Mijn vlucht met El Al Airlines zou om half 3 vertrekken. Klokslag half elf arriveerde ik op het vliegveld. Bij het inchecken verliep alles voorspoedig. Ondanks dat het vliegtuig overboekt was, zoals mijn reisagent me had verteld, was het er rustig. Maar toen…! Zodra ik, rond elf uur, de veilige haven van El Al verliet, stond ik al in een rij. Niet overdreven, deze duurde drieënhalf.

Ik maakte veel nieuwe vrienden, dat wel. Terwijl je naar hier, daar en nergens toe wordt geleid, kom je steeds dezelfde mensen tegen. Een vriendelijke man stak op een gegeven moment zelfs zijn hand uit om, hoe aardig, zich aan mij voor te stellen. Zijn vriendin deed hetzelfde. Moeders en vaders met kleine en grote, wel en niet huilende en jammerende kinderen, ouderen, invaliden…  en vooral nergens enige uitleg of informatie.

Op een gegeven moment wilde ik, samen met een groep van drie bij wie ik me had aangesloten, uitbreken. We moesten gewoon allemaal nodig naar het toilet, we hadden dorst en trek. Helaas werden we tegengehouden door medepassagiers en een enorm vriendelijke Schiphol mevrouw. Zij liet weten dat als we ons niet aan de regels hielden, de politie zou worden ingeschakeld. Het motto van Schiphol is: Lijden is nodig om sterk te worden.

Na zo’n tweeënhalf uur bereikten we de controle voor de handbagage. Ook daar was een grote, lange rij met absoluut geen licht aan het eind van de tunnel. Ik voeg een Schiphol medewerker - op zich al uniek dat we er één tegenkwamen, want ze zijn echt zeer zeldzaam - of ik even naar de wc mocht. Ik hield het bijna niet meer. “Mevrouw, dat kan iedereen wel zeggen, geen denken aan”, was zijn vriendelijke doch duidelijke reactie. ‘Mevrouw’ had dus geen keuze.

Inmiddels was het ook tijd voor het vertrek van ons vliegtuig. Ik gaf me over aan de ellende en zette mijn verstand op ‘helemaal nul’. Het was drie uur toen ik, hijgend en wel, aan kwam hollen bij de gate. Het vliegtuig stond er nog. Het was er rustig en enkele grondstewardessen liepen wat verveeld rond.

Naar bleek waren er zestig passagiers zoek. Inmiddels dus negenenvijftig. Ik had rustig aan kunnen doen. Uitgehongerd en dorstig vroeg ik, of ik nog even terug naar de kiosk mocht hollen. Dat mocht. Ik kocht chips voor al mijn nieuwe vrienden, sloeg veel water in en nam, volledig uitgeput, plaats in het vliegtuig.

Drieënhalf uur te laat kwam het bericht dat we gingen vertrekken. Er misten nog vijf passagiers. Ze lopen waarschijnlijk nog rond op Schiphol.

Mijn advies aan u: Boek een vakantie naar Israël en vlieg vooral via Schiphol. Maar neem mee: opklapbare stoeltjes, flessen water en heel veel belegde boterhammen.

U komt echt in Israël aan, dat beloof ik u. Geduld is een schone zaak.