Favoriete winkel

Zoals vanmorgen. Ik was in een van mijn favoriete winkels, waar van alles en nog wat te koop is. Het is geen supermarkt, daar is het te klein voor, maar wat voor benaming ik er wel aan moet geven: geen idee.

Het ruikt er altijd naar verse heerlijkheden. Het centrale punt is een grote toonbank, waarachter brood wordt gebakken, pizza’s worden gemaakt en waar ook de kassa staat. Op de toonbank ligt van alles, zoals een diversiteit aan soorten pita’s, met ui, za’atar of tomaat.

In de winkel staan een aantal toonbanken gevuld met koekjes, cakejes en allerlei soorten brood. Maar ook een tafel gevuld met grote bakken met verschillende soorten olijven. In een klein gedeelte van de winkel is een supermarktachtig gebeuren, zoals je dat tegenwoordig vindt in iedere winkel bij een benzinestation.

Winkelpret

‘Mijn winkel’ heeft het altijd druk, maar ‘mijn mannetje’, het mannetje dat altijd helpt en afrekent, doet alles zelf. Ondanks zijn veel te dikke buik, beweegt hij zich snel voort. Met iedere klant maakt hij een praatje, en berekent ondertussen ook nog hardop wat er moet worden afgerekend, terwijl hij ondertussen alweer met de volgende klant aan de gang gaat.

Voor de winkel zijn voldoende parkeerplaatsen, maar het is er zo druk dat die vrijwel altijd vol zijn. Een onderdeeltje van deze winkelpret is het dubbel geparkeerd staan. Ik doe daar uiteraard, nette Nederlandse opvoeding, niet aan mee, maar de rest van de klanten wel. Toch weerhoudt dat me er niet van om een stop bij deze bijzondere winkel te maken. Dan maar een paar minuten of meer ‘saflanoet’, oftewel geduld. Ik kom er graag. Omdat alles vers is, goedkoop en vooral vanwege de rommelige gezelligheid.

Veel saflanoet

Vanmorgen stond ik geduldig te wachten met mijn broodjes, die je zelf moet pakken en mijn koekjes, die je ook zelf moet pakken, toen er iemand voordrong. Mijn mannetje had dat niet door en begon diegene te helpen. ‘Hoh’, zei ik beslist. Ik heb veel saflanoet, maar er is ook een grens. ‘Hoh’, zei ik weer. ‘Ik was echt eerst.’ Beiden mannen keken me verschrikt aan en verontschuldigden zich. Niet éénmaal, niet tweemaal, maar wel driemaal.

Lachend zei ik dat er ernstiger dingen in de wereld zijn, terwijl ik me van binnen diep schaamde omdat ik de vriendelijke voordringer niet voor had laten gaan. De volgende keer laat ik iedereen voorgaan, want ik heb ‘saflanoet’.