Vertellen, nooit stoppen, steeds herhalen, jaar in jaar uit.

Centraal op deze eerste avond van Pesach staat de Seiderschotel, met daarop het maror, het bittere kruid (mierikswortel) die herinnert aan de slavernij, peterselie en radijs, symbolisch voor de lente, zout water vanwege de tranen van verdriet, een lamsbotje als symbool aan het offeren in de Tempel, charousjet (een zoet mengsel van rozijnen, appel, geschaafde amandeltjes) dat doet denken aan het leem van de huizen in Egypte en een ei… het staat voor rouw (omdat we geen Tempel hebben), voor de vicieuze cirkel van het bestaan en ook als teken van nieuw leven.

Ook zijn er de matses, omdat de Joden overhaast uit Egypte moesten vertrekken en geen tijd hadden om het brood te laten rijzen. Op mijn seiderschotel ligt sinds 2011 altijd ook nog een granaatappel. Volgens de Joodse traditie heeft de granaatappel 613 pitjes, die staan voor het gelijke aantal geboden in de Thora.

Vertellen, nooit stoppen, steeds herhalen, jaar in jaar uit.

Daarom ligt de inmiddels uitgedroogde granaatappel op mijn seiderschotel. Opdat we nooit vergeten.

Het verhaal van Guy Hever

Hij is van de boom die ooit door Guy Hever werd geplant. In 2011 geleden interviewde ik zijn moeder Rina. Sindsdien hebben we heel af en toe contact. Na afloop van het interview gaf ze mij een granaatappel. “Alsjeblieft, die is van een boom die ooit door Guy is geplant. Neem hem mee, vergeet mijn zoon niet”, zei ze. Guy Hever verdween op 17 augustus 1997. Het laatst werd hij gezien op de Golanhoogte, een kilometer van de Syrische grens. Rina: ”De dag voor zijn verdwijning bezochten Etain, mijn echtgenoot, en ik hem op zijn legerbasis. De volgende dag zou hij naar huis komen. Maar hij verdween, zonder enig spoor. Het enige dat bekend is, is dat Guy op dat moment gekleed was in zijn legeruniform. Hij had zijn wapen, identiteitsplaatje en internationale legeridentificatie-papieren (Geneve Conventie Bewijs) bij zich.”

Aan het begin werd aan alle scenario’s gedacht, ook aan zelfmoord. Nooit is er ook maar een enkele aanwijzing gevonden waaruit zou kunnen blijken wat er die dag, nu ruim vijftien jaar geleden, is gebeurd. Wadi’s en kliffen in de Golanhoogte werden uitgekamd met honden en helikopters. Privédetectives werden ingehuurd door de familie en zochten zelfs in jesjiva’s (Joods religieuze scholen) om te kijken of hij wellicht orthodox was geworden. Jongens uit zijn legerunit werden ondervraagd en ook vrienden en mensen uit het dorp waar hij woonde. Op de televisie werd een oproep gedaan en zijn computer werd vele malen onderzocht. Niets werd gevonden.

Niets gevonden

Rina: ”Als Guy zelf een einde aan zijn leven zou hebben gemaakt, dan moet er een lijk zijn, want je kan moeilijk jezelf begraven als je dood bent. De Israëlische veiligheidsdienst heeft in de beginperiode van zijn verdwijning geweldig werk verricht. Zij hebben overal gezocht en niets gevonden. Dat betekent voor ons dat hij niet in Israël is “

Guy werd geboren in Tel Aviv op 30 mei 1977. Later verhuisde het gezin naar Kochav Yair, een plaatsje ten noorden van Tel Aviv. Zijn vader is psychiater. “Hij heeft ervoor gekozen niet in de media te komen. Er moet gewerkt worden, brood op de plank. We hebben de taken verdeeld, Ik houd mij bezig met het zoekwerk naar onze zoon”, aldus Rina.

Jarenlange zoektocht

Sinds zijn verdwijning reist Rina de wereld over en probeert contacten te leggen die wellicht kunnen een spoor van haar zoon te vinden. De familie is ervan overtuigd dat Guy is ontvoerd naar Syrië. Rina klampt zich vast aan een aantal gedocumenteerde gevallen waarbij Syrië buitenlanders ontvoerde, jarenlang ontkende dat ze daar waren, maar op het moment dat ze iets nodig hadden de gevangen gebruikte als ruil.

Rina praatte rustig en helder. Ze zei daar toen over: “Het is belangrijk dat ik continu bij de tijd ben. Ik kan niet denken als een moeder. Ik kan niet emotioneel zijn, dat kan ik mij niet permitteren. Tijdens een ontmoeting bijvoorbeeld met iemand van de Duitse inlichtingendienst heb ik maar één kans, één mogelijkheid om hem te overtuigen ons te helpen. Het is net een sciencefiction film waar ik mij nu al jaren in bevind. Ik zie iemand op de televisie en ik denk: misschien kan die man of vrouw ons wel helpen. Ik ga dan bellen totdat ik diegene aan de lijn heb, ik maak een afspraak en ga langs. Het maakt niet uit waar in de wereld dat ook is. De Israëlische regering is niet altijd blij met wat ik doe, maar ik kan niet anders. Ik kan mijn zoon toch niet in de steek laten?”

Hernieuwde pogingen

In februari 2007 liet een Syrische organisatie weten dat zij Guy zouden hebben en dat ze hem wilde uitwisselen voor Syrische gevangenen die in Israël worden vastgehouden. In juli 2009 startte Israël een stille diplomatieke campagne om uit zoeken of Guy inderdaad in Syrië werd vastgehouden. Maar er is nooit een officiële reactie vanuit Syrië gekomen. “Ik wil dat hij thuis komt en weer gaat rommelen in onze tuin. Mijn gevoel zegt dat hij nog leeft. Daar heb ik nooit een seconde aan getwijfeld. Daarom hangt ons huis ook niet vol met foto’s van hem. Dat doe je niet als je weet dat je kind nog leeft. Guy houdt niet van gedoe en zal boos zijn over de website die we hebben gemaakt en alle aandacht rondom hem. In mijn droom loopt hij ons huis binnen en kijkt mij aan met zijn mooie ogen en zegt dan een beetje boos: “Ima (Ivriet voor moeder) wat heb je allemaal gedaan?”

In 2014 maakte te het Israëlische leger bekend dat de zoektocht naar de vermiste soldaat Guy Hever wordt heropend. Het bericht luidde: “… We hebben de taak en de plicht om iedere zoon of dochter veilig terug te brengen naar zijn ouders.”

En ook dit jaar zijn weer hernieuwde pogingen gedaan om Guy te vinden. Tot op het moment van mijn blog is alles tevergeefs geweest. Ik hoop en bid dat een van mijn komende blogs met nieuws over hem zal zijn. Als is het alleen maar voor de rust van zijn lieve ouders.