Het is woest, wild weer in Israël met veel regen. Dat is goed voor de gewassen op het land. Ik besluit mijn ochtendwandeling een keer op het strand te doen in plaats van in de avocadoplantage van ons dorp.

Een herinnering van vroeger komt boven.

Verdronken

Het was zesentwintig jaar geleden, mijn nichtje was net vier jaar, toen ik met haar op het strand van Netanya liep. Het was een warme dag en we liepen te genieten van het ruisen van de wind en het geluid van de klotsende golven. We liepen op blote voeten en ze vond het prachtig dat haar voetjes afdrukken maakten in het warme, gelige zand.

Plotseling zag ik in de verte een grote menigte mensen bij elkaar staan. Toen we iets dichter bij kwamen, herkende ik, door de hoofdbedekking en kleding die ze droegen, dat het een groep Arabische vrouwen was. Ze gilden en schreeuwden en waren duidelijk in paniek. Het bleek dat er een kindje was verdronken.

Ik liep heel snel door, biddend en hopend dat mijn nichtje niet had begrepen wat er aan de hand was. Dat leek ook inderdaad het geval. Ze liep rustig naast mij, gefocust op wat haar voetjes met het zand deden. Maar na een minuut of tien trok ze opeens aan mijn hand en wees naar een groot bord dat op het strand stond. Ze vroeg: “Wat staat daar”? Ik legde haar uit dat er in het Ivriet en Engels stond geschreven dat het verboden was om op dit gedeelte van het strand de zee in te gaan.

Ze stond stil, leek na te denken en zei toen: “Als het ook in het Arabisch was geschreven, dan was dat kindje vast niet verdronken.”

Ze had gelijk. Inmiddels is er veel veranderd. Verkeersaanduidingen in het land zijn drietalig, als je een officiële instantie belt, is het keuzeprogramma in drie talen, vaak zelfs in vier, ook in het Russisch.

Terug naar mijn ochtendwandeling. Nog steeds in de regen. Spetters van de branding raken mijn gezicht. Een uurtje doorwaaien; ik ben helemaal klaar voor wat de dag verder gaat brengen.