Van Elia, beschouwd als de grootste van alle Hebreeuwse profeten, tot Hanina ben Dosa, Jezus van Nazareth, Shomon Bar Jochai en de 16e-eeuwse rabbijn Joseph Karo van Safed. Galilea is een geliefd thuis voor Joodse mystici, wonderdoeners en gebedsmensen en is het toneel geweest van veel bovennatuurlijke daden.

Het zijn de Joodse geleerden van het 5e-eeuwse Galilea aan wie de westerse wereld een dank verschuldigd is. Na de verwoesting van de Tempel in het jaar 70 na Christus, voegden deze geleerden, uit angst dat de verspreiding van het Joodse volk zou leiden tot het vergeten van de heilige tekst, klinkers toe aan de Hebreeuwse Bijbel. Hierdoor kan de Bijbel nu nog steeds worden gelezen. Ook werd er een versie van de Talmoed in Galilea geschreven, zodat Joden in de diaspora, waar zij zich ook mochten bevinden, nog steeds de Joodse wet konden uitoefenen.

Het is het Joodse volk in uit Galilea dat ons heeft geleerd hoe we moeten bidden. De Here Jezus vat in wat in het christendom bekend staat als het ‘Onze Vader', in feite de gebeden samen die tweeduizend jaar lang in synagogen werden gezegd. Ook een andere geleerde, die nauwelijks bekend is buiten de Joodse geschiedenis, leerde de mensen bidden. Het was midden in een verschrikkelijke droogte dat Honi de Cirkelmaker, die rond de 1e eeuw voor Christus leefde, werd benaderd door mensen die hem vroegen de Schepper te vragen het te laten regenen. Toen hij hun wanhopige smeekbede hoorde, trok Honi een cirkel rond de plaats waar hij stond en zei tegen de Heer van het Universum dat hij niet van deze plek zou wijken totdat de Almachtige de regen voor zijn volk zou sturen. Eerst begon het te miezeren, maar voor Honi was dat niet genoeg. Motregen zou het lijden van het volk niet verlichten! Hij smeekte opnieuw, en de regen kwam. Zo leerde het volk door Honi dat het een plicht en vreugde is om namens anderen om zegeningen te vragen, en dat wanneer wij dat doen dat God dan klaar staat om te antwoorden.

Het landschap van Galilea blijft grotendeels onveranderd. De heuvels zijn dezelfde heuvels en het meer is hetzelfde meer. De rust van het gebied blijft, en het is deze zeer rustige omgeving die nog steeds elk jaar tienduizenden bezoekers aantrekt, of het nu gaat om pelgrims uit het buitenland of Israëli's die optimaal gebruik maken van Pesach en elk jaar met duizenden hun tenten opzetten bij Kinneret en zo hard mogelijk met de radio meeblèren omdat de rust misschien gaat vervelen.

Sinds Israëls Onafhankelijkheidsoorlog zijn er moderne steden, kibboetsen en dorpen ontstaan. Hierdoor herbergt Galilea tegenwoordig niet alleen Joodse mensen, maar ook een grote Arabisch-christelijke en moslimgemeenschap. Zowel in het bedrijfsleven als de drukte van alledag worden gesprekken door elkaar gevoerd in het Hebreeuws en Arabisch. Het is een gebied in Israël waar de co-existentie gedijt.

Landbouw

De regio is ook de ‘broodmand’ van Israël, ook al beseften de boeren die ‘brood’ verbouwden in de vorm van tarwe, maïs en gerst, al snel dat zij niet konden concurreren met de grote voedselproducenten in de wereld. Innovatie bracht de boeren ertoe hun strategie te veranderen en hoogwaardige producten te verbouwen die naar Europa kunnen worden geëxporteerd in de seizoenen dat ze daar niet verkrijgbaar zijn in de supermarkten. Het is aan Israël te danken dat de Europese winkels tijdens de lange koude winters over een voorraad aardappelen, avocado's en mango's beschikken. Maar handel wordt niet alleen door noodzaak bevordert, maar ook door eenvoud. In Galilea geteelde sinaasappels zijn zo ontwikkeld dat ze gemakkelijker te pellen zijn! Galilea heeft verschillende bodems en klimatologische omstandigheden die worden gecreëerd door een hoogte die varieert van 200 meter onder de zeespiegel tot 1.100 meter boven de zeespiegel. Daarom is het de gastheer voor champignons die in Europa worden geteeld en bananen die in de tropen worden geteeld.

Landbouw is van cruciaal belang voor Galilea. Niet alleen levert het voedsel op, maar in ons droge en woestijnachtige land houdt de landbouw ook de bodem in stand en voorkomt het dat het gebied in woestijn verandert. Daarbij genereert het inkomsten in een landelijk gebied waardoor mensen er blijven wonen. Bevolking is een verdedigingsmiddel. Een goede en bloeiende bevolking is cruciaal als je omringd bent door vijandelijk gebied.

Een verborgen juweeltje

Als reisleidster houd ik van wat in ons vak bekend staat als ‘verborgen juweeltjes’ - plaatsen waar de meeste mensen nooit naartoe gaan, of zelfs maar over horen. Als er een gouden medaille was voor de meest vernieuwende en ontroerende van deze verborgen juweeltjes, zou ik die toekennen aan Kibboets Kishorit.

De kleine kibboets ligt hoog op een van de bergen van Galilea, op een steenworp afstand van de stad Carmiel, en telt slechts 215 inwoners. De bevolking bestaat uit Joden, christenen en moslims. Het meest opmerkelijke is dat de leden allemaal speciale behoeften hebben. Ze hebben allemaal een diagnose zoals het syndroom van Asperger, schizofrenie, het syndroom van Down of autisme.

Elke dag komen er 150 helpers uit de omliggende dorpen naar de kibboets om de leden te helpen met het verbouwen van eigen groenten en fruit. De plaats heeft ook wijngaarden, een wijnmakerij en zelfs een proeflokaal. Alsof dat nog niet genoeg is om iedereen bezig te houden is er ook nog een stal met paarden, een biologische geitenmelkmelkerij, een bakkerij en een kennel voor de steeds populairder wordende minischnauzers.

Als non-profit organisatie biedt de kibboets de bewoners met speciale behoeften een roeping, een kans om zich te ontwikkelen, een plek om met hun frustraties en uitdagingen om te gaan en niet te vergeten een thuis voor het leven.

Alle grote dingen beginnen klein en Kishorit is daarop geen uitzondering. In het begin had het slechts vier (staf)leden. In een land met duizenden jaren geschiedenis is de kibboets "gloednieuw". Hij werd in 1997 opgericht door Shuki Levinger, een maatschappelijk werkster, en Yael Shilo die een stiefzoon met speciale behoeften had. Het idee dat het mogelijk was een thuis te creëren voor volwassenen met speciale behoeften van alle etnische achtergronden sloeg veel sneller aan dan iemand zich had kunnen voorstellen. Tegenwoordig zie je als bezoeker een bloeiende omgeving waar gebroken en vergeten mensen nu een onafhankelijk, productief en gelukkig leven leiden. Shuki is ervan overtuigd dat dit het resultaat is van aandacht voor de medemens. De acties en zorg voor de gemeenschap waren een duidelijk voorbeeld in het leven van Honi de Cirkelmaker, en in Kishorit gebeuren deze dingen nog steeds.