Op 23 januari 2002 werd Ruth Pearl wakker met het voorgevoel dat haar toen 38-jarige zoon, een verslaggever voor The Wall Street Journal, in gevaar was, aldus The Washington Post toentertijd. In een e-mail vroeg ze haar zoon haar te laten weten dat hij veilig was. Die email werd nooit beantwoord.

Ontvoering van Daniel Pearl

Op dat moment was Daniel in Karachi, in Pakistan.  In een restaurant, waar hij dacht een afspraak te hebben met sjeik Mubarak Ali Gilani, werd hij ontvoerd door een groepering die zich The National Movement for the Restoration of Pakistani Sovereignty noemde. Zij geloofden dat Pearl een CIA-agent was en eisten de vrijlating van een aantal Pakistaanse terreurverdachten.

Daniel zou worden vermoord als Amerika niet aan die eisen zou voldoen. Negen dagen later werd hij onthoofd. Zijn lichaam werd even buiten Karachi teruggevonden. De misdadige ontvoerders gaven een video vrij waarop zijn onthoofding tot in detail zichtbaar was.

‘Mijn vader is Joods. Mijn moeder is Joods. Ik ben Joods', waren zijn laatste woorden.

Daniel was een knappe man om te zien. Hij straalde kracht en moed uit. De moord maakte een enorme indruk op me. De video heb ik nooit bekeken.  Wel probeerde ik me wekenlang voor te stellen hoe iemand zich voelt net voordat hij onthoofd wordt. Zou je de pijn voelen, of is de klap zo groot dat je niets meer voelt.  Ik schaamde me voor de wereld. Een moord op een Joodse journalist. Het was groot nieuws, maar werd al snel weer ingehaald door ander nieuws.

Meer dan trots was ik op Daniel dat hij, net voordat hij onthoofd werd, nog in staat was geweest luid en duidelijk  te zeggen: ‘Mijn vader is Joods. Mijn moeder is Joods. Ik ben Joods.’ Met de dood voor ogen verloochende hij zijn afkomst niet.

Daniel Pearl Foundation

Na de moord op hun zoon lanceerden zijn ouders de Daniel Pearl Foundation, die journalisten uit landen met een moslim-meerderheid naar de Verenigde Staten brengt om bij nieuwszenders te werken. Ook schreven zij een boek met de titel: ‘Ik ben Joods’ en kwam er een film uit over het leven van hun zoon.

In januari 2021 beval het Pakistaanse Hooggerechtshof de vrijlating van Ahmed Omar Saeed Sheikh, de enige veroordeelde die betrokken was bij de moord op Daniel. Zijn ouders waren in shock. Een beroep bij het Hooggerechtshof was tevergeefs.

Afgelopen juli overleed de moeder van Daniel. Zij laat haar echtgenoot, twee dochters en vijf kleinkinderen achter. Een van de kleinkinderen, Adam Daniel Pearl, werd geboren na de moord op zijn vader. Zo leeft Daniel door.

Mogen we Daniel nooit vergeten. Hij is voor mij het symbool dat journalistiek nooit mag worden vermoord. Het is belangrijk om zijn verhaal te blijven vertellen. Steeds weer.