Anderhalve week geleden werd een Israëlische vrouw op weg naar het ziekenhuis om te bevallen doodgeschoten in Samaria, in een aanslag die door Hamas werd geprezen als een “heldendaad”. Vorige week schoot een schutter Yaron Lischinsky (30) en Sarah Milgrim (26), beiden medewerkers van de Israëlische ambassade, dood buiten het Capital Jewish Museum in Washington, D.C.

Door Israël af te schilderen als de agressor, negeren de media het echte probleem in de regio: Israël verdedigt zich tegen de diepgewortelde haat tegen het Joodse volk in de Arabische/islamitische cultuur. Dit is een existentiële oorlog. Het plaatst Israël tussen hamer en aambeeld. Israël staat voor een enorm dilemma. Hoe kan het ervoor zorgen dat het kan overleven tegen de islamitische terroristen die diep geworteld zijn in de Palestijnse samenleving en tegelijkertijd voorkomen dat het wordt gezien als onderdrukker van het Palestijnse volk?

Israël is nu al meer dan achttien maanden in oorlog met Hamas in Gaza – sinds 7 oktober 2023. Maar in werkelijkheid is het al veel langer. De oorlog met Hamas begon toen Hamas in 2006 de controle over de Gazastrook overnam. Sindsdien voert Hamas oorlog om Israël te vernietigen. Al twee decennia lang verdedigt Israël zich en voert het af en toe een militaire campagne tegen de militaire infrastructuur van Hamas.

Hamas is een nauwe bondgenoot van Iran en wordt financieel en logistiek gesteund door de Iraanse Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) en Qatar. Hamas maakt deel uit van het netwerk van islamitische jihadistische bewegingen en groeperingen die verspreid zijn over het Midden-Oosten en zich inzetten voor de vernietiging van de ongelovigen. Het is een oorlog tegen het Westen, met Israël en de VS als belangrijkste doelwitten.

Het conflict in Gaza is slechts een onderdeel van een oorlog die sinds de jaren zeventig tegen het Joodse volk wordt gevoerd, vooral na de Iraanse revolutie van 1979, die de extremistische mullahs aan de macht bracht. In feite verdedigt Israël zich al tientallen jaren tegen deze entiteiten. Het is een existentiële oorlog – het gaat niet om grondgebied, maar om het voortbestaan van Israël als Joodse staat.

Deze oorlog gaat terug tot de grootmoefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, die in 1929 de pogrom van Hebron aanwakkerde, waarbij ongeveer zeventig Joden op brute wijze werden afgeslacht, vergelijkbaar met het bloedbad van 7 oktober 2023.

De aanval van 7 oktober 2023 luidde een nieuwe fase in deze oorlog in. Israël heeft duidelijk verklaard dat het twee belangrijke oorlogsdoelen heeft: Hamas verwijderen en de gijzelaars bevrijden. Beide zijn volkomen legitieme (en noodzakelijke) oorlogsdoelen. Tot nu toe is geen van beide doelen volledig bereikt. Hamas is nog steeds actief en opereert in Gaza, en ongeveer vijftig personen worden nog steeds gegijzeld in de tunnels onder Gaza (van de meesten is bevestigd dat ze dood zijn).

Israël heeft onlangs besloten een nieuw offensief in Gaza te lanceren, genaamd “Gideon's Chariots”. Enkele maanden geleden heeft het de levering van voedsel aan Gaza stopgezet omdat Hamas de voedselvoorraden misbruikt. Deze acties hebben tot veel veroordeling en kritiek geleid. Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Canada hebben onlangs een gezamenlijke verklaring afgegeven waarin zij dreigen sancties op te leggen als Israël zijn campagne voortzet en geen humanitaire hulp in Gaza toelaat.

Afgelopen week heeft de Israëlische regering, kennelijk als reactie op deze internationale druk, ingestemd met het toelaten van een beperkte hoeveelheid hulpgoederen in Gaza. Dat is toe te juichen.

Het probleem wordt nog gecompliceerder door de extremistische oproepen van sommige Israëlische leiders tot vernietiging van de bevolking van Gaza, waarmee zij impliciet pleiten voor etnische zuivering van de Palestijnen in Gaza. Deze uitspraken zijn zeer problematisch. Als christenen kunnen wij deze niet steunen of goedkeuren.

