Dat is de enige juiste manier om de situatie van de Israëlische regering te omschrijven, nu zij probeert de voorwaarden van het plan uit te voeren dat het Witte Huis heeft opgesteld om de oorlog in de Gazastrook te beëindigen. Als de president vasthoudt aan het plan waarmee premier Benjamin Netanyahu vorige week in Washington instemde, dan zullen de overgebleven gijzelaars die door Hamas worden vastgehouden spoedig worden vrijgelaten, en zullen de terroristen ontwapenen en afstand doen van hun macht over de Gazastrook.

Dat is althans wat hij zegt te zullen doen. Hij heeft duidelijk gemaakt dat Hamas moet instemmen met dezelfde voorwaarden waarmee Israël akkoord is gegaan, of anders “volledig zal worden vernietigd” als het probeert vast te houden aan zijn wapens en macht in Gaza. Fatsoenlijke mensen die verlangen naar een wereld zonder moordenaars als die van Hamas, moeten bidden dat hij zich aan zijn woord houdt.

Het is echter ook zo dat veel mensen die Israël haten blij zullen zijn als hij Hamas laat ontsnappen aan de val die zij voor zichzelf hebben gezet. En het is allerminst ondenkbaar dat dat zou kunnen gebeuren.

Als Trump te gretig is om lof te oogsten als vredestichter, of bereid is te luisteren naar of zich te laten beïnvloeden door actoren in het Midden-Oosten zoals Qatar, Turkije en andere moslim- en Arabische staten — dan is het mogelijk dat hij Hamas laat ontsnappen aan de consequenties.

Dat is tenslotte wat er telkens is gebeurd wanneer vertegenwoordigers van de Palestijnen in het verleden met Amerikaanse presidenten en hun buitenlandteams hebben onderhandeld, vóór Trump. In het verleden beschouwden de Palestijnse Autoriteit en Hamas Amerikaanse presidenten als makkelijke tegenstanders. Zij zeiden “nee” tegen vredesvoorstellen en regelingen die het lot van hun volk hadden kunnen verbeteren, en wachtten vervolgens tot de Amerikanen met betere voorwaarden kwamen. Zelfs wanneer zij met een akkoord instemden, trokken zij zich er later brutaalweg uit terug.

Dat gebeurde herhaaldelijk in de jaren negentig tijdens het Oslo-proces. In plaats van hen ter verantwoording te roepen, sloot president Bill Clinton toen, samen met de zogeheten “vredesarchitecten” in het Witte Huis en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zijn ogen voor flagrante schendingen van de vredesakkoorden door PLO-leider Yasser Arafat. De druk voor “vooruitgang” kwam daardoor steeds bij Israël te liggen — dat voortdurend concessies moest doen aan de Palestijnen zonder dat daar iets tegenover stond.

Na een korte periode waarin president George W. Bush probeerde Arafat en de Palestijnen verantwoordelijk te houden voor hun rol in het aanwakkeren, plannen en financieren van terreur, verviel ook zijn regering in dezelfde fout ten aanzien van diens opvolger Mahmoud Abbas, door te doen alsof die anders was. Sindsdien zijn de regeringen van Barack Obama en Joe Biden vaak dezelfde weg ingeslagen: zij lieten zich misleiden door de Palestijnen, die nooit serieus vrede hebben gewild.

Maar Trump heeft de kans om dat patroon te doorbreken.

Alles wat hij hoeft te doen, is vasthouden aan de voorwaarden die hij zelf heeft opgesteld in het plan waarmee Netanyahu instemde.

Het was immers een “take-it-or-leave-it”-voorstel dat begint met de onmiddellijke vrijlating door Hamas van de nog levende gijzelaars en de lichamen van de gedode slachtoffers die zij vasthouden. Daarna zal Israël zich geleidelijk uit delen van de Gazastrook terugtrekken. Als Hamas inderdaad ontwapent en de macht overdraagt aan de technocratische en internationale autoriteit die in het akkoord wordt voorzien, zal Israël zich terugtrekken tot de grenzen van het gebied.

Onder die omstandigheden — met alle overgebleven gijzelaars vrij en Hamas verslagen — zou Israël terecht kunnen stellen dat al Netanyahu’s oorlogsdoelen zijn bereikt.

Als Hamas probeert onder een deel van de overeenkomst uit te komen, heeft Trump gezegd dat hij de Israëli’s groen licht zal geven om “het karwei af te maken” in Gaza. Ook dat zou ten minste het doel van de vernietiging van Hamas verwezenlijken.

Twee jaar van lijden

Toch is het verbijsterend om te bedenken dat, precies twee jaar na de gruwelen van 7 oktober 2023, de afloop van de oorlog die werd ontketend door de door Hamas geleide aanvallen op Israëlische gemeenschappen in het zuiden, nu afhangt van de vraag of de president van de Verenigde Staten zijn woord houdt.

