In de begindagen werden bussen vol Joodse gezinnen uit Oekraïne naar buurlanden als Hongarije, Polen en Roemenië gebracht. Destijds waren nog geen rechtstreekse vluchten naar Israël. Dat was zwaar, vooral door de lange wachttijden aan de grenzen.

De tijd gaat snel... We mogen vandaag de dag nog steeds doorgaan met het verspreiden van de boodschap van de terugkeer (alija). De afgelopen jaren zijn bijzondere jaren geweest, met veel obstakels en tegenslagen. Maar het is ontzettend bijzonder om in het 'Noorderland' te zijn en heel praktisch te kunnen helpen met de terugkeer!

30 jaar onafhankelijk

Mijn vrouw, Ira Sulim-Carlier was 11 jaar oud toen het IJzeren Gordijn viel. Ze schreef het volgende:

"De vrijheid die we vandaag hebben, is gebouwd op het bloed en lijden van vele mensen. De strijd voor vrijheid raakte elk gezin in Oekraïne, of het nu door de hongersnood kwam of door te vechten in de Tweede Wereldoorlog, door Stalins onderdrukkingen onder ogen te zien of door te streven naar nationale identiteit en het geloof in God.

Elf jaar van mijn leven leefde ik onder het Sovjetregime, onder strenge overheidscontroles en beperkte vrijheid. Het was de tijd waarin we alleen Russisch moesten spreken, waarin alle religieuze uitingen geleidelijk uit het openbare en privéleven waren verdrongen, waarin je eigen mening niet kon worden gedeeld en elk tegengeluid werd bestraft. De ideologie die mij in die tijd op school werd bijgebracht kwam niet overeen met de ideologie van mijn grootmoeder. Zij was een christen en voedde mij op. Zij was ook getuige en overlevende van vele verschrikkelijke acties die de communisten uitvoerden tegen christenen, Joden en degenen die de ideeën van het communisme niet steunden. Maar in die tijd durfde ik haar of mijn ouders niet eens vragen te stellen, ik moest meegaan met de stroom...

Van het einde van de communistische periode herinner ik me de lege schappen in de kruidenierswinkels, uren zonder elektriciteit in huis en flats zonder verwarming. Maar het was ook de tijd dat het evangelie naar Oekraïne kwam. Tijdens de eerste jaren van onafhankelijkheid kwamen duizenden mensen tot geloof in God en ondergrondse kerken openden hun deuren. Sinds de val van het IJzeren Gordijn en de opening van de grenzen, waren de Joodse mensen eindelijk vrij om naar Israël te gaan. Ik herinner me nog dat grote bussen naar mijn stad kwamen om gezinnen met hun bezittingen en bagage op te halen, maar ik had geen idee wie ze waren en waar ze naartoe gingen. Naarmate de tijd verstreek, leerde ik dat het Joodse gezinnen waren die alija maakten na zoveel jaren van bidden, hopen en dromen om naar huis terug te keren.

Hoewel Oekraïne onafhankelijk is geworden, vechten we nog steeds voor onze onafhankelijkheid. In de afgelopen 30 jaar waren er drie revoluties, waarvan er één de omverwerping van de pro-Russische president Viktor Janoekovitsj was. Zelfs vandaag moeten we in het oostelijke deel van Oekraïne vechten voor onze veiligheid, onze taal, ons grondgebied. Mensen geven nog steeds hun leven voor onze vrijheid.

Ik hou van mijn land en bid ervoor. Gezegend is het volk wiens God de Heere is', zegt Psalm 144:15. En alleen in Hem kunnen we echte vrijheid en onafhankelijkheid hebben!"

Christenen voor Israël helpt bij de terugkeer van de Oekraïense Joden naar Israël. Meer weten over het project 'Breng de Joden thuis'? Klik hier voor meer info.

Bekijk hier een aantal foto's van de afgelopen jaren!