Duidelijk is dat het niet toevallig een voorbijganger was, die plotseling dacht: “Ik heb even niets te doen, dus laat ik maar een hakenkruis aanbrengen”, toevallig een spuitbus bij zich had en zeer toevallig net voor de synagoge van Middelburg stond.

Maar of de bekladder extreemrechts of extreemlinks, gewoon extreem sukkelig of product van een moeizame opvoeding is, is momenteel nog niet bekend en dus moeten we oppassen met het trekken van conclusies.

Bloemen

Maar hoe je het ook draait, wendt of keert, de bekladding is niet goed, maar heeft toch ook iets moois opgeleverd: een zee aan bloemen.

Maar, pas op! Het is fantastisch dat zovelen spontaan naar de Herenstraat zijn getogen om de Joodse Gemeenschap in Middelburg te bemoedigen. Maar als ik goed kijk, dan vraag ik me toch af of er inderdaad sprake is van een ‘zee’ of slechts van een klein meertje…

Bloemen waren er ook zondagavond bij het schitterende concert ter nagedachtenis aan chazan Hans Bloemendal in de RAS-sjoel in Amsterdam. Hoewel ik me aanvankelijk niet had opgegeven om te gaan, werd ik door zijn weduwe benaderd die me bijna smeekte om te komen. En dus ben ik gezwicht, zonder daarvan ook maar een greintje spijt te hebben gehad.

Ik moest tijdens het concert terugdenken aan de jaarlijkse sjabbaton voor jonge gezinnen met kinderen, meer dan veertig jaar geleden. Prof. en mevrouw Bloemendal waren diverse keren mee om het weekend luister bij te zetten. Maar u zult het bijna niet geloven, bij deze weekenden, zo realiseer ik me nu, was er nooit beveiliging aanwezig. Toen de groep Paul Stoppelman, het begin van de huidige Bij Leven en Welzijn (BLeW), zijn eerste babypasjes maakte, werden ze door velen voor gek versleten. Ik was een van de groep, trainde met ze mee, maar om te voorkomen dat men mij zou degraderen tot een rabbinale cowboy, moest ik mijn verbintenis bijna angstvallig geheimhouden. Dat was toen. Heden een Joodse activiteit organiseren zonder beveiliging is roekeloos en onverantwoord, helaas.

We moeten verder

En toch moeten we verder: Am Jisraeel Chaj. Ook als Joodse gemeenschap in Nederland leven we en zullen we overleven, hoe irrealistisch het ook moge klinken. En als we over enige maanden weer aan de Seidertafel zitten om de Uittocht uit Egypte te herdenken, zullen we weer vier bekers rode wijn drinken als teken van vrijheid en overleven.

Bij voorkeur overigens rode wijn, om te laten zien dat het bloedsprookje dat Joden christelijke kindertjes doden om hun bloed te gebruiken voor het bakken van de matzes, ons niet benauwt. We lappen het aan onze Joodse laars en weigeren om veiligheidsredenen witte wijn te gaan gebruiken.

Maar, hoor ik u denken, bloedsprookjes bestaan toch niet meer! Sorry, maar bij bosjes wordt geloofd dat Joden corona hebben veroorzaakt om vervolgens schatrijk te worden aan het door Joden gefabriceerde vaccin. En nog recentelijk heeft de NOS Israël beschuldigd van handel in organen van gedode Palestijnen.

Bezoek Mirjam Bikker (CU)

Nu voor de synagoge van Middelburg het hakenkruis inmiddels niet meer zichtbaar is, zijn de bloemen er nog steeds en worden er nog dagelijks nieuwe bloemen neergelegd. Met mij vergaat het in zekere zin ook zo. Want naast de negatieve zorgen, heb ik ook de laatste dagen bloemen mogen ontvangen, letterlijk (net 75 geworden!), maar vooral figuurlijk in de vorm van een bezoek bij mij thuis van Mirjam Bikker, de nieuwe fractievoorzitter van de CU in de Tweede Kamer, een bijzondere ontmoeting in Den Haag en een Brit Milah, besnijdenis, van een achterkleinzoontje, niet in Jeruzalem, maar in Lelystad.

Het vertrek van Gert-Jan Segers als fractievoorzitter van ChristenUnie was natuurlijk verre van leuk. Een vriend van Israël en strijder tegen antisemitisme weg uit de politiek! Maar Segers moge dan van het politieke toneel te zijn verdwenen, als vriend van Israël en van mij zal hij blijven, heeft hij mij verzekerd.

Maar toch… Maar dat maar-toch-gevoel was volledig verdwenen na het bezoek van Bikker. Aan haar loyaliteit naar de Joodse gemeenschap, haar strijdlustigheid tegen antisemitisme en haar liefde voor Israël bestaan na onze officiële kennismaking geen twijfels meer. Mirjam: dank voor onze ontmoeting (en voor de twee schattige bloemstukjes).

Tweede Kamer

En toen de ontmoeting in de Tweede Kamer:

Geachte heer Jacobs, beste opperrabbijn,

Naar aanleiding van het bezoek van Knesset-lid Sharren Haskel en IAF President Josh Reinstein aan de Nederlandse Tweede Kamer op 7 februari, nodigen wij, ChristenUnie en SGP, u van harte uit voor een bijeenkomst over de rol van de UNRWA in het Israëlisch-Hamas conflict van 10:00 tot 11:00u in de van Mierlozaal. Naast haar functie als lid van de Knesset, bekleedt Sharren Haskel ook de positie van voorzitter van de Knesset Christian Allies Caucus (KCAC). De KCAC is een parlementaire groep bestaande uit 18 Knesset-leden van 6 verschillende politieke partijen. De KCAC is verbonden met het internationale netwerk van de Israël Allies Foundation, een wereldwijd netwerk van politici.

Don Ceder (CU) kwam na afloop naar me toe om op te merken dat dit voor hem de eerste ontmoeting was dat ik geen toespraak hield of anderzijds mijn stem liet horen. Klopte helemaal!

Ik heb een uur lang aandachtig, verbaasd en geschrokken geluisterd naar de feiten rondom UNRWA. Hoe is het mogelijk dat een afdeling van de VN zo door en door crimineel, antisemitisch en verrot is. Hoe is het mogelijk dat mijn Nederland, dat 80% van mijn familie liet vermoorden, de grootste Europese financiële ondersteuner is van deze terroristische club.

Het was maar goed dat ik na Den Haag meteen kon doorrijden naar Lelystad waar de Brit Mila, de besnijdenis, van een achterkleinzoon plaatsvond. Zijn ouders, onze kleindochter en (aangetrouwde) kleinzoon zijn enige jaren geleden neergestreken in Lelystad om daar, bijna vanuit het niets, de daar woonachtige Joden bijeen te brengen en een Joodse Gemeente op te bouwen.

Het vergt tijd en geduld, maar als ik het zo bekijk, geldt zelfs in Lelystad: Am Jisraeel Chaj. Die Brit Mila werkte voor mij als de bloemen in Middelburg en maakte mijn dag toch nog goed!