Tal is iemand die altijd oog heeft voor de ander. Met een grapje, met een knuffel, met een vriendelijk woord. Maar vandaag komt ze verdrietig en terneergeslagen over. “Ik kwam erachter via Google dat de moordenaar vrij komt,” vertelt ze. “Niemand had de moeite genomen om me even te bellen om dit te vertellen. Dat doet pijn. Ik herbeleef het allemaal weer.”

Het is 18 december 2010. De Brits-Israëlische gids Tal Hartuv en haar Amerikaanse vriendin Kristine Luken maken een wandeling in de heuvels bij Beit Shemesh, niet ver van Jeruzalem. Wat een ontspannen dag had moeten zijn, verandert in een afschuwelijke nachtmerrie. Twee Palestijnse mannen vallen de vrouwen aan met messen. “Ik dacht dat ik op het punt stond te worden onthoofd,” vertelt Hartuv. “Ik hoorde Kristine schreeuwen: ‘Jezus, help me’. Ik begon het Joodse gebed ‘Shema Israel’ op te zeggen. Toen voelde ik een scherpe pijn in mijn rug. De terrorist stak me, opnieuw en opnieuw.” Tal Hartuv overleeft ternauwernood de aanslag met achttien steekwonden en een gebroken schouder - haar hart wordt op vier millimeter na gemist. Haar vriendin Kristine wordt ter plekke afgeslacht. Binnen twee dagen worden de daders opgepakt.

Nu, bijna vijftien jaar later, hoort Tal via Google dat een van die terroristen is vrijgelaten. Niet na een procesfout of gratie, maar als onderdeel van de vredesdeal waarmee Israël al zijn levende gijzelaars uit Gaza heeft teruggekregen.

Toen je hoorde dat de gijzelaars eindelijk waren vrijgelaten, wat deed dat moment met jou?
“Natuurlijk was het geweldig om te zien dat de gijzelaars eindelijk thuis kwamen. Ik zag de beelden van de gijzelaars die terugkeerden, en ik moest huilen, hartgrondig huilen. Ik ben normaal niet iemand die snel huilt. De opluchting, de ontlading: ik ben blij, ontzettend blij — eigenlijk overweldigd van blijdschap voor de gegijzelden. Maar het is nog niet voorbij. Ze hebben de lichamen van de vermoorde gegijzelden nog niet teruggegeven. Dit is geen vredesdeal. Het is een staking van de vijandelijkheden. Een 20-puntenplan, en we hebben punt nummer één nog niet eens bereikt, want we hebben onze dode gijzelaars nog niet allemaal terug.”

Wat deed het met jou toen je hoorde dat ook Palestijnse gevangenen werden vrijgelaten?
“Het waren twee heel moeilijke dagen voor me. Israël is teruggekomen op zijn belofte om hem voorgoed achter de tralies te laten verdwijnen, en heeft deze moordenaar vrijgelaten. Ik ben totaal uitgeput van de emoties. Als we dan echt, écht denken dat deze terroristen niet opnieuw gaan moorden. Ze hebben beloofd opnieuw te moorden, ze maken er geen geheim van. Dezelfde mensen die juichen om de vrijlating van de gijzelaars - waaronder ik - sommigen van ons zullen over een paar maanden vermoord worden. Snap je wat ik bedoel?”

De gijzelaars worden uitgewisseld voor veroordeelde moordenaars. Hoe bekijk je zo’n deal als overlevende van terreur?
“Ik vind het contraproductief aan de ene kant. En aan de andere kant kan ik het niet over mijn hart verkrijgen de gijzelaars en hun families in de ogen te kijken en te zeggen: jullie, als gijzelaars, blijven daar. Het is bijna alsof het een keuze is wie zal leven en wie zal sterven. Ik denk dat Netanyahu geen andere keuze had dan deze deal te accepteren.”

Je hebt jarenlang gestreden voor gerechtigheid, voor Kristine en voor jezelf. Hoe voelt het dat de man die daarvoor verantwoordelijk is, nu onderdeel is van een politieke deal? “Je zoekt de lijst op en dan zie je de naam van de terrorist, en het is alsof je in een afgrond valt.”

Heb je de afgelopen dagen contact gehad met de familie van Kristine Luken? Hoe waren die gesprekken?
“De ouders van Kristine moesten het van mij horen. Kristines tweelingzus las het via mijn account op X. Niemand was geïnformeerd. Het is echt een puinhoop.”

Kijk je nu vaker over je schouder, nu je weet dat deze man vrij is?
“Ik probeer erachter te komen waar hij precies is vrijgelaten. Eerder werd er gezegd dat de Palestijnse gevangenen niet in Judea en Samaria zouden worden vrijgelaten, maar dat lijkt nu dus wel zo te zijn. Ik ben niet bang, maar ik slaap ‘s nachts niet meer. Ik ben een hele lange weg van herstel gegaan in de afgelopen 15 jaar en nu voelt het eerlijk gezegd alsof ik het allemaal opnieuw beleef.”

Je hebt jarenlang gestreden tegen het goedpraten of normaliseren van terreur. Wat zegt dit besluit volgens jou over hoe de wereld tegenwoordig naar terrorisme kijkt?
“Een paar jaar geleden was ik in Nederland om in de Tweede Kamer mijn verhaal te delen en om aan te kaarten dat dankzij de subsidies van Europa, terroristen zoals deze moordenaar, een royaal salaris ontvangen van de Palestijnse Autoriteit. Kort na mijn bezoek werd de Nederlandse subsidie aan de Palestijnse Autoriteit stopgezet, wat fantastisch is. Maar nog steeds gaat de Palestijnse Autoriteit door met het geven van uitkeringen aan veroordeelde terroristen. Mijn ‘moordenaar’ komt vrij als een schatrijk man. Die gruwelijke praktijk van het belonen van terrorisme moet stoppen.”

Te midden van al dit verdriet — wat geeft je nog hoop? “
"Ik krijg hoop van mensen die vriendelijk voor me zijn. Die me bellen, waardoor ik even uit de put van negatieve gedachten kom. Mijn hoop en optimisme, wat ik daar nog van over heb, een greintje misschien, is dat wij er altijd zullen zijn. Het Joodse volk is een eeuwig volk. Ik kijk naar mijn eigen mensen en zie wat voor overlevenden we zijn, hoe we opnieuw de velden beplanten. Zelfs midden in deze verschrikking wordt er nieuwe muziek geschreven, kunst gemaakt, poëzie. Al die dingen zijn tekenen van leven. Dáár ligt mijn optimisme, niet in één of andere toekomstige, sprookjesachtige tweestatenoplossing, maar in het simpele feit dat wij er nog zijn. Dat is mijn hoop.”