Pinhas' grote droom

Als jonge student zag Pinhas hoe het Russische volk leed onder Tsaar Alexander III die een regime van nationalistische en religieuze onderdrukking instelde. Pinhas was niet iemand die stil bleef zitten en speelde een actieve rol in de twee Russische revoluties. Omdat de sociale wateren nog steeds stormachtig waren en zijn leven in gevaar was, besloot hij vanuit Rusland naar Italië te vluchten en een pauze van zijn politieke activisme in te lassen. Hij wilde weer naar zijn beroep terugkeren en de waterbouw verder ontwikkelen. Terwijl hij dit deed, maakte hij zich zorgen over de benarde toestand van zijn mede-Joden. Net als Theodor Herzl geloofde Pinhas dat de enige oplossing voor antisemitisme de oprichting van een nationaal huis voor het Joodse volk was.

Zijn grootste droom was om een Joods leger in het land Israël op te zetten. Hij wist dat de Joden nooit zouden overleven zonder wapens. Om steun te krijgen, ontmoette hij politici en zionistische leiders over de hele wereld. In 1915 reisde hij naar Amerika om geld in te zamelen voor het idee van zijn Joodse leger. Maar het gebrek aan zelfverdediging was niet het enige probleem in het thuisland van het Joodse volk.

Geen elektriciteit

Het land zat zonder elektriciteit waardoor Joodse vooruitgang beperkt was en de Joden de zwakkere partner in het evenwicht van de politieke macht waren. Pinhas begreep dat hij het idee van elektriciteit moest verkopen aan de Britten, de nieuwe landheren in het Heilige Land.

Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog werd de kaart van Europa hertekend in Versailles. Pinhas was hierbij aanwezig om zijn elektriciteitsplan aan de invloedrijke Rothschild-dynastie te presenteren. Terecht kreeg hij de financiële steun die hij nodig had en vertrok hij naar het Midden-Oosten om zijn droom waar te maken.

Toen er kort na zijn aankomst Arabische pogroms uitbraken, ging Pinhas aan het werk aan zijn eerste opdracht: het opzetten van een Joodse verdedigingsmacht, de Haganah. Enkele maanden later voerde hij met succes het bevel over Joodse troepen in Tel Aviv en onderdrukte hij de Arabische rellen. Nu de pogroms voorbij waren, ging hij over op zijn droom om zijn volk van elektriciteit te voorzien.

Er kwam licht!

Pinhas geloofde dat elektriciteit voor iedereen een beter leven zou bieden. En als mensen gelukkig waren, zouden er minder problemen zijn. Elektriciteit kende geen verschil in personen. Elektriciteit was er voor iedereen, Joden, Arabieren en Britten.

Met toestemming van de Britten en 3000 arbeiders bij de hand slaagde de briljante ingenieur erin de rivier de Jordaan en de Yarmuch te benutten. Bij dit baanbrekende werk zorgde hij ervoor dat de arbeiders optimale omstandigheden kregen die hun veiligheid en een fatsoenlijke kwaliteit van leven waarborgden. Ze bouwden ook een reeks grote dammen die natuurlijke meren creëerden. Vanuit de uitlaat van een van die meren stroomde het water een kolossale 27 meter naar beneden door drie enorme pijpen op roterende turbines.

En er was licht!

Het thuisland werd overal door elektriciteit verlicht, behalve in Jeruzalem.

Ook in Jeruzalem

Hoewel hij andere energiecentrales bouwde in Tel Aviv, Haifa en Tiberias, hadden de Britten hun geopolitieke belangen bij de Arabieren beschermd door te weigeren om Jeruzalem deel uit te maken van de deal. Maar in 1942, midden in de Tweede Wereldoorlog, kon hun eigen British-Jerusalem Electric Corporation niet voldoen aan de eisen van de stad. Dus uit noodzaak veranderden de Britten van gedachten en kwamen Rutenberg smeken om Jeruzalem van elektriciteit te voorzien.

Toen in 1948 de onafhankelijkheidsoorlog uitbrak, haastte het Iraakse leger zich naar de elektriciteitscentrale. Wetende dat dit hen de kracht zou geven die zij nodig hadden, bliezen de Israëli’s enkele generatoren op en ontsnapten. Toen de fabriek was verlaten, veroverden de Irakezen hem. Toen er vrijgegeven was dat er niets te winnen viel, plunderden ze de fabriek en vernietigden ze wat er overbleef.

In Israël wordt Pinhas gekoesterd om zijn vasthoudendheid en vindingrijkheid. De Israëlische stad Ashkelon heeft zijn enorme energiecentrale naar hem vernoemd. Niet lang nadat de Britten om elektriciteit kwamen bedelen, stierf Pinhas in Jeruzalem, de eeuwige geëlektrificeerde hoofdstad van het Joodse volk.