Dat gezegd hebbende, wordt de Joodse sportgeschiedenis gekenmerkt door zowel het buitengewone als het heroïsche. Zo was er Agnes Keleti, die nadat ze de Holocaust op het Hongaarse platteland had doorgebracht, 10 medailles won in gymnastiek op de Olympische Spelen van 1952 en 1956. En Shaul Ladany, een in Belgrado geboren snelwandelaar en tweevoudig Olympiër die het wereldrecord op de 50-mijlswandeling heeft en concentratiekampen overleefde, naar Israël emigreerde en ook nog de terroristische aanslag op de Olympische Spelen van 1972 in München overleefde. Diezelfde spelen waar Mark Spitz, de Amerikaans-Joodse zwemmer zeven gouden medailles mee naar huis nam. Het succes van Spitz werd pas vier decennia later overtroffen toen een andere Joodse zwemmer, Michael Phelps, acht keer goud opeiste in China.

Er zijn dan misschien geen massa’s Israëlische atleten van wereldklasse, maar wel massa’s Israëli's die vanuit hun luie stoel van sport genieten. Nadat de meesten van ons aan de tv gekluisterd waren tijdens de EK voetbalwedstrijden, richtten we onze aandacht op Tokyo en haalden we een goede mate van voldoening uit het succes in judo en zelfs een allereerste gouden medaille in gymnastiek.

Beatie Deutsch

Niet alleen de medailles trokken onze aandacht, ook de billboards in Tel Aviv en andere Israëlische steden waarop het grote sportkledingmerk Adidas koos om hun producten te promoten onder de kop ‘Impossible is Nothing’, waarvoor ze foto’s van de orthodoxe marathonloper Beatie Deutsch, een Amerikaans-Joodse immigrant gebruikten. De Adidas-campagne promootte diversiteit door Deutsch en andere atleten van over de hele wereld te presenteren. Maar voor Deutsch was het zoveel meer. Ze hoopt dat haar toewijding aan het Jodendom de aandacht trekt van degenen die de advertentie zien.

Niets is onmogelijk is ook haar levensmotto. Deutsch begon pas vijf jaar geleden met hardlopen en ging daarmee meteen de boeken in. Ze werd vooral beroemd vanwege het feit dat ze zeven maanden zwanger was toen ze de marathon van Tel Aviv liep. Ze deed het in orthodoxe ‘bescheiden kleding’, een hoofddoek, een overhemd tot aan de elleboog en een rok tot op de knie. Drie jaar later werd de Haredi moeder nationaal kampioen van Israël en kwalificeerde ze zich voor de Olympische Spelen in Tokyo als een van de 80 beste hardloopsters ter wereld.

Maar toen de Spelen vanwege corona werden uitgesteld en later opnieuw werden ingepland, werd de damesmarathon verplaatst van een zondag naar een sabbat. Deutsch weigerde de sabbat te breken en begon een campagne om het Olympisch comité te overtuigen de race terug naar de zondag te verplaatsen. Maar het maakte uiteindelijk niet uit. Toen de nieuwe datum voor de wedstrijden werd vastgesteld moesten atleten zich toch opnieuw kwalificeren. Ook al liep ze een nieuw persoonlijk record in Engeland, was de concurrentie te zwaar waardoor Deutsch toch net afviel.

Deutsch heeft een verfrissende kijk op ‘succes’. Ze ziet de teleurstelling van het niet kwalificeren als Gods manier om de wereld te laten zien dat je soms de doelen die je stelt niet bereikt en de noodzaak om dingen aan te pakken als ze niet gaan zoals gepland. Dat is wat echt succes is. Ze weet dat haar tijd om te rennen zal komen, want haar persoonlijk record is dezelfde kwalificatietijd die nodig is voor de wereldkampioenschappen van 2022. En voor Deutsch is succes, zelfs voordat ze ook maar een stap heeft gezet, dat haar geduld zijn vruchten heeft afgeworpen. De race zal niet op een sabbat plaatsvinden.