Enkele minuten nadat een Iraanse raket vorige week maandag een gebouw in Tel Aviv had geraakt, was dr. Gal Rosen al bezig met het behandelen van de gewonden, “als een robot”, zoals hij het zelf omschreef.

De 31-jarige Rosen, een functionaris van Magen David Adom (MDA) en voormalig infanterieparamedicus, verwees naar de instinctieve, geoefende reactie waarop medische professionals vertrouwen in stressvolle situaties.

Maar toen gaf een reddingswerker hem iets dat zijn training doorbrak: een zes dagen oude baby, levend en ongedeerd, gewikkeld in dekens. “Even raakte ik uit balans door de baby”, herinnert Rosen zich. “Het kostte me moeite om me weer te concentreren – vragen als ‘Waar is de moeder?’ van me af te zetten – en de behandeling voort te zetten.”

De baby – een gezond meisje waarvan de moeder, een Filipijnse, kortstondig in een appartement had vastgezeten – illustreerde de emotionele tol die reddingswerkers betalen, die vaak een evenwicht moeten vinden tussen hun fysieke en emotionele welzijn en dat van de mensen voor wie ze hun leven riskeren.

Bij aankomst op de plaats van het ongeval liep Rosen naar het beschadigde gebouw, maar hij bleef staan. “Ik zag brandende auto's, gebarsten waterleidingen, rook – en besefte dat ik te dichtbij was gekomen. Ik deed een stap achteruit en begon met het opzetten van de triageplaats”, vertelt hij.

Medische teams hebben instructies gekregen om geen beschadigde gebouwen te betreden voordat ze zijn vrijgegeven door de brandweer of het IDF Homefront Command. Toch nemen medische hulpverleners soms toch dat risico.

Jamal Waraki, een 36-jarige MDA-vrijwilliger uit Holon, beschreef hoe hij donderdag, enkele seconden na de inslag, zijn eigen flatgebouw binnenkwam. Het gebouw werd geraakt slechts enkele dagen nadat hij er was komen wonen.

“Ik kende het gebouw. Dat hielp”, zei Waraki, die is opgeleid in reddingswerk en 15 jaar ervaring heeft. “Ik wist ook dat er oudere bewoners vastzaten.” Een buurvrouw was bedlegerig en haar matras lag onder het puin.

“Je denkt niet na, in ieder geval niet in het begin. Je springt gewoon naar binnen. Het denken begint pas als je binnen bent. Elke seconde telt”, aldus Waraki, een moslim uit de omgeving van Haifa, die getrouwd is en een zoon heeft.

“Zelfs na beoordelingen riskeren brandweerlieden nog steeds hun leven”, zegt Motti Bokchin, een hoge functionaris bij de rampenbestrijdingsorganisatie ZAKA, waar Waraki ook vrijwilligerswerk doet. “Er is op elke locatie te veel onzekerheid om een operatie zonder risico uit te voeren.”

Waraki's nieuwe huis in Holon werd verwoest bij de aanval. Hij was net verhuisd nadat zijn vorige huis in Rehovot op zondag door een raket was geraakt. Zijn vrouw en zoon zijn in Eilat, waar ze hun toevlucht hebben gezocht nadat op 13 juni de oorlog met Iran begon.

Onder de mensen die in Rehovot werden gered, bevond zich een overlevende van de Holocaust, die op een brancard werd weggevoerd, gewikkeld in een thermische deken.

Een video uit Petach Tikvah, gefilmd na een raketaanval op maandag, toont drie brandweerlieden die zich een weg banen door een met puin gevulde gang. Eén gebruikt een pneumatisch gereedschap op een geblokkeerde deur, terwijl een ander deze met spoed openwrikt, waarna twee overlevenden tevoorschijn komen. Een van hen vraagt of hij naar het toilet mag. “Nee, we moeten nu weg”, antwoordt een brandweerman.

In een andere video die door ZAKA is vrijgegeven, barst een man in tranen uit wanneer hij hoort dat zijn vader het heeft overleefd en veilig is gered.

Voor Rosen, die op 15-jarige leeftijd begon met vrijwilligerswerk bij MDA, beginnen de dilemma's soms al voordat hij ter plaatse is. Onlangs loeide het luchtalarm terwijl hij onderweg was naar een getroffen gebied. “Ik was gewoon bang”, zei hij. Rosen wachtte op het sein ‘veilig’ van het Homefront Command, zich ervan bewust dat elke minuut levens kon kosten.

Rosen verloor zijn moeder bij een terroristische aanslag toen hij 15 was, en vrijwilligerswerk bij MDA hielp hem als tiener een “doel” te vinden. “Het heeft me gered”, zei hij, eraan toevoegend dat het hem ook op het pad heeft gebracht om arts te worden.

Als voormalig gevechtsmedicus bij de Paratroopers Brigade, die tijdens de “Protective Edge”-campagne van 2014 in Gaza heeft gediend, heeft hij zijn grootmoeder van moederskant beloofd geen extra risico's meer te nemen. “Ze zei me dat ze al genoeg verloren had. Dat zit altijd ergens in mijn achterhoofd, ook als ik in het veld ben”, zei hij.

“Tijdens de training wordt ons voortdurend voorgehouden dat onze veiligheid voorop staat, want als we gewond raken, kunnen we niemand helpen”, zei hij. “Maar in het veld is dat het eerste wat we vergeten. De balans tussen levens redden en zelf in leven blijven is er altijd.”

De emotionele tol is net zo zwaar. “Ik zag oudere echtparen in hun pantoffels buiten staan huilen om de huizen waar ze hun hele leven hadden gewoond”, zei Rosen. “Het is hartverscheurend.”

Volgens het Instituut voor Nationale Veiligheidsstudies van de Universiteit van Tel Aviv heeft de ballistische raketaanval van Iran sinds 13 juni 24 Israëli's gedood en ongeveer 1.500 verwond. Bijna 4.000 inwoners zijn hun huizen ontvlucht. Iran heeft 22 salvo's afgevuurd met in totaal ruim 500 projectielen, waarvan er tientallen de Israëlische luchtverdediging hebben doorbroken.

Bij Israëlische aanvallen zijn naar verluidt ruim 600 mensen omgekomen in Iran, waaronder ongeveer 25 hoge officieren en ten minste 11 nucleaire wetenschappers. Israëlische troepen hebben ruim  1.100 locaties aangevallen, waaronder vijf die verband houden met het nucleaire programma van Iran, en ongeveer 120 raketwerpers vernietigd – ongeveer een derde van het arsenaal van Iran, aldus het Instituut voor Nationale Veiligheidsstudies. Israël lanceerde op 13 juni een verrassingsaanval op Iraanse nucleaire installaties en ballistische raketten.

Waar mogelijk redden reddingswerkers ook huisdieren. Een geval dat de krantenkoppen haalde, betrof Zvika, een oude hond van de familie Shabtai uit Rishon Lezion. Hun huis werd op 14 juni verwoest en ze gingen ervan uit dat Zvika was omgekomen.

Reddingstroepen van de hondeneenheid Oketz van de IDF vonden hem tijdens een training. “Ik huilde en rouwde. Ik was er zeker van dat hij het niet had overleefd”, vertelde moeder Tally aan Ynet. “Toen huilde ik weer, maar nu van vreugde, toen ze hem vonden.