De verbroken relatie nieuw leven inblazen

President Joe Biden heeft reeds gezegd dat hij de hulp aan de Palestijnen weer op gang wil brengen en de verbroken relatie nieuw leven wil inblazen. Maar het gerucht gaat dat het gesprek tussen de plaatsvervangende assistent minister van Buitenlandse Zaken voor Israëlische en Palestijnse onderwerpen, Hady Amr, plaatsvond nog voordat Biden met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft gesproken.

Zonder twijfel zal Netanyahu z’n uiterste best doen om vriendelijkheid uit te stralen als hij met de nieuwe president in gesprek gaat. Maar gegeven de grote verschillen tussen de twee regeringen met betrekking tot onderwerpen als Iran en het vredesproces, is het waarschijnlijk juist goed dat Biden geen tijd heeft gevonden om met Netanyahu te praten.

In feite zou hij er goed aan doen verspilling van ‘politiek kapitaal’ te vermijden door niet in te gaan op het nutteloze najagen van een hernieuwing van een tweestatenoplossing die de regering van Obama bepleitte.

Desondanks zal het moeilijk voor Biden zijn om deze val van het streven naar de tweestatenoplossing te ontlopen. Dit omdat feitelijk de hele staf van zowel de Nationale Veiligheidsraad als van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken uit veteranen van de regering van Obama bestaat.

Sterk groeiende bevolking

Het Israël onder druk zetten en de Palestijnen tevreden stellen, komt duidelijk weer terug. Zelfs als Biden andere prioriteiten heeft, zal een terugkeer naar de nutteloze pogingen om de Palestijnen over te halen om terug te keren naar de onderhandelingstafel, waarschijnlijk onvermijdelijk zijn.

Maar de publicatie van de laatste editie van het Joodse Bevolking Staatsrapport van de Westoever toont aan dat de beweringen van de Amerikaanse vredebewerkers steeds minder relevant geworden zijn door de feiten aan de grond. Het Joodse nieuwsagentschap JNS wijst naar dezelfde conclusies: de Joodse aanwezigheid op de Westoever maakt de massa-evacuatie van de nederzettingen tot een fantasie vanwege de groeiende gemeenschappen en een bevolking die spoedig een half miljoen bereikt.

Als we in zien dat nu ongeveer 325.000 Joden in delen van Jeruzalem wonen - van 1949 tot 1967 illegaal bezet door Jordanië - betekent dit dat ongeveer 10 procent van Israëls Joodse bevolking uit mensen bestaat die door het gros van de internationale gemeenschap als ‘illegale kolonisten’ worden beschouwd.

Afwijzing door Abbas

Gegeven de geschiedenis van Palestijnse afwijzing is het moeilijk aan te nemen dat een vredesverdrag binnen afzienbare tijd mogelijk is. Ook al hebben de voormalige medewerkers van Obama de teugels weer in handen van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Wie anders dan zij zouden het beter kunnen weten hoe vastbesloten de PA en z’n corrupte leiderschap is om vrede te vermijden! Ze hebben er acht jaar over gedaan om het diplomatieke speelveld naar hun kant te doen overhellen. Met als enig resultaat elke keer door PA-leider Mahmoud Abbas te worden afgewezen.

Toch is de regering van Biden bezig de oude ‘onpartijdige’ benadering weer van stal te halen, terwijl ondertussen zowel Israël als de Palestijnen vermaand worden geen stappen te zetten die het sluiten van vrede bemoeilijken. Dit gebeurt vanuit de gezindheid dat er morele gelijkheid zou bestaan tussen de PA - sponsor van terrorisme -  en Israël, dat het bouwen van huizen in reeds bestaande nederzettingen op de Westoever toestaat.

Belangen van de nederzettingen

Maar zoals de twee Israëlische studies aantonen, is een Israëlische totale terugtrekking naar de grenzen van voor 1967 ondenkbaar. Niet alleen de val van Oslo en Palestijnse terreur overtuigden zowel linkse als rechtse Israëli’s dat het opgeven van de veiligheidscontrole over de Westoever een slecht idee was, maar ook is het een feit dat het eenvoudig onmogelijk is om honderdduizenden Joden uit hun huizen te verplaatsen met de bedoeling nog een Jodenvrije onafhankelijke Palestijnse staat te vestigen naast dat wat in naam al bestaat: Gaza.

