Vanuit een diep geloof in God en een grote liefde voor het Joodse volk heeft de familie Ten Boom zich ingezet. Corrie was een van de weinige familieleden die de oorlog overleefde. Ze heeft de hele wereld afgereisd om de boodschap van Gods liefde te brengen.

Levensloop

In 1892 wordt Corrie geboren in Amsterdam als jongste van vier kinderen. Haar vader Casper was horlogemaker en toen Corrie nog maar een baby was, verhuisde het gezin naar Haarlem, naar het huis van haar grootvader. Corrie had het voorrecht om gelovige ouders te hebben en al op 5-jarige leeftijd komt ze tot geloof. Het huis van de familie Ten Boom, boven de horlogerie - beter bekend als 'de Beje' - stond voor iedereen wijd open, in het bijzonder voor hen die in nood zaten.

In 1844 had er een bijzondere gebeurtenis plaats gevonden. De grootvader van Corrie startte in de Beje bidstonden voor het Joodse volk, geïnspireerd door het werk van Isaac da Costa. De familie Ten Boom hield veel van de Joden en toen Casper in de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte bij het in huis verbergen van Joodse onderduikers, zei hij: ’Al zou ik gevangenschap gedood worden, dan zou het een eer voor mij zijn mijn leven te geven voor Gods oude volk’.

En zo is het ook gebeurd. Nadat er in huize Ten Boom precies 100 jaar gebeden was voor het Joodse volk, stierf Casper in gevangenschap en werden zijn dochters Corrie en Betsie naar het vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück gezonden. Betsie stierf in december 1944 door de vele ontberingen in de ‘ergste hel die men zich kan voorstellen’, maar met een stralend getuigenis van Gods liefde. Kort daarna werd Corrie – door een administratieve fout – vrijgelaten.

Vergeving

Na haar bevrijding wijdde Corrie haar leven aan het vertellen van wat zij en Betsie leerden in Ravensbrück: ‘Al is de put nog zo diep, de liefde van Jezus Christus is dieper”. Onvermoeibaar reisde ze over de hele wereld om te getuigen van die liefde.

Ze heeft over veel onderwerpen gesproken en geschreven. Een ervan is vergeving. Hoe moeilijk het is om de ander te vergeven, maar ook hoe belangrijk dat is. De Heere Jezus zegt tegen ons in Mattheus 6: ‘Want indien gij de mensen hun  overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; maar indien gij de mensen niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven.’

We weten allemaal uit ons eigen leven hoe moeilijk het is om een ander te vergeven. Corrie ten Boom legt er de nadruk op dat vergeving geen emotie is. Vergeving is een wilsdaad en de wil kan functioneren, ongeacht de temperatuur van ons hart. Ze vertelt daarbij dat zij eens een spreekbeurt moest houden in een kerk in Duitsland. Het was in 1947. Na afloop van de dienst kwam er een man naar haar toe. Hij stond met uitgestoken hand voor haar en zei: ‘Wat een fijne toespraak. Het is goed om te weten dat al onze zonden, zoals u zei, op de bodem van de zee liggen’. Corrie herkende de man onmiddellijk; het was een van de wreedste bewakers van Ravensbrück geweest en haar hart stond bijna stil van schrik. De man ging verder: ‘U noemde Ravensbrück in uw toespraak. Ik ben daar bewaker geweest. Maar na die tijd ben ik christen geworden. Ik weet dat God me alle wreedheden vergeven heeft die ik daar begaan heb, maar dat zou ik ook graag uit mond willen horen’.  En hij stak weer zijn hand uit. ‘Wilt u me vergeven?’

Daar stond Corrie. Ze besefte dat haar eigen zonden steeds vergeven moesten worden, maar zij kón deze voormalige bewaker van Ravensbrűck niet vergeven. Haar zus Betsie was daar gestorven – kon hij haar langzame, vreselijke dood zomaar uitvlakken door alleen maar om vergeving te vragen? Hem vergeven was het moeilijkste wat zij ooit had moeten doen. Maar toch wist ze dat het moest gebeuren. Aan de boodschap dat God vergeeft, is één voorwaarde verbonden: dat wij degenen vergeven die ons verwond hebben.

Niet uit eigen kracht

Nu stond ze daar met een koud hart en ze bad: ‘Jezus, help! Ik krijg mijn hand wel omhoog. Dat lukt wel. Zorgt U voor de liefde’. Ze getuigt daar zelf over:’ Zo legde ik mechanisch mijn hand in de hand die naar me uitgestoken was. Toen ik dat deed, gebeurde er iets ongelofelijks. De stroom begon in mijn schouder, schoot door mijn arm en sprong over op onze in elkaar gelegde handen. Toen leek deze genezende warmte van mijn hele wezen te vullen, waardoor de tranen in mijn ogen sprongen. Ik vergeef u, broeder! Van ganser harte!’

‘Lang drukten we elkaar de hand, de voormalige bewaker en de voormalige gevangene. Ik had Gods liefde nog nooit zo intens ervaren als op dat ogenblik. Maar tegelijkertijd besefte ik opnieuw dat het niet mijn liefde was. Ik had het geprobeerd en er de kracht niet toe gehad. Het was de kracht van de Heilige Geest, zoals het staat in Romeinen 5:5 …omdat de liefde Gods in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, die ons gegeven is’.

Is het mogelijk om te vergeven wat een ander ons heeft aangedaan? We vinden het antwoord hier in Romeinen 5:5: de liefde van God is in onze harten uitgestort. Wij kunnen het zelf niet opbrengen, maar de goddelijke liefde weet van vergeven. Onze Vader die in de hemel is geeft Zelf wat Hij van ons vraagt. Hij wil dat we de ander vergeven, dan zal Hij ons ook Zelf die vergeving en liefde geven om die naar een ander uit te laten gaan. Dan kunnen we samen met Corrie bidden: ‘ Dank U, Heer, voor Romeinen 5 vers 5. Dank U, Jezus, dat U Gods liefde in mijn hart hebt gebracht door de Heilige Geest die me gegeven. Dank U, Vader dat Uw liefde in mij sterker is dan mijn haat en bitterheid’. Dan zullen we merken dat we echt kunnen vergeven!