Het verhaal van Adi Efrat

Een van de verhalen is die van Adi Efrat. Adi is een jonge moeder van twee kinderen die op kibboets Be’eri woont, waar afgelopen maandag de lijken van 108 Israëli’s werden gevonden.

“Ze pakten me beet en gaven me opdracht om mee te gaan. Ik begreep onmiddellijk dat wanneer ik niet zou doen wat zij willen, dat ik dan gedood zou worden”, vertelde Adi de Israëlische nieuwssite YNet.

Gegijzeld

“Ik heb een moeilijk verhaal te vertellen en de hele tijd herinner ik me meer details,” zegt Adi, die alleen thuis was op het moment dat de terroristen inbraken in haar woning in Be’eri. Ze slaagde er nog net in om een bericht via WhatsApp te sturen aan haar man, voordat ze gegijzeld werd door Hamas-terroristen.

“De eerste ontmoeting was eng, maar niet gewelddadig. Er waren er twee: de één sprak Engels en de ander Arabisch. Ik spreek zelf een beetje Arabisch. 'Maak je geen zorgen, we zullen je geen pijn doen', zeiden ze. Ik smeekte ze om me te laten blijven. Maar ze zeggen tegen me: 'Kom mee', ik droeg alleen een kamerjas en een pyjama. Vervolgens zeggen ze tegen me: 'Kom met ons mee, maak je geen zorgen. We willen gewoon een auto, heb je een auto?'

Ik vertel ze dat ik geen auto heb, dat dit een kibboets is en dat de kibboets veel auto's heeft, zo’n 'honderd auto's'. dan zeg ik: 'Ik moet je naar de autosleutel kluis brengen' en ik leg ze uit dat ik me moet aankleden. Ze laten mij aankleden en mijn schoenen aantrekken. Zo nu en dan kijken ze of ik geen wapen trek. Ze laten me mijn tas pakken en we verlaten mijn huis en lopen over het terrein van de kibboets.

Ze praten met mij, vragen: 'Heb je kinderen? Heb je een man?' Ondertussen bereiken we de hoofdweg en zie ik in de verte een soldaat staan. Ze vertellen me 'Dat is er één van ons.' De soldaat roept in het Hebreeuws tegen me: 'Kom, kom!'. Ik laat hem zien dat ik dat niet kan, dat ik gewapende mannen bij me heb en dat één van hen mijn hand vasthoudt.” vertelt Adi. Vervolgens breekt er een schietpartij uit, waarna de terroristen in westelijke richting rennen. Ze sleuren Adi mee. 'Waar breng je me heen?', vraagt Adi. Ze krijgt geen antwoord, omdat de terroristen met hun maten praten over de telefoon.

De twee terroristen brachten Adi naar het huis van een oudere vrouw uit de kibboets. In dat huis verbleef ook een Filipijnse vrouw die voor de oude demente vrouw zorgde. Er waren in het huis nog andere terroristen aanwezig.

Geboeid

Adi vervolgt: “Er waren daar mensen die veel meer georganiseerd en harder zijn, die niet willen praten, die duidelijk discipline hebben en gekleed zijn als soldaten, dus in uniform. Zij waren ook zwaarder bewapend. Ze boeien me meteen van achteren op een hardhandige manier en laten me met mijn hoofd naar beneden zitten. Ze proberen ook mijn benen te bedekken, omdat ik niet goed gekleed ben. De hele tijd blijven ze proberen de oudere vrouw het zwijgen op te leggen, omdat ze niet begrijpt wat er aan de hand is. Ze blijft vragen stsellen, omdat ze zich niet kan herinneren dat haar het zwijgen is opgelegd.

Dan hoor ik plotseling een kind schreeuwen: 'Papa, papa'. Iemand komt binnen met een tweejarige jongen. Hij wordt aan één hand opgetild en bij binnenkomst wordt hij gewoon naar ons toe gegooid. De jongen schreeuwt het uit en vraagt naar zijn vader. Hij probeert weg te rennen, maar ze staan het hem niet toe. De Filipijnse vrouw, die geboeid is met haar handen naar voren, probeert het kind vast te houden. Hij rent weg, terwijl hij roept: 'Papa, papa!' Ik vraag hem wie zijn papa is en probeer hem zo af te leiden, omdat ik bang ben dat als hij wegrent, dat ze hem dan zullen neerschieten. De jongen begint tegen me te praten en vertelt wie zijn vader is.

