Het is druk deze week in Israël. President Biden en zijn gevolg komen op bezoek en dat betekent dat een aantal grote wegen in het land ‘even’ worden afgesloten. Ook begint deze week de 21^ste Maccabiade, de Joodse Olympische Spelen, met zo’n 10.000 atleten uit 65 landen, waaronder ook een grote ploeg uit Nederland. De wedstrijden vinden plaats op locaties in achttien verschillende steden. De Maccabiade is, na de Olympische Spelen en de FIFA wereldbeker, het grootste sportevenement ter wereld qua aantal deelnemers. Het vindt elke vier jaar plaats. In 2021 werd het sportfestijn - zoals zoveel evenementen - uitgesteld vanwege het coronavirus.

Het ontstaan van de Maccabiade

Het idee voor de Maccabiade werd in 1912 bedacht door de 15-jarige Joseph Yekutieli als reactie op een gebrek aan internationale wedstrijden voor Joodse atleten. Het kostte jaren om zijn plan te ontwikkelen en draagvlak te krijgen. De eerste Maccabiade werd geopend op 28 maart 1932 in een nieuw gebouwd stadion in Tel Aviv. Er namen vierhonderd atleten afkomstig uit zevenentwintig landen aan deel. De disciplines waren: atletiek, handbal, schermen, triatlon, turnen, voetbal, volleybal, wielrennen, waterpolo, worstelen en zwemmen. De meeste medailles gingen dat jaar naar de Poolse delegatie. In 1935 vond de tweede Maccabiade plaats met ruim 1.000 atleten uit 28 landen. Voor Nederland deed in dat jaar de in 2003 overleden Nederlandse bokser Ben Bril mee. Hij won een gouden medaille.

Hoewel het de Joodse Olympische Spelen wordt genoemd en wordt georganiseerd door de Maccabi World Union, een internationale Joodse sportorganisatie met vestigingen in de hele wereld, staat de Maccabiade niet alleen open voor Joodse atleten. Israëlische atleten van welke religie dan ook, zijn eveneens van harte welkom. Dit jaar zijn Rusland en Wit-Rusland uitgesloten van deelname, in verband met de oorlog in Oekraïne. Israëlische atleten die uit deze landen zijn geëmigreerd, hebben de mogelijkheid om onder een neutrale Maccabi vlag te strijden.

Ik ben met de Maccabiade opgegroeid. Mijn sportieve vader leidde de Nederlandse ploeg zo’n vijf keer en deed ooit zelf mee met tafeltennissen. Het is een groot feest met Joodse sportlieden vanuit de hele wereld. Winnen is belangrijk, toch gaat het vooral over verbroedering, nieuwe vriendschappen en vaak een eerste kennismaking met Israël.

Daar staan ze, Nederlands trots, in het midden van het stadion. Mijn stem is schor van het schreeuwen. Als iedereen gaat staan en het Israëlische volkslied, het Hatikva, door het stadion schalt, lopen de tranen over mijn wangen. Het zijn dierbare herinneringen.

bekijk hieronder hoe zo'n openingsceremonie eraan toegaat: