Soms houdt hij de stok boven zijn hoofd, met gestrekte armen. Of hij draagt hem, bijna onzichtbaar, in de holtes van zijn armen, achter zijn rug. Het lijken wel gymnastiekoefeningen. Hij loopt nog niet zo lang in ‘mijn wandelgebied.’

We spraken nooit met elkaar, knikten elkaar alleen steeds zwijgend toe. Tot ik hem op een dag aansprak en vroeg waar die grote stok voor diende. ‘’Ik loop altijd alleen’’, legde hij uit. “Stel ik kom een jakhals tegen of een slang en die vallen me aan, dan kan ik mezelf verdedigen en het dier wegjagen.” Een geruststellende uitleg.

Deze week kwam ik mijn onbekende bekende vriend weer eens tegen. Na een wederzijds vriendelijk goedemorgen, vroeg ik hem waar hij woonde. Hij wees met zijn stok in de richting van een Arabisch buurdorp.

“Is het weer rustig bij jullie”?, vroeg ik hem. Want ook in Nederland had me het nieuws bereikt dat het zelfs in het noorden van het land, tijdens de escalatie bij Gaza, nogal onrustig was geweest. Met veel gebaren, waarbij hij zijn stok ook gebruikte, legde hij me uit dat het weer rustig was. “Het waren jongeren die de relletjes in ons dorp veroorzaakt hebben. Van die jongelui die onrust willen maken. Het was heel naar, maar de rust is nu weer teruggekeerd”, vertrouwde hij me toe.

Met een Salam, wat vrede in het Arabisch betekent en ook als algemene begroeting wordt gebruikt, namen we afscheid. En terwijl hij zijn stok voorzichtig even op de warme aarde legde, maakte hij met beide armen wat gebaren naar boven. Alsof hij me zegende. Toen pakte hij resoluut zijn stok weer op en verdween de avocadogaarde in.