Het luchtalarm luidde deze week weer hier in Jeruzalem. Onze driejarige zoon was net eindelijk, na een lange tijd, in slaap gevallen toen we gedwongen werden om hem ver weg van het raam te verplaatsen. Vanaf ons huis zagen we hoe moeders binnen enkele seconden in paniek de speeltuin evacueerden. Slechts een moment later hoorden we de ene luide explosie na de andere.
Heilige stad?
Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat dit gebeurde. Maar het is inmiddels alweer zes jaar geleden dat de laatste raketten waren afgevuurd in de richting van Jeruzalem. Een stad dat ook heilig zou moeten zijn voor Hamas. Zo ‘heilig’ dat het afgelopen maandag zeven onnauwkeurige raketten heeft afgeschoten in de vage richting van ‘Al Quds’ (Arabisch voor ‘Jeruzalem’), met het risico om Palestijnse huizen, of Islamitische heilige plaatsen te treffen. Daar komt bij dat dit land speciaal zou moeten zijn voor hen. Zo speciaal dat Hamas vanuit Gaza de afgelopen dagen weer zijn begonnen met het zenden van ballonnen met brandbommen en explosieven, en al grote branden hebben veroorzaakt in delen van Zuid-Isra:el.
Een paar jaar geleden deden zij dit ook. Mijn zwager, die in een stad dicht bij de branden woonde, vertelde mij toen, dat wanneer zijn bus op de snelweg – ver weg van de branden - langs een brandend bos reed, hij de hitte kon voelen alsof hij er letterlijk naast stond. Het gaat boven mijn hoofd uit, hoe iemand zoiets als dit kan vieren. Als je gelooft dat je recht hebt op het land, waarom vernietig je het dan? Als je boos bent dat Joden Arabische huizen overnemen, waarom vier je dan dat 30.000 mede-Arabieren geëvacueerd moesten worden om de vlammen te ontvluchten?
Als je gelooft dat je recht hebt op het land, waarom vernietig je het dan?
Vandaag zagen we dit weer gebeuren. Net zoals elke keer wanneer Jeruzalem onder vuur ligt. Op het moment dat het luchtalarm begon te luiden in de straten van Jeruzalem, rezen ook de vreugdeklanken, en het gejuich, op van veel van haar Arabische inwoners.
Vijf jaar geleden was er -niet ver van waar ik op dat moment zelf liep- een 17-jarige terrorist die een Joodse vrouw neer stak, en daarna vluchtte naar een nabijgelegen bouwplaats. Deze bouwplaats had tientallen Israelisch-Palestijnse bouwvakkers, die allemaal geen woord zeiden tot veiligheidstroepen hem hadden gevonden. Dit zijn dezelfde mensen waarvan, eerder deze week, duizenden gebedsgangers met Hamas vlaggen stonden te zwaaien op de Tempelberg.
Echte vrede
Voordat voormalig premier Jitschak Rabin de Sinai aan Egypte terug gaf, vroeg hij rabbijn Jissachar Dov Rokeach – de chassidische Rebbe van Belz- of het volgens de Joodse wet was toegestaan om Joden uit hun huizen te verdrijven, en Joods land aan de Arabieren te geven? De Belzer Rebbe antwoordde hem dat, als het levens zou redden, en ons een echte vrede [zonder maar enige vervolging] zou geven, het zeker was toegestaan. Maar helaas zien we dat dit voorlopig nog niet zal gebeuren.
Hamas heeft na de eerste beschieting op Jeruzalem namelijk meteen gedreigd dat als Israël zou reageren, zij Israëlische burgers zullen blijven bestoken. Dus, als Jeruzalem weer onder vuur komt zullen we voorlopig misschien maar moeten slapen in de schuilkamer.
Echte vrede
De Rebbe van Ruzhin, rabbijn Jisrael Friedman (1796-1850) leerde dat, ‘de ziel leven geeft aan alles’, en hij zei ook dat het land Israel ‘de ziel van de wereld’ is. Onze geleerden vertellen ons dat de wereld is geschapen om G-d te prijzen. Maar hoe kan de wereld G-d loven als Zijn eigen kinderen, in de ziel van de wereld, in nood verkeren, en dus ook de ziel zelf? Moge G-d daarom zelfs als wij het niet waard zijn, ons alsnog snel de eeuwige verlossing zenden; al is het op z’n minst voor Zichzelf – om het doel van de Schepping.
Bekijk hier de evacuatie van een speeltuin in Jeruzalem