Maar zoals Trumps buitenlands beleid aangaf, betekende dit niet noodzakelijk dat een tweestatenoplossing theoretisch onmogelijk was. Hun plan was door de Palestijnen verworpen en door de belangrijkste adviseurs van Biden belachelijk gemaakt als onrealistisch en te pro-Israëlisch. Echter, zoals de beide bevolkingsstudies aantonen, is het plan van Trump het enig mogelijke plan dat op de niet te ontkennen werkelijkheid gebaseerd is. Als de Palestijnen een overeenkomst willen, zal het een overeenkomst moeten zijn die de nederzettingen aanvaardt – de clusters dichtbij de grenslijnen van 1967 en de meer verspreid liggende – als vallend onder Israëlische soevereiniteit. Ook zullen de Joodse wijken in Jeruzalem bij Israël horen, ongeacht de omstandigheden.

Het was om deze reden dat velen in de nederzettingenbeweging ongelukkig waren met het plan van Trump. In tegenstelling daarmee zien ze het wel zitten dat de spanning met Biden terugkeert, zegt het rapport van de JNS. Dit klinkt intuïtief bijna onaannemelijk, aangezien de pro-Israëlgemeenschap de vorige president op handen droeg. Toch denken sommigen uit het politiek rechtse kamp dat de ideeën die Biden en z’n buitenlands-beleidsteam er doorheen willen duwen, onrealistisch zijn. En wel zo onrealistisch dat ze verdere huizenbouw op de Westoever zullen stimuleren, wat weer tegengesteld is aan Netanyahu’s beleid die een bouwstop instelde om Trump niet te beledigen.

Dit alles laat allereerst de dwaasheid van de benadering van Biden zien, en ook de manier waarmee het Palestijnse leiderschap het eigen volk veroordeelt tot een situatie waarin het betrokken raakt in een conflict zonder einde. Het demonstreert eveneens dat de ondergangs-scenario’s die zo vaak door Amerikaans-Joodse critici van Israël geuit werden, even zovele misvattingen zijn.

De keuze voor vrede

De claims dat ongecontroleerde groeicijfers van Arabieren uiteindelijk Israël zullen overspoelen, zijn bewezen niet juist te zijn. Men dacht dat de toename van de Palestijnse bevolking zowel exponentieel als doorgaand zou zijn. Andere studies hebben aangetoond dat hun groei afneemt. Zou in de Palestijnse cultuur van ‘de oude oorlog tegen het zionisme’ realisme tot een trend worden, dan zal het nog mogelijk voor hen zijn een staat te hebben. Zolang ze het er maar mee eens zijn dat de groeiende Joodse bevolking in Jeruzalem en de gebieden niet ‘uitgerukt’ zal worden.

De opties van Israël blijven rationeel en ‘niet-apocalyptisch’, ook al zeggen sommige linksdenkenden dat het voor Israël een keuze is tussen apartheid en een staat met twee volken. De huidige abnormale situatie waarin de Arabieren autonomie hebben over de gebieden op de Westoever waar ze wonen, zal voortduren totdat de Palestijnen tot bezinning komen. Dat betekent niet dat Israël de democratie zal moeten opgeven - nu of ooit - of apartheid zou moeten toepassen om te voorkomen door de Palestijnen onder de voet gelopen te worden.

Zoals altijd, blijft de keuze voor vrede in de handen van de Palestijnen zelf. Het is aan hen om ermee in te stemmen het land te delen met de Joden. Doen ze dit niet, dan verliezen ze meer grond. Reeds tientallen jaren volgen ze dit stramien. In 2000 en 2001 is hun door Ehud Barak een genereus landaanbod gedaan. In 2008 deed Ehud Olmert eveneens een goed aanbod. Zij zullen nu weer gedwongen worden terug te kijken op het aanbod van Trump als de beste overeenkomst die ze gekregen hebben. Het doet niet ter zake wat Biden en zijn team zeggen of doen. Voor de nabije toekomst zal alles bij het oude blijven.

Dit artikel is geschreven door Jonathan S. Tobin en stond 4 februari 2021 op de website van ISRAEL365 News. Vertaling: Evelien van Dis (Overgenomen met toestemming van JNS)