Het is moeilijk om getuige te zijn van de dood en vernietiging die in Gaza plaatsvinden. Zijn de enorme verwoesting van de infrastructuur en het grote aantal burgerslachtoffers noodzakelijk? Dit zijn belangrijke en legitieme vragen die een antwoord verdienen.

Maar om ze te beantwoorden, moeten we het grote geheel zien. Israël voert een asymmetrische defensieve oorlog tegen een ondergronds netwerk. De wijdverbreide verwoesting in Gaza is noodzakelijk om Hamas uit te roeien, dat zich heeft verschanst in een enorm complex van tunnels diep onder steden, huizen, ziekenhuizen, scholen en moskeeën. Het is Hamas, niet Israël, dat verantwoordelijk is voor de verwoesting die nodig is om Hamas te verslaan.

Natuurlijk zijn er grenzen. Israël moet het aantal burgerslachtoffers tot een absoluut minimum beperken. Het mag niet verhinderen dat humanitaire hulp de bevolking bereikt.

De oorlog met Hamas houdt verband met de oorlog tegen het islamitische regime (en Iraanse marionet) Hezbollah in Libanon, tegen de extremisten in Syrië en tegen het revolutionaire regime in Teheran dat aan de touwtjes trekt. Hij houdt ook verband met het conflict van Israël met de vele islamitische jihadcellen in Judea en Samaria (de “Westelijke Jordaanoever”), met name in de door Palestijnen bestuurde steden als Jenin en Tulkarem.

Terwijl het deze oorlog op meerdere fronten voert, blijft Israël zijn economie opbouwen en zich ontwikkelen als een democratische natie die niet alleen een thuis biedt aan Joden, maar ook aan ongeveer twee miljoen niet-Joden (voornamelijk Arabische moslims, maar ook christenen en andere religies). Dit is zeer complex en uitdagend. Er zijn enorme interne strijd en meningsverschillen, zoals blijkt uit de vele demonstraties tegen de huidige centrumrechtse regering over de gijzelaars in Gaza, maar ook over andere kwesties, zoals justitiële hervormingen.

Ondanks de verdeeldheid (en misschien juist daardoor) blijft Israël een baken van vrijheid in de regio. Hoewel er veel obstakels zijn, genieten Arabieren in Israël gelijke rechten en kansen. Christenen, moslims en anderen hebben vrijheid van godsdienst. En het Joodse volk heeft een toevluchtsoord gevonden voor het groeiende antisemitisme in de wereld.

Ja, het militaire bestuur van Israël moet worden beëindigd. Het is onaanvaardbaar om een heel volk onder voortdurende militaire bezetting te houden. Maar de Palestijnen zijn ook verantwoordelijk voor hun eigen lot. Zij moeten hun cultuur van haat tegen de Joden achter zich laten.

Echte vrede kan alleen worden bereikt door wederzijdse acceptatie, samenwerking en coöperatie ter plaatse – niet door internationaal opgelegde “oplossingen” die Joden het recht ontzeggen om in hun historische thuisland te leven en islamitisch terrorisme, haat en extremisme belonen.

Het grote plaatje is dat de Joodse staat Israël een (toegegeven, onvolmaakt) model blijft voor co-existentie en vrijheid in een regio die wordt gekenmerkt door chaos, corruptie, extremisme en totalitarisme. Het is terecht om kritiek te hebben op Israël. Maar het is onaanvaardbaar om Israël als enige verantwoordelijk te stellen voor het tragische lot van de Palestijnen of het als onwettig te veroordelen.

Laten we deze week blijven bidden voor een einde aan het conflict in Gaza. Voor de vrijlating van alle gijzelaars en een einde aan het brute regime van Hamas. Voor Israël en al zijn inwoners – Joden en niet-Joden. Laten we ook bidden dat het Joodse volk gemotiveerd zal worden door liefde en mededogen, en al zijn vertrouwen in God zal stellen. Laten we God smeken om Zijn geest van genade en smeekbede uit te storten over het volk van Israël – Joden en niet-Joden – allen die in het land wonen.