Nieuwe routeplanner

De eigenaar bekeek het euvel en raadde mij aan een nieuwe aan te schaffen die hij toevallig ook verkocht. Hij zou hem gelijk monteren.  En zo geschiedde. Het inbouwen duurde een paar uur. Bij het ophalen, checkte ik of alles werkte.  Eh, dat was niet helemaal het geval. Niet alleen deed de routeplanner het niet, ook het alarm van de gordels, de richtingaanwijzers en de oplader van mijn telefoon werkten niet meer. Ik deelde mijn ontdekking met de eigenaar. Hij checkte wat draadjes en nog wat draadjes, maakte alles een keer los en toen weer vast. Vervolgens zei hij, terwijl hij me recht in de ogen aankeek: “Sorry, maar dit heeft niets te maken met de nieuwe routeplanner, er is iets fout in je auto. Ik kan je er niet bij helpen.”

In shock reed ik terug naar huis. Na al die jaren in het heerlijke Israël ben ik nog steeds niet assertief genoeg. Ik blijf beleefd en durf niet echt een vuist te maken. Na wat paniekerig rondgebeld te hebben, kreeg ik de naam van een garage die me absoluut zou kunnen helpen. Het was zo’n tien minuten rijden van waar ik woon. Gelukkig kende ik de weg ernaartoe, want aan mijn routeplanner had ik niet veel meer.

In de volgende garage

In de garage was het een drukte van belang. Ik hoorde Arabisch en Ivriet door elkaar, en ook wat Russisch. Werklui liepen druk te zijn en waren vooral bezig op hun telefoon, gebarend met handen en voeten. Uit de kakafonie van het gekkenhuis kwam een klein dun mannetje tevoorschijn. Of hij me kon helpen. Ik vertelde hem mijn drama. Hij dook mijn auto in, om mij een paar minuten later, met een zeer verongelijkt gezicht mee te delen dat hij voor geen goud aan de routeplanner wilde komen. “Hier waag ik me niet aan, wat een prutswerk.” Hij deelde de ramp ook gelijk met zijn collega’s die het allemaal met hem eens bleken te zijn. “Maar hoe los ik het op?”, vroeg ik hem. “Ga maar naar de baas, hij staat daar, hij helpt je wel.”

Ik wrong me tussen auto’s, mannetjes, autobanden en andere apparatuur naar hem toe. Hij was inmiddels al op de hoogte. Zijn vonnis: Een nieuwe routeplanner. Ik had volgens hem geen keuze. Het kleine dunne mannetje zou hem installeren en ik overhandigde hem mijn autosleutel. Op mijn “hoe lang heb je nodig?”, volgde een lang verhaal dat ik u zal besparen. Het kwam erop neer dat ik hem alle tijd van de wereld moest geven. Onder druk werken, dat was niets voor hem. In gedachten zegende ik hem. Ik bestelde een taxi die mij tien minuten later thuis afzette.

Toen ik de deur van mijn huis opende, ging de telefoon. Het was het kleine dunne mannetje. De auto was klaar en ik kon hem ophalen.  De taxi was alweer verdwenen en dus bestelde ik een nieuwe. In de garage was mijn kleine dunne mannetje, mijn nieuwe vriend in deze wereld, in geen velden of wegen te bekennen. De sleutel zat in de auto en ik checkte of alles het deed!  Zowaar… wat een feest. Ik had zo weg kunnen rijden, zonder te betalen, want de werklui waren nog steeds heel erg druk en liepen allemaal schreeuwend, door elkaar.

Ik heb betaald hoor, ik blijf tenslotte een keurig Nederlands meisje.