Vandaag begon in Den Haag ook het ‘tribunaal’ van het Internationaal Gerechtshof, waarin Zuid-Afrika probeert aan te tonen dat Israël tijdens de huidige oorlog genocide pleegde op de burgerbevolking in Gaza. Dit, terwijl de terreurorganisatie Hamas afgelopen 7 oktober meer dan 1200 Israëli’s op vaak gruwelijke wijze vermoordde en daarmee een ‘casus belli’ creëerde voor oorlog met Israël.

De eerste twee gebeurtenissen zijn aan elkaar gerelateerd. In de huidige wereld is de waarheid verdwenen en ontbreekt het aan moed om op te staan voor de waarheid, zeggen velen in Israël. De eerste constatering is in het geval van Israël gemakkelijk aan te tonen. Laten we daarom eerst eens kijken wat het woord genocide betekent en wie deze term introduceerde.

Betekenis genocide

De term ‘genocide’ werd in de wereld gebracht door Raphael Lemkin, een Joodse jurist die in Polen geboren werd en later, kort voor de Tweede Wereldoorlog, via Zweden naar de Verenigde Staten vluchtte om te ontsnappen aan Hitlers naziregime. Vanaf zijn jeugd was Lemkin gefascineerd door de geschiedenis van religieuze en etnische zuiveringen in de wereld. In 1944 publiceerde hij zijn boek ‘Axis Rule in Occupied Europe’. In dat boek introduceerde hij de term genocide, een combinatie van twee woorden uit het Grieks en Latijn.

Het Griekse woord Genos betekent ras en het Latijnse woord cide betekent doden. Dus letterlijk betekent genocide het doden van een ras. Lemkin had nooit kunnen vermoeden dat zijn nieuwe term voor volkerenmoord bijna tachtig jaar later zou worden gebruikt tegen de Joodse staat.

Om iets te begrijpen van wat de Japanse krant Asahi Shimbun “waarheidsverval” noemt, zou men kunnen kijken naar de openingsargumenten van de juristen die Zuid-Afrika vertegenwoordigen bij het tribunaal.

Aanklacht van Zuid-Afrika

Zuid-Afrika beweerde dat er “doorgaande Nakba” is die Israël heeft gecreëerd met “zijn kolonialistische politiek” ten opzichte van het Palestijnse volk sinds 1948. Nakba, hetgeen de Arabische term voor catastrofe is, wordt door de Palestijnse Arabieren gebruikt om de vlucht (want dat was het in 99 procent van alle gevallen) van zo’n zevenhonderdduizend Arabische burgers uit wat de Britten noemden Palestina aan te duiden. Er zijn talloze bewijzen dat het om de vlucht ging van deze burgers uit het Britse Mandaatgebied Palestina, nadat verschillende Arabische leiders hen opriepen om weg te gaan uit hun woonplaats. Dit, omdat men verwachtte dat het Arabische legioen een slachting (genocide) onder de Joodse burgerbevolking van Palestina zou aanrichten. Het team van Zuid-Afrika liet ook video’s zien van IDF-soldaten die met vreugde reageerden op het instorten van gebouwen na een IAF-bombardement. Genocide?

Ook beweerden de juristen dat baby’s in Gaza sterven van de honger. Ook dit was een pertinente leugen, die op woensdag werd weersproken door een woordvoerder van de IDF. Er komen gemiddeld zo’n honderd vrachtwagens vol met levensmiddelen Gaza binnen - iedere dag. De media, inclusief degenen die objectief hun werk proberen te doen, vallen echter voor de propaganda van Hamas. De Britse krant The Telegraph, bijvoorbeeld, publiceerde op donderdag een artikel met de kop “Toenemende honger in Gaza verandert kinderen in skeletten”.

