Een goede vriend heeft corona en is vijf dagen verplicht in quarantaine. Ik zorg voor zijn wel en wee, op afstand uiteraard. Hij werkt in de landbouw en is gewend ’s morgens rond half zes een goed belegd broodje te nuttigen. “Van een van zijn mannetjes”, zoals hij altijd zegt.

Gewoontes zijn er niet om te verbreken. Al een paar dagen haal ik, in het vroege ochtendgloren, het belegde broodje bij zijn mannetje. Die kent me inmiddels en zodra hij me ziet, knikt hij, ik knik vervolgens terug en dan weet hij genoeg: Een wit broodje belegd met pastrami, humus, groenten en wat mosterd. Het leven zo vroeg in de ochtend kent een eigen bestaan. Nog zacht fluitende vogels, een rustige weg. Serene stilte.

Afval oprapen

Vanmorgen zag ik, op weg naar het mannetje, een personenauto aan de kant van de weg staan. Ik stopte. De auto was volgepropt met goedgevulde vuilniszakken. Wat verderop zag ik een man lopen. Hij raapte het afval op dat langs de weg lag. Plastic kopjes, papiertjes en nog veel meer.

Ik stapte op hem af. Hij vertelde me dat hij niet in de buurt woonde en op weg was naar iets voor zijn werk. Dat hij altijd vuilniszakken in zijn auto heeft liggen. Als hij onderweg viezigheid ziet liggen, stopt hij en neemt het mee om het vervolgens op een officiële stortplaats te dumpen. Wat een held.

Al jaren verbaas ik me erover. Israël is zo’n ontwikkeld land, vooruitstrevend, aan de kop in de wereld op ongelofelijk veel gebieden, maar wat betreft afval: een hele grote nul. Het lijkt alsof het nog geen onderdeel is van de cultuur. In de Arava woestijn is er een strenge controle op automobilisten die afval uit het raam gooien. Ze worden hard aangepakt. Was het maar zover in het hele land.

Het verhaal van de man maakte me blij. Wat hij doet is een druppel op een enorm gloeiende plaat, maar toch: alle beetjes helpen.