Toen Hussein op een dag met zijn gezin naar de televisie keek, zag hij twee vliegtuigen in de Twin Towers in New York neerstorten. Zijn familie geloofde dat dit de straf was van God voor de ‘ongelovigen'. Hussein werd ook geleerd dat Egypte het beste land ter wereld was en dat alles wat niet het product van de islam was, inferieur was. Hij wist zeker dat Israël achter de aanval op de Twin Towers zat.

Om de boze plannen van de Joodse vijand te begrijpen, moest hij zichzelf Engels en computervaardigheden aanleren, zodat hij daarna Hebreeuws kon leren. Hoe meer Engels hij leerde, hoe meer hij over Israël te weten kwam. En hoe meer hij over Israël leerde, hoe meer hij begon te twijfelen over wat hem was geleerd. Voor de eerste keer zag hij dat Joden zich niet concentreerden op het doden van Arabieren, zoals de Arabieren dat andersom wel doen. Hij ontdekte al snel een verbazingwekkende bron aan het eind van de straat! Het Israëlische Academische Centrum in Cairo – de vrucht van de Camp David Akkoorden van 1978.

Een Israëlische veiligheidsagent was de eerste Jood die Hussein ooit ontmoette. Hij begon Hebreeuws met hem te leren. De honger was niet te stillen en de 19-jarige verslond Hebreeuwse boeken en romans. Hij doorbrak ook het islamitische culturele taboe door een plaats te bezoeken die door Joden en Israëli's werd bewoond, hetgeen al snel onder de aandacht kwam van een Egyptische staatsveiligheidsbeambte.

Zijn familie smeekte hem te stoppen met zijn studie van Hebreeuws, Israël en het Jodendom. Maar dat kon hij niet. Hij moest het begrijpen. Als moslim werd hij zich ervan bewust dat de moslims de Egyptische christenen vreselijk vervolgden. Eerlijk en onbevreesd tot in de kern, besloot hij een blog te schrijven over antisemitisme en de behandeling van christenen en moslimvrouwen.

Gevolgen

De represailles waren wreed. Zonder proces werd hij voor twee maanden in een militaire gevangenis gegooid, uitgekleed, met riemen geslagen en voor Jodenliefhebber uitgemaakt.

Vlak voor de Arabische Lente van januari 2011 werd hij vrijgelaten. De toekomst zag er beter uit, nu de president omver was geworpen. Maar de hoop hield geen stand. Toen de Moslimbroederschap de macht overnam, verergerden de aanvallen op christenen. Hussein werd opnieuw gearresteerd omdat hij over vrede met de Israëli's schreef. Maar via diplomatieke onderhandelingen kreeg hij later asiel in Amerika.

Ondanks alles wat hij heeft meegemaakt, blijft hij een energieke en gepassioneerde opvoeder en pleitbezorger voor Israël. Met buitengewone moed en welbespraaktheid vat Hussein zijn missie in zijn memoires samen: “Ik ben als Arabier geboren; ik weet hoe gewelddadig, haatdragend, intolerant en agressief Arabieren zijn. Daarom steun ik het recht van het vrije volk van Israël op een eigen, onafhankelijk land. Ik steun de beschaafde mens tegenover de wilde, ik steun eerlijkheid boven oneerlijkheid, ik steun het leven boven de dood, ik steun vrijheid tegenover slavernij, ik steun intelligentie boven domheid, ik steun rationalisme tegenover terrorisme. Dus, mijn beste lezer, ik steun Israël.”