Bij de brillenman

Hij zwaaide al vrolijk naar me, terwijl ik mijn auto parkeerde. ‘Twee brillen dit keer’, stamelde ik, terwijl ik me, zoals altijd, diep schaamde. Want hij, de eigenaar van de winkel, gaat met brillen om alsof het kinderen zijn. Vol liefde.

Terwijl hij met een wat gefronst voorhoofd zijn tangetjes pakte, begon buiten, luid en duidelijk, de oproep tot het gebed. Een prachtig gezang, een warme stem. “Is de stem opgenomen op een bandje, of staat er echt een man te zingen”, vroeg ik. De brillenman keek me aan en zei: “Hij is echt, maar zijn stem is afschuwelijk. Er zijn er die prachtig zingen, maar deze man is een gevaar voor je oren.’’

Mijn brillen waren binnen vijf minuten weer helemaal zoals ze moeten zijn. Ik vraag altijd beleefd wat het kost, en hij antwoordt dan altijd nog beleefder: "Helemaal niets".

Terwijl de man uit de minaret bleef zingen, stapte ik in mijn auto. Op de weg was het een drukte van belang. Links, rechts, van onder en boven kwamen de auto’s op mij af. Het is dan een kwestie van even je ogen dichtdoen, hopen op een beschermengeltje op je schouder en gas geven. Ik manoeuvreerde overal tussen door, inmiddels met mijn ogen weer open, op weg naar mijn volgende stop; de mandenwinkel, ook in het Arabische dorp. Het is eigenlijk een winkel met van alles en nog wat, maar ik was op zoek naar een rieten wasmand.

Ik ben zo terug

Ik parkeerde voor de deur van de grote, ruime winkel. Op de deur hing een bord ‘open’, maar de deur was op slot en het licht was uit. Toen zag ik een briefje hangen ‘’ik ben zo terug’’ met een telefoonnummer. Ik belde het nummer, maar er werd niet opgenomen. Nog een keer, en nog een keer. Ik had in mijn hoofd dat ik die wasmand moest hebben, en als een vrouw iets in haar hoofd heeft, juist ja, dan moet het ook gebeuren, en dus besloot ik te wachten. Maar na tien minuten was mijn geduld op.

Net op het moment dat ik in de auto stapte, verscheen de eigenaar. Alsof er niets aan de hand was, opende hij de deur. Ik vond mijn wasmand en toen ik wilde afrekenen, zei hij: “Vijf keer per dag doe ik de winkel twintig minuten dicht, omdat ik dan naar de moskee ga naast de winkel, sorry dat u heeft moeten wachten.” “Dat geeft niets”, zei ik hem, “maar ik verontschuldig me dat ik u een paar keer heb gebeld, terwijl u aan het bidden was.”

“Maakt u zich geen zorgen, de telefoon laat ik altijd in de winkel liggen.” En net voordat ik in de auto stapte, riep hij me nog na: “Is hij niet geweldig, de muezzin (degene die oproept tot gebed), de man heeft zo’n prachtig stemgeluid.”

Ik glimlachte en dacht: over smaak valt niet te twisten.