Vrijwillig

Door dit tussenjaar veranderde het leven van de 18-jarige. Het was een jaar waarin Hagioff oog in oog kwam te staan met de realiteit van mensen van haar eigen leeftijd die dienstplichtig waren in het leger. Ze voelde zich erg jong in vergelijking met de Israëli's van haar leeftijd en ze vond het ook oneerlijk dat zij wel moesten dienen en zijzelf niet. Dus terwijl ze nog in Israël was, nam de tiener uit Londen een levensveranderende beslissing: in plaats van naar Engeland terug te keren, meldde ze zich vrijwillig aan bij de IDF.

Zoals alle soldaten die alleen zijn, kreeg Hagioff een adoptiegezin toegewezen. Zij boden haar een liefdevol huis, een plek voor de Sabbat, vakanties en allround ondersteuning. De eerste vier maanden van de basistraining waren direct ver buiten haar comfortzone. De soldaten sliepen nachtenlang buiten onder de open hemel, bedekt met stof. Ze was niet in topconditie en haar Hebreeuws was slecht. Maar ze zette zich over deze moeilijkheden heen en besloot officier te worden.

Hard werken

Het is al niet gemakkelijk om in het Israëlische leger te dienen, maar al helemaal niet om dan ook nog officier te worden. Dit vereist een topconditie en het bestuderen van een uitgebreid cadettenboek voor een moeilijke toets. Kerens Israëlische adoptiefamilie regelde een rooster van vrijwilligers om haar te helpen de Hebreeuwse taal onder de knie te krijgen. In de weekenden, ‘s nachts, op de basis en wanneer ze maar kon liep ze tussen het studeren door hard om te voldoen aan de eis om binnen 11 minuten 2 kilometer te lopen.

Het is moeilijk te zeggen wat deze tiener bezielde om de machtige, Hebreeuwssprekende mannelijke officieren onder ogen te zien die haar vertelden dat ze de fysieke test niet had gehaald. Waar het ook door kwam, Keren zette zich over de mislukking heen en vertelde haar superieuren dat ze, ondanks haar falen, voelde dat ze een belangrijke missie had. Ze was niet op zoek naar avontuur. Ze wilde het land dienen en hoe kon ze dat beter doen dan door officier te worden?

Zo stond ze voor de officieren. Ze wees naar een kaart van de staat Israël die aan de muur hing en vertelde dat ze in het Beloofde Land was om haar land te dienen. Ze was onverbiddelijk en stond erop dat ze haar in staat zouden stellen haar volledige potentieel te benutten. Ze weigerde zelfs de kamer te verlaten zonder dat ze ermee instemden haar nog een kans te geven.

Gotspe (lef, gewaagdheid, red.) is een noodzakelijke Joodse eigenschap. Deze overmoed die in Europa misschien onbeleefd lijkt, wordt in Israël als een grote kwaliteit beschouwd. Het is een kenmerk dat veel wordt bewonderd. Geen wonder dat deze eens zo rustige Joods-Britse tiener uit Engeland een majoor in het Israëlische leger werd en als woordvoerder bij de ins en outs van de veiligheidskwesties van haar land betrokken was.