Drie historische gebeurtenissen, opeengepakt in een paar dagen, hebben met elkaar de tijd zelf vervormd. Sommige van deze gebeurtenissen hebben niet alleen het Midden-Oosten veranderd, maar de hele wereld.

Pesach

Laat ik in willekeurige chronologische volgorde beginnen met de nacht van Pesach. Pesach is de essentie van het verbond tussen de God van Israël en Zijn volk, dat het Joodse volk al bijna 4000 jaar herdenkt. Het belang van dit feest kan onmogelijk overschat worden. In de Joodse traditie zijn er veel opmerkelijke gebeurtenissen die op Pesach plaatsvonden.

Zo offerde Abel het lam dat door God werd geaccepteerd, sloot God een verbond met Abraham, worstelde Jakob met een engel, stond Mozes voor de brandende braamstruik, versloeg Gideon de Midjanieten en riep Esther op die dag een vasten uit. In de moderne Joodse geschiedenis begon op de avond van Pesach de iconische opstand in het getto van Warschau.

Op het meest basale niveau staat Pesach voor de bevrijding van tirannen. Het is de genesis van de vorming van het volk Israël zelf. Het is moeilijk om een gebeurtenis in de geschiedenis te vinden zoals Pesach, waarbij we terug kunnen kijken en zeggen dat het volledig door de Hand van God gebeurde.

Plaag na plaag (of wonder na wonder), de engel des doods die over elk Israëlitisch huis ging, en uiteindelijk de bevrijding van het Hebreeuwse volk. Geen enkele Israëliet kon beweren dat al deze wonderen aan hem - of haar - te danken waren. Daarom zijn we geroepen om te onthouden dat het God was die ons op wonderbaarlijke wijze uit Egypte bevrijdde met Zijn sterke hand en uitgestrekte arm. En niets, hoe verdrietig ook, mag ons ervan weerhouden om dat te vieren.

Toch was Pesach dit jaar gekleurd door verdriet. Veel seders hadden een lege stoel als symbool voor de afwezigheid van veel van onze mensen die ofwel vermoord zijn, gevallen in de strijd of nog steeds gemarteld worden in dat hellegat dat Gaza heet. Net als Poerim, dat we slechts enkele weken eerder hadden gevierd, was ook Pesach afgezwakt, maar desondanks werd het gevierd.

Sjawoe'ot

50 dagen na Pesach ontvingen de Israëlieten de geboden van God bij de Sinaï, dus Pesach en het geven van de Torah zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het ene kan niet zonder het andere. Deze geboden die aan het Joodse volk gegeven zijn, zijn meer dan een handleiding over hoe je een rechtvaardig leven moet leiden, ze zijn ons verbond, de essentie van goedheid, rechtvaardigheid, vriendelijkheid, betrokkenheid en rechtvaardigheid. Interessant genoeg vormen ze ook de filosofie van veel universiteitscampussen.

Veel van deze Ivy League universiteiten hebben Hebreeuws in hun logo. Deze logo's staan nog steeds op hun briefhoofden en websites. Toch zijn dit nu dezelfde campussen die een broeinest zijn van antisemitisch nazi-achtig tuig waar Joodse studenten geweerd worden. Sinds Hitler aan de macht was, is het niet meer voorgekomen dat Joden de toegang tot campussen werd geweigerd of dat academische instellingen op straat schreeuwden om Joods bloed te vergieten.

Het is moeilijk om de belangrijke historiciteit van een gebeurtenis in te schatten terwijl die plaatsvindt. Maar van deze universiteiten zal op zijn minst toekomstig leiderschap komen, of dat nu politici, wetenschappers, historici of kunstenaars zijn. Het zou heel goed kunnen dat deze demonstraties van vandaag de ondergang van het Westen zoals we dat kennen in gang zetten, om plaats te maken voor een nieuwe ‘beschaving’ die geleid wordt door studenten die instellingen, die ironisch genoeg gebaseerd zijn op de Tien Geboden, ontheiligen en nu oproepen tot Joods bloed.

Dit is niet alleen een tragedie voor Joodse studenten die aan deze Ivy Leagues instellingen willen studeren, het is een verwoestende en waarschijnlijk dodelijke klap voor wat we ooit kenden als de Westerse beschaving.

Aanval van Iran

De nacht van 14 april voelde zeker aan alsof de Engel des Doods opnieuw over de Israëlieten was gegaan. Sinds 7 oktober is er een gevoel van een soort apocalyps ontstaan. Niet dat we daar al overheen zijn, maar toen meer dan 500 kruisraketten, ballistische raketten en drones vanuit Iran op weg waren naar Israël, zat er niets anders op dan te wachten, te bidden en te hopen dat God zijn volk opnieuw zou verlossen.

De menselijke prestatie van een succesvolle verdediging was duizelingwekkend. De pure logistiek van het neerhalen van al die raketten, en dat allemaal tegelijk, grotendeels buiten het Israëlische luchtruim - waarvoor de medewerking van Arabische landen nodig was - is niet te geloven. Het vertrouwen in ons leger was op zijn dieptepunt na de slachtingen van 7 oktober, wat de prestatie van de luchtmacht des te verrassender en spectaculairder maakte.

Zelfs de meest sceptische wetenschappers en agnostische statistici waren niet te beroerd om erop te wijzen dat de kans op de coördinatie die nodig was om deze raketten met succes neer te halen wel erg klein was. De volgende dag was er echte jubel en dankbaarheid voor het leger, maar voor het eerst sinds de oorlog was er ook een beetje een eerbiedige stilte: Ging de Engel des Doods net als toen over ons heen?

De pure hulpeloosheid van dit alles herinnert ons eraan wie we zijn en wie we niet zijn. Duizenden christenen hebben die nacht voor ons gebeden en ik, van nature een scepticus, ben de Meester van het Universum dankbaar dat hij er nota van heeft genomen. Door wat vaak een hel zonder einde lijkt te zijn, zijn we er allemaal aan herinnerd dat we niet alleen zijn. Voor nu heeft Israël tenminste uitstel gekregen.