De horror eindigt hier niet. Er komt nog een jongen van zeven of acht jaar oud binnen met zijn moeder. Ik herken haar en zie dat ze enkele schotwonden heeft. Haar shirt is doordrenkt met bloed, ze trilt en kan nauwelijks lopen. Ze gooien haar ook naast me neer. Ze vertelt dat haar man is neergeschoten en dat haar baby dood is. Ik vraag hoe ze dat weet, misschien is ze niet dood, zeg ik. Ze zegt: 'Ze is in haar hoofd geschoten.' Ik kan haar niet omhelzen, omdat haar handen ook zijn geboeid. Ik leg mijn hoofd op haar, ik huil gewoon met haar mee, maar ze leggen ons het zwijgen op. De terroristen lopen naar een kast en brengen de moeder een shirt om aan te trekken. Het lukt haar niet, ze kan niet ademen omdat ze gewond is. Ze zweert tegen me: 'Adi, ik zal het niet overleven, zorg alsjeblieft voor mijn kinderen.' en ik zeg haar: 'Het komt goed'. Haar zoon vraagt : 'Mam, wat gaan ze met ons doen?' en zij antwoordt: 'Ze zullen ons vermoorden'. Ik probeer nog iets te zeggen, maar kan het niet.

Meekomen

De man die de vrouw en haar zoon binnenbracht, komt naar mij toe en zegt tegen mij: ‘Ik heb je nodig. Als je doet wat ik zeg, komt alles goed. Zij deden niet wat ik zei, ze probeerden weg te rennen en daarom heb ik heb ze neergeschoten.' Ik begreep dat als ik niet deed wat hij zei, dat hij mij ook zou vermoorden. Hij neemt me mee naar de weg en zegt tegen me: 'Zie je deze auto? Ik wil dat je onze dode mensen meeneemt weg van hier. Dit zijn mijn vrienden die hier zijn gestorven.' Ik loop met mijn handen omhoog naar de auto, omdat ik niet weet of de IDF-soldaten mij zien of niet. Plotseling klinkt er een schot. Dan rent de terrorist naar mij toe, pakt mijn hand en rent met mij weg met zijn andere vrienden. Ze rennen allemaal in dezelfde richting en zeggen tegen mij: 'Isri, isri!' (vertaling: ren)

Adi werd naar een ander huis gebracht waar andere terroristen waren. “Het huis was volledig afgebrand en er lagen veel wapens op de vloer. Ik zag katapulten, brandende pantsers en lichamen in de buurt van het huis. Ze wilden dat ik het huis binnenging, maar het was verbrand en ik had het zo heet, ik kon niet naar binnen. Ik zag een pakhuis bij de ingang van het huis en ging erin. Het was er vol met mensen. Ze schieten en de lucht is vol met de geur van buskruit. Granaatscherven vliegen op me af, ik bescherm mijn hoofd met de multomap die ik heb gevonden. Ik zit daar, het is erg krap en er blijven meer terroristen komen. Af en toe als iemand vreemd naar mij kijkt, zeg ik (uit angst) tegen hem: 'Je vrienden hebben me gebracht'.

Dan wordt het schieten minder hevig, er wordt minder geschreeuwd in het Arabisch en beetje bij beetje worden het ook minder mensen in het pakhuis. En dan, ik weet niet hoeveel tijd er is verstreken, hoor ik in de verte Hebreeuws: 'De terroristen rennen nu de achtertuin in van het huis en verdwijnen.' Adi realiseerde zich dat de Israëlische soldaten bewegingen in het pakhuis kunnen zien en zouden denken dat er terroristen waren, dus riep ze hen toe: 'Chayaliem!' (vertaling: soldaten).

Gered

Dan hoor ik iemand zeggen: 'Er is hier een vrouw, er is hier een Israëlische burger.' en wordt het schieten hervat. Ik hoor zeer georganiseerde teams aankomen, en ze komen steeds dichterbij. Ik roep opnieuw 'Soldaten! Soldaten!’. Ondanks het hernieuwde schieten bereikten de IDF-soldaten Adi.

