Ongeveer twee jaar geleden ontdekten Stanislav en zijn vrouw dat hun enige dochter kanker had en een zware behandeling nodig had. Anderhalf jaar lang moest het meisje allerlei onderzoeken en chemokuren ondergaan en probeerde ze verschillende medicijnen. De ouders deden alles wat mogelijk was om hun dochter te helpen, maar zonder succes. Sterker nog, de gezondheid van hun dochter ging alleen maar achteruit.

Daarom werd besloten dat Stanislav’s vrouw en dochter zo snel mogelijk naar Israël zouden gaan. Stanislav zelf moest achterblijven vanwege zijn militaire dienstplicht. De scheiding van het gezin was voor iedereen moeilijk. Zou Stanislav zijn dochter ooit nog terugzien? Zou hij moeten vechten? Zou de moeder in haar eentje in een nieuw land de behandeling van haar dochter aankunnen? Er heerste veel vragen en veel onzekerheid.

In Israël maakt de dochter van Stanislav op dit moment een moeilijke tijd door. Een paar weken geleden kreeg ze een urgente ziektestatus, waardoor haar vader het recht kreeg om Oekraïne te verlaten. Maar hij had slechts een paar weken om zijn militaire papieren in orde te brengen, want zijn visum verliep op 17 juli.

Het leek een onmogelijke opgave, maar Stanislav gaf niet op! Een paar keer werd de deur voor zijn neus dichtgeslagen, werd hij weggestuurd - onder het mom van “document ontbreekt”, “verkeerde kantoor”, “kom later terug” - waarna er telkens weer meer papieren nodig bleken te zijn. Maar Stanislav probeerde het elke keer weer opnieuw.

Eindelijk kreeg hij officiële toestemming van de autoriteiten en was hij klaar om te vertrekken. Maar toen werd hij bij de grens geweigerd en mocht hij de grens niet oversteken naar Moldavië. Hij moest uit ons busje stappen en achterblijven, maar zijn vliegtuig vertrok al dezelfde avond. We vroegen ons af of Stanislav zijn vlucht ging missen of dat hij misschien weer terug moest.

Stanislav zelf gaf nog steeds niet op. Hij zei: “Ik heb gebeden en ik heb gehoopt”. Na nog wat telefoontjes en meer controles door de douane en het leger mocht hij eindelijk Oekraïne verlaten. Gelukkig was hij nog op tijd voor zijn vlucht. Het hele proces voelde voor ons als ‘springen in de laatste wagon van een vertrekkende trein’. Inmiddels is Stanislav in Israël aangekomen en kon hij eindelijk zijn vrouw en dochter weer in de armen sluiten.