Na zoveel trauma, lijden en offers — zowel van de soldaten van het Israëlische leger als van het Israëlische volk — kun je je afvragen of er nog van “overwinning” kan worden gesproken. Het jubileum, dat deze week samenvalt met het Loofhuttenfeest (Soekot), is een tijd van rouw.

Voor wie op 7 oktober is omgekomen of ontvoerd, en voor hun families, evenals voor iedereen die dierbaren verloor of gewond raakte in deze oorlog, lijken begrippen als “overwinning” of “nederlaag” zinloos.

Maar zoals veel Israëli’s — inclusief soldaten en hun families — mij de afgelopen twee jaar hebben verteld, is de oorlog na 7 oktober niet zinloos. Het is een rechtvaardige oorlog: een strijd die is begonnen door fanatieke terroristen en hun bondgenoten, wier doel de uitroeiing van de Joodse staat en de genocide op haar volk was. Israëlische soldaten hebben niet gestreden voor de vernietiging van de Palestijnse Arabieren — dat is een antisemitische verdraaiing waarmee de daders de slachtoffers de schuld proberen te geven — maar voor hun huizen, hun gezinnen en het recht van het Joodse volk om in vrede en veiligheid te leven in hun oude thuisland.

Elke uitkomst van de oorlog waarbij Hamas zijn strijdkrachten behoudt of delen van Gaza onder controle houdt, zoals de regering-Biden in het eerste oorlogsjaar probeerde af te dwingen, zou een rampzalige nederlaag voor Israël zijn geweest. Dat zou Hamas niet alleen in staat hebben gesteld om zichzelf tot overwinnaar uit te roepen, maar ook de mogelijkheid hebben geboden om in de toekomst nieuwe aanvallen zoals die van 7 oktober te plegen.

Zoals JNS heeft gemeld, zal Hamas er tijdens de uitvoering van het akkoord in Egypte alles aan doen om te vertragen en te traineren om het geduld van de Amerikanen uit te putten. Zelfs als de islamitische beweging onder druk staat van haar geldschieters in Qatar en Turkije om een akkoord te sluiten en de oorlog te beëindigen voordat haar laatste bolwerken in Gaza-Stad worden vernietigd, is het moeilijk voor te stellen dat zij werkelijk alle gijzelaars zal overdragen. De gijzelaars zijn, net als het lijden en de slachtoffers onder hun eigen bevolking, de belangrijkste ruilmiddelen die Hamas in dit conflict bezit.

Het is evenmin waarschijnlijk dat Hamas zich eenvoudigweg zal overgeven aan Trump en Israël, om zich vervolgens te laten vervangen door zogenaamd apolitieke technocraten (als die al bestaan) of door buitenlandse bestuurders die van Gaza een leefbaar gebied willen maken in plaats van een vesting van terreur.

Het is ook een illusie te denken dat de Palestijnse bevolking — die is opgevoed met haat tegen Israël en de Joden, en wier nationale identiteit onlosmakelijk verbonden is met een eeuw oude strijd tegen het zionisme — plotseling vrede zal omarmen zodra het schieten stopt. Zelfs als het akkoord wordt uitgevoerd, is het weinig waarschijnlijk dat buitenlandse investeringen en internationale veiligheidstroepen ertoe zullen leiden dat de Palestijnen hun droom van Israëls vernietiging opgeven, of dat hulp niet opnieuw zal worden misbruikt voor de voortzetting van de strijd.

Gezien de geschiedenis van Amerikaanse en internationale welwillendheid tegenover Palestijnse obstructiepolitiek, heeft Hamas reden om te denken dat het ook nu weer zijn zin kan krijgen.

Dat zijn goede redenen om sceptisch te blijven over een spoedig einde aan het lijden.

verdwijnt de haat?

Het is waar dat de haat tegen Israël en het Joodse volk, die op 7 oktober werd ontketend en door bevooroordeelde berichtgeving over de oorlog in Gaza werd versterkt, niet zomaar zal verdwijnen. Zelfs nadat de gevechten stoppen, zal Israël nog steeds van “genocide” worden beschuldigd door degenen die Hamas’ propaganda hebben geloofd, gevoed door de gevestigde media. Bovendien zal de normalisering van antizionisme — dat in wezen niet te onderscheiden is van antisemitisme — onvermijdelijk blijven bijdragen aan nieuwe campagnes die Israëls vernietiging nastreven.

Maar na zoveel verdriet zou het kunnen dat, na twee jaar oorlog, het conflict eindigt met een uitkomst waar fatsoenlijke mensen blij om kunnen zijn. Daarvoor waren slechts twee leiders nodig — van de Verenigde Staten en Israël — die bereid waren hun critici te negeren en vast te houden aan de eis dat terreur moet worden verslagen. Als dat lukt, dan zal, ongeacht wat men van Trump of Netanyahu vindt, de geschiedenis hen beiden gelijk geven.