Ik zie op de TV de verschrikkelijke ravage die er ontstaan is. En dan weten dat ik daar pas nog geweest ben om eten te brengen. Bij ons gaat de oorlog nog steeds “gewoon” door, en bijna alle inwoners van noord Israël wonen al meer dan een half jaar niet meer in hun huizen. Dit is een van de redenen dat er relatief weinig slachtoffers zijn.  Ik hoop dat met al deze rakketten er nog mensen zullen zijn die hun huizen terug zullen vinden. Ik heb het niet over Gaza maar over noord Israël. Ik ben bang dat de gemiddelde Nederlander geen idee heeft van wat zich in Noord-Israël afspeelt.

Een "Mitsva"

Onze grens en de dorpen in het noorden worden door militaire eenheden en milities van de lokale bevolking beschermd. Wie vandaag naar noord Israël gaat vindt praktisch niemand buiten militairen die de grens bewaken en eenheden die gereed zijn om Libanon binnen te vallen, om eens en vooral een einde aan deze ondragelijke situatie te maken, want Libanon en Hezbollah houden zich uiteraard niet aan de V.N.-resoluties.

Onze soldaten gaan niet om 17:00 naar huis of naar hun barakken, ook komen ze niet voor het weekend naar huis. Daarom vind ik het een “Mitsva”, een gebod en zegen om iets goeds te kunnen doen, om op de vrijdag ochtend onze beschermers een warme Shabbat maaltijd te kunnen brengen. Toen ik afgelopen vrijdag het eten uit het culinair centrum van Jerusalem haalde, hoorden we dat het misschien een van de laatste keren zou zijn dat we het kunnen doen. Want de fondsen voor de inkoop voor producten waren praktisch op en zodoende kunnen de mensen die vrijwillig het eten bereiden en wij, die vrijwillig het eten naar de noordelijke of zuidelijke grens brengen, niet meer helpen. We hopen dat er weer donaties binnen komen.

Niet zonder gevaar

Op mijn VW-busje staat een bord dat ik in dienst ben van de civiele-Jeruzalemse-oorlogs-kamer, wat mij de mogelijkheid geeft om soms praktisch tot aan de stellingen vlakbij de grens waar onze soldaten zijn, te komen. Het is niet te beschrijven hoe blij ze elke keer zijn als ik hun deze maaltijden en andere lekkernijen voor de Shabbat kan brengen. Dit is meestal vis, vlees, rijst, soep, salades, Kugel, (een Joods gerecht voor de Shabbat), en groenten. Dit komt meestal met koekjes en snoep en tekeningen van de kinderen van de donateurs die daar mee de soldaten blij maken. Het is voor de soldaten, niet alleen het gevoel van thuis, maar ook dat er aan hun gedacht wordt aan het thuisfront.

Inderdaad is zo’ n rit naar de grens niet zonder gevaar, en alhoewel ik gewapend ben, tegen een raket of een anti-tank projectiel kan men weinig doen… Maar ik hoop altijd op bescherming van Boven, en tot vandaag is dat ook gebeurd. Ik had niet moeten denken aan de mogelijkheid dat ik vanochtend in het gebied waar de raketten gevallen waren, zou zijn geweest.

We zijn nog steeds in afwachting of de gegijzelden terug zullen komen, maar nu net hoor ik dat in plaats van een antwoord van Hamas hierover, Hamas een salvo van 10 mortieren uit Rafah naar de grens bij Kerem Shalom geschoten heeft. Dit is de plaats van waar de konvooien met voedsel voor de mensen in Gaza de Gazastrook in gaan!!  Er zijn 3 soldaten gedood en 8 zwaargewond.

Morgen is het bij ons de herdenkingsdag van de 2^e wereldoorlog en heb ik de eer gekregen als 2^e generatie een kaars aan te mogen steken bij de ceremonie van de Nederlandse Joden in Israël in het Anoe museum (vroeger het Diasporamuseum)  in Tel Aviv.

Het is natuurlijk niet te vergelijken, maar wat we dit laatste half jaar hebben meegemaakt heeft ons meerdere malen doen denken aan de jaren 1940-1945.