Claim op het thuisland

De claim van de Palestijns-Arabieren op soevereiniteit over wat nu hun verdiende thuisland is, ontstond pas na 1967 - dat wil zeggen: toen het onder Joods bestuur kwam. De Arabieren hebben in 1967 geen oorlog met Israël uitgelokt om Palestijnse onafhankelijkheid te bereiken. De Arabische heersers hadden een Palestijnse staat in die gebieden kunnen vestigen wanneer zij dat hadden gewild. Maar een Palestijnse staat was voor hen niet interessant, merkt Jeff Jacoby op.

Professor Amnon Rubinstein zei: "Niet sinds de tijd van Goebbels [hoofd van de nazi-propagandamachine] is het ooit het geval geweest dat de voortdurende herhaling van een leugen zulke grote vruchten heeft voortgebracht... Van alle Palestijnse leugens is er geen leugen groter of verpletterender dan die waarin wordt opgeroepen tot de oprichting van een aparte Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever." (Uit: "Palestijnse leugens", Ha'aretz, 30 juli 1976)

Toch wordt de discussie over de 'Palestijnse kwestie' al tientallen jaren gedomineerd door de bewering van de Palestijns-Arabieren dat Judea en Samaria (ook bekend als de 'West Bank') al heel lang hun oude thuisland is. Met Joe Biden in het Witte Huis staat de kwestie van een Palestijnse staat nu weer op de internationale agenda, nadat die onder de regering Trump grotendeels op een zijspoor was gezet.

Genocide prediken

Velen zouden echter geïnteresseerd zijn - en zeker zeer verbaasd - om duidelijk te krijgen wanneer de Palestijns-Arabieren zich realiseerden dat dit gebied zogenaamd hun verlangde moederland was.

Lang voordat Israël een vierkante centimeter van de 'Westelijke Jordaanoever' in bezit had - voordat er sprake was van  'bezetting' of 'nederzettingen' - eisten de Arabieren al het grondgebied van vóór 1967 van Israël op. Het gaat dan om het gebied binnen de Groene Lijn. De Arabieren eisen dit gebied op als 'Palestijns' grondgebied en ze dreigden het met wapengeweld terug te nemen en alle Joodse inwoners uit te roeien.

Zo dreigde de Egyptische president Gamal Abdul Nasser in maart 1965, ruim twee jaar voor de Zesdaagse Oorlog, met een huiveringwekkende kwaadwilligheid: "We zullen Palestina niet binnengaan met zijn grond bedekt met zand, we zullen het binnengaan met zijn grond doordrenkt met bloed."

Niet minder bloedstollend waren de woorden van Ahmed Shukeiry, Yasser Arafats voorganger als hoofd van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), die aan de vooravond van de Zesdaagse Oorlog uitriep: "D-day nadert. De Arabieren hebben hier 19 jaar op gewacht en zullen niet terugdeinzen voor de bevrijdingsoorlog... Dit is een strijd om het vaderland - het is òf wij òf de Israëliërs. Er is geen middenweg. De Joden van Palestina zullen moeten vertrekken. Mijn indruk is dat niemand van hen zal overleven... Wij zullen Israël en zijn inwoners vernietigen en wat de overlevenden betreft - als die er zijn - de boten staan klaar om hen te deporteren."

Jordaniërs en Palestijnen: één volk?

Veelbetekenend is dat de eerste versie van het Palestijnse Nationale Convenant drie jaar voor de Zesdaagse Oorlog werd geformuleerd - in mei 1964 - in Oost-Jeruzalem (toen onder Jordaans bestuur). Daarin zien de Palestijnse Arabieren nadrukkelijk af van enige soevereine aanspraak op de Westelijke Jordaanoever.

Zo staat in artikel 16 te lezen: "...het volk van Palestina [ziet] uit naar het herstel van de rechtmatige situatie in Palestina, de totstandbrenging van vrede en veiligheid op zijn grondgebied en... het volk van Palestina in staat te stellen nationale soevereiniteit en vrijheid uit te oefenen", maar in artikel 24 worden de Westelijke Jordaanoever (en Gaza) uitdrukkelijk uitgesloten van het Palestijnse soevereine streven.

In artikel 24 van het Convenant staat immers ondubbelzinnig dat het "Palestijnse volk" NIET streeft naar "enige soevereiniteit over de Westelijke Jordaanoever in het koninkrijk Jordanië, over de Gazastrook of over het Himmah-gebied". Bovendien waren destijds alle Arabische bewoners van de Westelijke Jordaanoever in feite Jordaanse staatsburgers, zonder dat dit een grote tegenstrijdigheid veroorzaakte tussen hun nationale identiteit en het staatsburgerschap dat zij bezaten. Zo vertelde Farouk Kaddoumi, toen een van de hoogste leden van de PLO, in 1977 aan Newsweek: "... Jordaniërs en Palestijnen worden door de PLO als één volk beschouwd."

Bovendien was het Jordanië dat de soevereiniteit over de Westelijke Jordaanoever opeiste tot juli 1988, toen koning Hoessein zijn aanspraak op het gebied opgaf en al zijn vroegere onderdanen van hun Jordaanse staatsburgerschap ontsloeg. Anis F. Kassim, een vooraanstaand Palestijns internationaal jurist, merkte hierover het volgende op: "Meer dan 1,5 miljoen Palestijnen gingen op 31 juli 1988 naar bed als Jordaanse burgers, en werden op 1 augustus 1988 wakker als personen zonder staatsburgerschap."

Palestina is waar de Joden zijn

Het is dan ook duidelijk dat de aanspraak van de Palestijnse Arabieren op soevereiniteit over wat zij nu beschouwen als hun langverdiende vaderland, pas is ontstaan na 1967 - toen het onder Joods bestuur kwam.

Het Palestijnse vaderland lijkt inderdaad een zeer veranderlijk concept te zijn. Vóór 1967 omvatte het immers niet al het gebied dat het nu beweert te omvatten. De rode draad tussen de eisen van vóór 1967 en die van na 1967 is dat de Palestijnse Arabieren hun 'nationale ambities' lijken te richten op land, alleen maar om de Joden dat land te ontnemen.

Stel je dat eens voor!

Meer weten over de recente geschiedenis van Israël en zijn grondgebied? Lees dan het boek 'Onbegrensd Israël', van schrijver Johannes Gerloff. (zie advertentie hieronder)