Pallywood

Asahi Shimbun beweert dat de “denigrerende term Pallywood alle niveaus van het internet heeft gepenetreerd”. De Japanse krant zou het boek “Can the whole world be wrong?" van Professor Richard Landes kunnen lezen. Landes was degene die de term Pallywood introduceerde na het fake rapport over de dood van Mohammed al-Dura, een Palestijnse jongen die door IDF-soldaten zou zijn gedood aan het begin van de zogenaamde Tweede Intifada, die in september 2000 begon. De video van de jongen en zijn vader zorgde voor razernij in de Arabische landen en voor een anti-Israëlcampagne in de rest van de wereld, maar werd later ontmaskerd als nepnieuws.

Landes noemt de wijze waarop de reguliere media Palestijnse propaganda kopiëren “Lethal journalism”, dodelijke journalistiek, die antisemitisme in de hand werkt.

De voorbeelden hiervan zijn legio, maar laat ik me beperken tot de meest recente die deze week zelfs de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken op het verkeerde been zette.

Blinken kwam na een bezoek aan Qatar en Saoedi-Arabië naar Israël voor gesprekken met de Israëlische regering en de leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoed Abbas. Aan het eind van zijn bezoek aan Qatar gaf Blinken een persconferentie, waarin een journalist van de Arabische tv-zender Al Jazeera hem vroeg naar een reactie op de dood van zijn collega Wael al-Dahdouh, die door de IDF was doodgeschoten met een drone tijdens een operatie nabij de stad Rafah in het zuiden van Gaza. Blinken zei dat hij diepe spijt voelde ("deeply sorry") voor de dood van de Al Jazeera-journalist en dat hij als ouder zich het onvoorstelbare verlies van de journalist kon voorstellen. Blinken refereerde hiermee aan het feit dat een gedeelte van de familie van al-Dahdouh was omgekomen bij een IAF-luchtaanval op Gaza, aan het begin van de oorlog. De Amerikaanse topdiplomaat noemde de dood van de journalist en zijn familieleden “een onvoorstelbare tragedie” die helaas te veel “onschuldige Palestijnse burgers” was overkomen.

Ander verhaal

Er is echter een heel ander verhaal te vertellen over de dood van de Al Jazeera-journalist op 7 januari.

Tijdens een IDF-operatie nabij Rafah identificeerden de troepen een kamikaze drone die een duidelijke bedreiging vormde voor de soldaten. Daarop werd een IAF-gevechtsvliegtuig de lucht ingestuurd, die handelde op concrete informatie dat de operators van de drone zich in een auto bevonden nabij Rafah. De auto werd vervolgens door het gevechtsvliegtuig verwoest en daarna bleek dat de inzittenden Hamza al-Dahdouh en Mustafa Thuria waren, twee bekende lokale journalisten.

Uit een intern document van Palestijnse Islamitische Jihad, dat werd gevonden in Gaza, bleek dat al-Dahdouh lid was van de terreurorganisatie, waar hij diende in een eenheid die zich met elektronische oorlogsvoering bezighield. Ook was al-Dahdouh een commandant in een raketteneenheid van PIJ, in de wijk Zeitoun in Gaza. Mustafa Thuria werd door de IDF geïndentificeerd als een commandant in het al-Qadisiyyah bataljon van Hamas in Gaza-Stad.

Dit is slechts één voorbeeld uit de lange reeks van incidenten waarbij een terroristisch incident wordt omgezet in een wapen voor de cognitieve oorlog tegen Israël.

Dreyfus

In de media in Israël wordt het tribunaal in Den Haag nu vergeleken met de Dreyfus-affaire in Frankrijk, die uiteindelijk Theodor Herzl ertoe aanzette om de moderne zionistische beweging te beginnen die uitmondde in de stichting van de staat Israël. De Jood Alfred Dreyfus werd aan het eind van de 19^e eeuw volkomen ten onrechte en zonder enig duidelijk bewijs veroordeeld door een Franse rechtbank, wegens spionage voor Duitsland. De mediahype rond Dreyfus’ vermeende spionage zorgde voor een golf van antisemitisme in Europa.

U zult denk ik de overeenkomsten met Israëls huidige situatie herkennen.