Hun commandant komt naar me toe en vraagt me 'Wat gebeurde er hier?'. Ik zeg hem dat er veel terroristen zijn en laat hem zien in welke richting ze zijn gegaan. Hij stuurt een team om het huis te ontruimen en dan proberen ze samen met mij daar vandaan te gaan. Ze vertellen me: 'Je bent nu dicht bij ons. We zijn bij je, we bewaken je.' Wat een engelen! Voortdurend vragen ze mijn naam en zeggen mij dat ze hier zijn om over mij te waken. Dat ik dicht bij hen ben, dat alles goed zal komen en dat ze mij zullen redden.

Maar ik zeg tegen hen: 'Laat me hier in de bosjes achter. Doe wat je moet doen en denk niet aan mij. Jullie hebben geen vijfde wiel aan de wagen nodig. Ze zeggen echter: 'Daar zijn we voor gekomen. We zijn hier en we zijn bij je.'"

De soldaten om haar heen bleven vechten en volgens Adi raakten vier van hen gewond. “Soldaten raakten voor mijn ogen gewond. Ze worden naar het midden van het erf gebracht en worden daar behandeld. Ze krijgen medicijnen, maar ik zie dat hun slagaders blokkeren. Ik hoor dat de commandant gewond is en dan zegt de sergeant tegen zijn soldaten: ‘Luister, de commandant is gewond, maar we zijn nog steeds een team. Nu ben ik jullie commandant - wat ik je zeg, doe je.' En zij antwoordden hem: 'Dat zullen wij doen.'

Onze redding vond onder vuur plaats. Op een gegeven moment moesten we op de grond gaan liggen en ons verschuilen achter auto’s, terwijl de soldaten doorgingen met vechten. Het was onmogelijk om een meter te bewegen. Ze vochten hevig en gaven echt alles. Men blijft vragen waar de IDF was, ik ben niet een van degenen die analyses doen. Maar de IDF-soldaten hebben hevig gevochten, er is geen enkele manier om hun gevoeligheid voor mij te beschrijven."

De soldaten slaagden er uiteindelijk in om Adi en de gewonden uit de kibboets te redden. "Het is gewoon een wonder wat mij is overkomen. Tot nu toe weet ik niet wat er met deze vrouw en haar twee kinderen is gebeurd," zegt Adi tot slot.

Schokkende beelden

Dit is slechts één van de getuigenissen die de afgelopen dagen in de publiciteit werden gebracht. Schokkende foto’s van gemartelde of verkrachte Israëli’s zijn andere stille getuigen van de grootste misdaad tegen Joden sinds de Shoah, de moord op zes miljoen Joden tijdens het naziregime in Duitsland.

Er zijn echter ook gruwelen die niet werden vastgelegd op foto’s of video’s. Dinsdagmiddag werden leden van de buitenlandse pers rondgeleid in de kibboets Kfar Aza, die vrijwel geheel verwoest werd. Met het geluid van geweervuur nog steeds op de achtergrond werd de verslaggevers verteld dat er een massamoord had plaatsgevonden op de kibboets. De lijken van de gedode terroristen waren nog steeds aanwezig op het terrein van de kibboets.

Generaal Irai Veruv, de aanwezige IDF-commandant, zei het volgende: “Het is geen slagveld. Je ziet de baby’s, de moeders en de vaders in hun slaapkamers, in hun beveiligde kamers. Je ziet hoe de terroristen hen doodden. Het is geen oorlog, het is een massamoord! Ik was gewend om me voor te stellen wat er met mijn grootmoeder en grootvader gebeurde, nu zag ik het met mijn eigen ogen.”

Later vertelde een verslaggever voor de i24 nieuwssite dat een andere IDF-commandant haar had verteld dat ze de lijken van veertig baby’s hadden gevonden. Een aantal van deze baby's waren onthoofd.

Er komen nu ook getuigenissen over het bloedbad bij het muziekfestival in kibboets Re'im. Ook daar pleegden Hamas-terroristen misdaden die doen denken aan wat ISIS gewoonlijk doet. Zo was er bezoeker van het die journalisten vertelde dat hij had gezien hoe jonge paren werden afgevoerd. Dat daarna de man werd doodgeschoten en de vrouw vervolgens naast haar dode partner werd verkracht. Ook waren er getuigenissen over mutilaties van dode lichamen.