De 73-jarige Janny Hietland hoopt dit jaar voor de 17^de keer als vrijwilligster naar Israël te gaan. ‘Ja, ik ben net zo jong als de staat Israël’. Ze woont in Almere, is echtgenote en moeder van vier kinderen en oma van vijf kleinkinderen. 'Zij zijn ons rijkste bezit.'

Diep geraakt

‘Hoewel ik kort na de Tweede Wereldoorlog ben geboren en christelijk ben opgevoed, kan ik me niet herinneren dat ik thuis, op school, of in de kerk ooit iets heb gehoord over de belangrijke plaats die Israël in de bijbel heeft. Ook nooit iets over de mooie rol van het Joodse volk als het uitverkoren volk en de oogappel van de Almachtige.

Toen een dominee in Lelystad, ik was toen ongeveer dertig jaar, mij hierover vertelde, raakte me dat diep. Maar ik was ook geschokt, omdat wij christenen medeschuldig zijn aan de bloedige geschiedenis van de Joden. Ik ging geschiedenisboeken lezen, vooral over de Tweede Wereldoorlog. Vanaf toen voelde het als een roeping om iets te mogen betekenen voor Israël en G’ds volk, de Joden.

Na enkele prachtige toeristische groepsreizen naar Israël kreeg ik al snel het verlangen om persoonlijker in contact te komen met de bevolking.

Vrijwilligerswerk in Israël

Ik werk sinds 1997 bij het Israël Producten Centrum en zag daar bij de receptie de foldertjes van Het Israël Project (HIP) van Chris Steenwinkel staan. Zijn organisatie zendt vrijwilligers en stagiaires uit naar verzorgings- en verpleeghuizen en ziekenhuizen in Israël. Ik wist het meteen: dat is iets voor mij. De rest is geschiedenis. De eerste keer, dat was in 2006, kwam ik in Jeruzalem terecht in een verzorgingstehuis voor ouderen in Jeruzalem. Sindsdien ben ik op verzorgingsplekken geweest door heel Israël.

Ik ben verliefd op het volk, ze zijn zo open en prettig. Vaak begint het contact al met de taxichauffeur die me ophaalt van het vliegveld. Ik vind het altijd fijn om te vertellen waarom ik naar Israël kom.

Luisterend oor

Wat dit werk zo bijzonder maakt, zijn de ontmoetingen met de ouderen. Ieder levensverhaal is bijzonder. Het zijn stukjes geschiedenis, ook vaak verdrietig. Soms gebeurt het dat mensen me met tranen in de ogen zeggen: “Jij bent de eerste die ik dit vertel!” Het voelt dierbaar om een luisterend oor te mogen zijn of een arm om een schouder te mogen leggen, om zo te mogen troosten.

Troost, troost Mijn volk (Jesaja 40:1).

Israël voelt als mijn tweede huis, mijn tweede vaderland. Maar diep in mijn hart is de hoofdreden om te gaan: het proberen iets goed te maken van de vele wandaden die tegen de Joden zijn begaan. Ik ben zo dankbaar dat mijn man mij de ruimte geeft om dit te doen, zonder zijn steun was dit nooit gelukt. Nog dankbaarder ben ik de Allerhoogste G-d dat ik dit, in alle bescheidenheid, voor Zijn volk mag doen.’