Begin van de BDS

In 2005 begon Omar Barghouti met de BDS-beweging (BDS= Boycot, Desinvesteringen en Sancties, red.). De BDS wil onder andere Israëlische bedrijven boycotten, ontmantelen en sancties opleggen. De beweging riep op tot een ‘nieuwe benadering’ in de ‘strijd’ tegen Israël. Hun laatste belangrijke boodschap was om te stoppen met een gewelddadige strijd. Liever een strijd van burgers ‘op een rechtmatige manier’ en die gebaseerd is op bepaalde rechten.

De meeste mensen die de BDS beweging gingen steunen, zijn gefrustreerd door de huidige situatie. Ze zoeken een manier om hun steun te uiten aan de Palestijnse zaak, en ze zoeken naar een vredige oplossing van het conflict. Maar is dit werkelijk wat de BDS beweging met hun campagnes wil bereiken? Ik ben er niet zeker van.

Drie eisen van de BDS

De eerste eis is het ‘recht op terugkeer’ van de Palestijnse vluchtelingen uit Israëls Onafhankelijkheidsoorlog van 1948. In 2014 zei president Abbas dat “zes miljoen vluchtelingen erop wachten naar huis terug te keren". Daar komt bij dat hij de crisis van de Palestijnen in 1948 eigenlijk vergeleek met de Holocaust die het Joodse volk in WO II meemaakte. De Israëlische bevolking is slechts anderhalf miljoen mensen meer dan de zes miljoen Palestijnse vluchtelingen. Israel zal deze eis dan ook nooit inwilligen.

De tweede eis is de beëindiging van de Israëlische ‘bezetting’ op de Westoever en de ontmanteling van het veiligheidshek tussen Israël en Palestina. Na de eenzijdige ontmanteling van de Gaza nederzettingen in 2005 door de Israëlische regering, volgde de verschrikkelijke en wrede machtsovername door Hamas. Er is een les geleerd: het kan zeker verkeerd gaan. Het is duidelijk dat ontmanteling van gemeenschappen op de Westoever zeer goed doordacht moet worden en uiterst zorgvuldig uitgevoerd.

De laatste eis is de erkenning van de rechten van de Arabische-Palestijnse burgers van Israël met volle gelijkwaardigheid. Dit klinkt wettelijk verantwoord. Het is echter zo dat de Israëlische Arabieren al delen in volle gelijkheid. Barghouti verklaarde dat naar zijn mening de huidige situatie er een is van ‘wettelijke apartheid’. Dit verdwijnt als Israël z’n Joodse identiteit opgeeft. Ook z’n vlag en het volkslied.

Het doel van de BDS

Bij een andere gelegenheid zei Barghouti: “Niet een twee-natiestaat, ik ben volstrekt tegen een twee-natiestaat. Een wereldlijke democratische staat, ja, maar geen twee-natiestaat. Er is een groot verschil.” Als dus een seculiere democratische staat het belangrijkste doel is van deze drie eisen, en een reden voor een boycot, dan betekenen die eisen duidelijk het einde van een Joodse staat in het Midden-Oosten.

Het einde van een Joodse staat is het doel van de Palestijnse eindstrijd. Het zal er waarschijnlijk meer op lijken dat er weer een nieuwe burgeroorlog kan ontstaan in het Midden-Oosten, net zoals wat nu gebeurt in Syrië en Irak.

Slechtste keus

De BDS-campagne is het meest slechte wat de Palestijnen hebben kunnen kiezen, want het werkt altijd negatief voor henzelf uit. Het laat ook zien wat precies hun werkelijke doelen zijn en verklaart waarom het vredesproces tot nu toe gefaald heeft. Daar komt nog bij dat BDS niet wil dat Israël handel drijft met de Palestijnen of bedrijfsmatig met hen samenwerkt. De natuurlijke markt wordt zo om zeep geholpen. Natuurlijke handel verbieden kan leiden tot een nog grotere barrière tussen mensen en zal de Palestijnse economie negatief beïnvloeden.

Tenslotte ’onderwijst’ BDS een cultuur van haat. Het antisemitisme zal er overal door gaan groeien, speciaal bij het Palestijnse volk. Elke vorm van vreedzaam samenleven komt op die manier ten einde. Handel en land opgeven zijn terug te draaien; slecht onderwijs is bijna onmogelijk te herstellen.

Nieuwe Arabische houding

De nieuwe normalisatieverdragen tussen Israël, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein zijn eveneens negatief voor wat de Palestijnen feitelijk willen. De zogenoemde ‘Abraham Akkoorden’ werden in september van dit jaar ondertekend. Dit opende de weg voor diplomatieke betrekkingen tussen deze landen. Ook liggen reizen en handel in het verschiet.

Palestijnse leiders hebben de overeenkomst afgewezen die Jared Kushner. een van de belangrijkste onderhandelaars van president Trump, hun aanbood. Kushner zei daarover: “De Arabische landen willen gericht zijn op hun eigen burgers. Ze zijn het wachten op de Palestijnen moe. Die willen praktisch niet meedoen en geen verdrag sluiten.”

Israël is ook niet bezig z’n plannen te wijzigen met betrekking tot het uitstellen van annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever. Voor nu staat alles gewoon stil wat dit betreft.

Met de BDS campagne is opnieuw een verkeerde keus gemaakt. De Palestijnen zijn niet in staat om concessies te doen die gunstig zouden uitpakken voor zowel Palestina als Israël. Het is volstrekt helder wat hun eindstrijd is, zoals te zien in BDS en andere overeenkomsten die nu op wereldniveau plaatsvinden.

Naast elkaar bestaan kan voorkomen. Maar directe gesprekken, compromissen en onderhandelen zijn de enige middelen voor een werkelijke en duurzame vrede.

Dit artikel is geschreven door Shai Masot, en stond 14 november 2020 op de website van The Times of Israel. Vertaling: Evelien van Dis