en kocht een zak met tien kilo hondenvoer die ik aan de jongens van de wasstraat gaf, zodat ze voorlopig voldoende eten voor hem hadden.

Een tijdje ontweek ik het winkelcentrum en tankte ergens anders. Ik kon het niet aanzien, die hond zo alleen, zwervend en bedelend om eten.

Een thuis voor de hond

En toen was hij plotseling weg. Ik zag hem niet meer en niemand wist waar hij was. Regelmatig zie je hier dode honden langs de weg liggen, en dat scenario kwam direct in me op. Wat een verdrietig eind van zo’n lief en mooi beest.

Inmiddels zijn we een maand verder. Steeds als ik tank bij het benzinestation moet ik aan de hond denken en hoop ik ‘m toch nog ergens te zien.

Tot gisteren een vriendin van me belde. Zij was met haar hond naar de trimmer, die zeker een half uur rijden hier vandaan woont en hij wist haar te vertellen dat de hond was gevangen door mensen van het provinciale bestuur. Zij hadden gezorgd dat hij werd ingeënt, een chip kreeg en verzorgd werd. En de hond bleek bij de familie te zijn die dagelijks langs was gegaan met eten. Happy, dikker en helemaal blij.

Wat een mooi eind en wat heeft de hond, zonder dat hij zich daar van bewust was, veel mensen met elkaar verbonden.

joannenihom-cirkel

De auteur

Joanne Nihom

Onze journaliste Joanne Nihom woont al enige jaren in Israël. “Israël is voor mij thuiskomen, onderdeel zijn van een ongelofelijke uitdaging. Israël is voor mij het land, de zee, de...

Doneren
Abonneren
Agenda