Dat klimaat wordt versterkt door een stroom van propaganda die de publieke opinie voedt met halve waarheden en vijandige frames. Mainstream media spelen hierin een kwalijke rol. Te vaak worden beweringen van Hamas en gelieerde kanalen als Al Jazeera zonder kritische toets overgenomen. Al Jazeera is geen onafhankelijke nieuwszender, maar de staatsomroep van Qatar, een land dat Hamas financieel ondersteunt en ideologisch verwant is via de Moslimbroederschap.

Onschuldige journalist

Het recente voorbeeld van Anas al-Sharif spreekt boekdelen. Deze man werd in de berichtgeving neergezet als onschuldige journalist, gedood door Israël. Inmiddels heeft het leger overtuigend bewijs geleverd dat al-Sharif een actief Hamas-lid was dat zich voordeed als verslaggever. Hij diende als bevelhebber van een raketeenheid in de Gazaanse stad Jabaliya. Wie de controle over de feiten in handen van een terreurorganisatie legt, faciliteert propaganda en draagt bij aan het klimaat van haat dat iedere dag opnieuw voelbaar is in Nederland.

De gevolgen van deze propagandaoorlog blijven niet beperkt tot het Midden-Oosten. Ze sijpelen door in de straten van Amsterdam, Den Haag en elders. Het CIDI-pand in Den Haag werd beklad met rode verf, kort daarop volgde het huis van een CIDI-medewerker, en recent werd ook de Israëlische ambassade aangevallen en vernield. Zulke daden vinden plaats in een atmosfeer waarin Israël stelselmatig wordt afgeschilderd als dader, agressor, pleger van genocide, en waarin Joden wereldwijd als collectief verantwoordelijk worden gehouden voor alles wat Israël doet of nalaat.

Politiek wapen

De Nederlandse politiek draagt hier helaas actief aan bij. Het gemak waarmee termen als ‘genocide’ in het parlement worden gebruikt – zoals in de motie van Kati Piri, waarin zonder juridische grondslag wordt gesteld dat Israël zich daaraan schuldig maakt – is verbijsterend en werkt polarisatie en antisemitisme in de hand. De term heeft een duidelijke juridische definitie: de intentie om een volk geheel of gedeeltelijk te vernietigen. Er is geen enkel bewijs dat Israël zo’n intentie heeft of dat beleid voert. Toch wordt het woord ingezet als politiek wapen, met grote maatschappelijke schade tot gevolg. Wie Israël in het parlement van genocide beschuldigt, zet indirect een stempel op de Joodse gemeenschap in Nederland. En of men dat nu wil of niet: het voedt antisemitische sentimenten.

Dubbele standaard

De parallel met Rusland en Oekraïne maakt de dubbele standaard zichtbaar. Toen Rusland Oekraïne binnenviel, was de verontwaardiging eenduidig. Er werd geen ruimte gelaten voor twijfel over het recht op zelfverdediging van de aangevallen partij. Maar wanneer Israël na een ongekende terreuraanval van Hamas hetzelfde recht uitoefent, wordt dat recht door velen ter discussie gesteld. Die selectieve verontwaardiging is niet alleen onlogisch, maar ook gevaarlijk. Israël mocht wel even terugslaan, maar de vijftig gijzelaars die nog in de donkere tunnels vastzitten, zijn door de media en vele politieke partijen allang weer vergeten.

Belofte

Er bestaat óók een collectieve historische verantwoordelijkheid ten opzichte van het Joodse volk. Die verantwoordelijkheid vloeit voort uit de eeuwenlange vervolging, die eindigde in de moord op 6 miljoen Joden tijdens de Shoah. “Nooit meer” was bedoeld als een belofte, niet slechts als een plichtmatige slogan voor herdenkingsdagen. Die belofte verliest haar kracht wanneer de samenleving zwijgt bij Jodenhaat, wanneer media propaganda doorgeven alsof het feiten zijn, en wanneer politici met woorden strooien die in de geschiedenis symbool staan voor de zwaarste misdaden tegen de menselijkheid.

Veiligheid

Het is tijd voor morele helderheid. Dat begint bij het erkennen dat antisemitisme levensgevaarlijke vormen aanneemt in Nederland, gevoed door desinformatie en politieke gemakzucht. Het betekent dat media hun rol als poortwachter van de waarheid serieus moeten nemen, ook wanneer dat impopulair is of botst met het dominante narratief. Het betekent dat politici verantwoordelijkheid dragen voor hun woorden, zeker wanneer die woorden historisch beladen zijn en gevolgen hebben voor de veiligheid van een minderheid in eigen land.

Antisemitisme begint vaak met woorden, maar eindigt nooit bij woorden alleen. Vernielde gevels, bekladde ambassades, bedreigde gezinnen, en in elkaar geslagen Joodse kinderen zijn de zichtbare tekenen van een sluipend proces dat te vaak te laat wordt herkend. Wie de geschiedenis kent, weet dat zwijgen geen optie is. “Nooit meer” betekent opstaan, tegenspreken en beschermen, juist wanneer dat ongemakkelijk is.

Keuze

De vraag is: wat doet ú hiertegen? Hoort u bij de zwijgende meerderheid, die wegkijkt en hoopt dat het overwaait, of bij de strijdende minderheid, die weigert toe te staan dat Jodenhaat opnieuw escaleert in onze samenleving? Die keuze is van levensbelang, omdat het de toekomst van het Joodse volk in Nederland zal bepalen. Als Joden vogelvrij worden verklaard, betekent dat het einde van het Nederland zoals wij dat kennen.

Dit artikel verscheen eerder in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!