Nahariya

Afgelopen week is de seger, de lockdown, in Israël strenger geworden. De scholen zijn weer dicht en je mag alleen voor het hoognodige de deur uit. De stad die het dichtste bij mijn woonplaats ligt, is Nahariya en ik ben er al in maanden niet geweest. Hopelijk kan ik, en u ook, er snel weer naar toe, want het is een echte vakantiestek. Nahariya, de noordelijkste kuststad van Israël, is in 1934 gesticht door Joodse vluchtelingen uit Duitsland.

De stad ligt aan de Middellandse Zee, ten noorden van Akko en Haifa en ten zuiden van de grens met Libanon. Het centrum bestaat uit een lange winkelstraat die de Ga’aton heet. Links en rechts zijn restaurants, winkels en hotels. In het midden van de straat loopt de Ga'aton rivier, die in de zomer opdroogt en in de winter als het regent voor overstromingen zorgt.

Toerisme

Een van de populairste restaurants is Penguin. Voor de deur staat een grote pinguïn. Het is het oudste restaurant van de stad, opgericht in 1940, toen het nog een kiosk was waar je wat kon drinken en boeken kon kopen. De naam heeft het dan ook te danken aan de befaamde Penguinboeken. Nu is het al jaren een plek waar iedereen elkaar ontmoet, waar je wat kunt drinken en lekker kan eten.

In 1934 werd de stad gesticht door Joodse immigranten uit Duitsland die op tijd aan de oorlog konden ontsnappen. Het land werd gekocht van een Arabische landeigenaar. Die eerste jaren richtten de inwoners zich op landbouw, later bleek dit niet voldoende om in het levensonderhoud te voorzien. Daarom gingen ze zich vooral op toerisme focussen. In de jaren ’50 kwamen er veel immigranten naar Nahariya, wat zorgde voor een gemêleerde bevolking.

Raya Strauss-Ben Dor

De eenentachtigjarige filantroop Raya Strauss–Ben Dor, dochter en erfgenaam van de familie Strauss, is geboren en getogen in Nahariya. Een paar jaar geleden interviewde ik haar.

Haar ouders, Richard en Hilda Strauss, Joodse vluchtelingen uit Duitsland, behoorden tot de pioniers van de stad. Ze kwamen begin 1900 naar het voormalige Palestina en startten in 1930 een zuivelbedrijf. De eerste jaren liep de verkoop niet echt. Maar door de jaren heen breidde het bedrijf zich uit. De rest is geschiedenis. Het bedrijf groeide uit tot een van de grootste multinationals van het land.

Nadat haar ouders gestopt waren met werken, nam Raya, samen met haar broer Michael, het bedrijf over. “Tot 2005, toen ben ik officieel met pensioen gegaan.” Haar geld en tijd steekt ze in het noorden, daar waar ze is opgegroeid en waar haar hart ligt. “Dat was voor mij een logische keuze. Ik ben er opgegroeid, tussen de zee en de bergen, tussen Joden, Druzen en Arabieren. Er is sprake van een grote culturele diversiteit met werknemers van verschillende herkomst. Dat maakt het noorden zo bijzonder, dat we hier allemaal samenwonen. We respecteren elkaar en wonen op de meest bijzondere plek van het land."

"Mijn ouders hebben ons grootgebracht met sociale waarden. Ik herinner me uit mijn jeugd dat ze altijd heel betrokken waren bij hun werknemers, ongeacht hun afkomst. Ze zorgden dat ze het goed hadden en over en weer werden ze ook uitgenodigd op feesten en partijen. Goed zijn voor de ander heb ik mijn hele leven meegedragen en dat is nu ook mijn grootste drijfveer. En is het niet mooier dan om dat te doen in de voetsporen van mijn ouders, daar waar zij ooit hun leven in het Joodse land zijn begonnen.”