Hamas is door velen in de internationale gemeenschap aangewezen als een terreurorganisatie die in hun mensen oproept tot de vernietiging van Israël. Ondanks dat veroordelen bepaalde beroemdheden, politici en velen in Europa en Arabische landen eenzijdig Israël of ‘de extremisten aan beide kanten’.

Zo'n houding is een signaal van deugd, in die zin dat het ogenschijnlijk vanuit een moreel standpunt komt. Echter, onderaan de streep is het een poging om iemands eigen straatkrediet te verhogen en populariteitspunten te behalen. Het is ook laf en onethisch om een ​​morele gelijkwaardigheid te trekken tussen een terreurorganisatie en een soevereine natie die haar burgers probeert te verdedigen tegen honderden door Iran betaalde raketten. Het is niet alleen laf, maar ook gevaarlijk. De drang voor deze mensen om de wereld te laten zien ‘hoe moreel ik ben’, leidt tot een verzoening van een woeste vijand - en verzoening in onze regio is altijd tijdelijk en een grotere vijand dan elk vuurgevecht.

Moreel kompas

Terwijl deze oorlog voortduurt, is het de moeite waard om het morele kompas opnieuw in te stellen: een IDF-vergelding op de meer dan 1300 raketten die gericht zijn op Israëlische burgers, dorpen en steden is niet - zoals velen zeggen - een oorlogsmisdaad. En hoewel het geen politiek correcte verklaring is, is het omkomen van burgers als gevolg van een gerichte militaire reactie ook geen oorlogsmisdaad. Oorlog is verschrikkelijk en gewelddadig, maar alleen omdat het anders resulteert in nog meer burgerslachtoffers, is het niet verkeerd.

Gazanen weten dat Israël hen niet willekeurig bombardeert, zoals duidelijk gemaakt op de Israëlische tv door de Arabische expert Ehud Yaari. Hij herinnerde kijker eraan dat ondanks de bombardementen de markten in Gaza nog steeds open zijn.

De media

De achillespees van Israël is altijd de media geweest. In elk conflict waarin we hebben geprobeerd ons te verdedigen, verliezen we voortdurend de oorlog die tegen Israël woedt in de (sociale) media. En dat doen we weer. Het is geen verrassing dat een stortvloed aan foto’s verschijnt (sommige echt en anderen gemanipuleerd) die de ‘bloedige oorlogsmisdaden van Israël’ laat zien. Door deze berichten steekt de oudste haat ter wereld, antisemitisme, weer lelijk de kop op.

Er is moed nodig voor oorlog, niet voor Israëli's, maar voor iedereen buiten Israël die geconfronteerd wordt met een spervuur ​​van haat omdat ze opkomen voor het absolute recht van ons land om haar burgers te verdedigen.

Twintig jaar lang hebben de Israëlische dorpen rond Gaza tienduizenden raketten ondergaan die op hun scholen, boerderijen en klinieken waren gericht. Bij elk ander conflict met Hamas kreeg de Israëlische regering koudwatervrees en capituleerde ze voor de harde beelden die men gebruikte om ons onder druk te zetten ons terug te trekken. We hopen dat de Israëlische regering deze keer vanuit militair oogpunt en ethisch gezien standvastig zal zijn vanuit de wetenschap dat dit een rechtvaardige oorlog is. Het helpt ons niet om ons zorgen te maken over wat anderen denken.

Als de pro-Palestijnse wereld echt om de Palestijnen zou geven, zouden ze achter Israël komen te staan. Natuurlijk niet omwille van Israël, maar omwille van de burgers van Gaza die onder de zweep van Hamas staan.