Ik kom al jaren in dit winkeltje en blijf me verbazen over hoe de eigenaren, een ouder echtpaar, weten waar ze wat hebben staan. Het is er zo vol dat je bijna struikelt over de spullen. Dit keer was het er druk. Het echtpaar stond achter de toonbank iedereen vriendelijk te woord.

Met hulp van Mohammed vond ik al snel mijn hark. Mohammed werkt er al een lange tijd en loopt als een gek in het rond om iedereen te helpen. Ik sloot achteraan aan bij de rij van wachtenden. Zonder hark. Die had Mohammed voor mij meegenomen. Achter in de rij aansluiten is in Israël een basisfout. Nog steeds ben ik daar niet aan gewend. Het gaat om voordringen met een uitdrukking op het gezicht van ‘ik sta hier echt al een hele tijd.’

Voor mij stonden, in de lengte van de toonbank, vier mensen. De linker was in een diep gesprek verwikkeld met de man van het echtpaar. Het ging over een sleutel die hij wilde laten kopiëren, want dat doen ze ook in deze winkel. Degene naast hem was een vrouw, ook in een diep gesprek verwikkeld met de vrouw van het echtpaar. Zij hadden het over een kapotte waterkoker, die ze de dag ervoor had gekocht.

Haar buurman, een wat kromme, stokoude orthodoxe Arabische man, tenminste aan zijn hoofdbedekking te zien, was ook met de vrouw van het echtpaar in een hevig gesprek. Ik kon niet volgen waar het over ging, maar het klonk als een enorme klacht. Helemaal rechts stond een jonge vrouw geduldig te wachten. Tot het haar allemaal te veel werd en zij besloot de winkel te verlaten en buiten te wachten tot rustiger tijden.

Ik aanschouwde het gebeuren kalm. Ik wilde niet alleen mijn hark, ik wilde ook betalen. Vanuit het niets verscheen plotseling Mohammed achter het echtpaar, dus achter de toonbank. Ik riep, behoorlijk brutaal, over de hoofden van de drie mensen voor mij, of ik kon betalen. Dat vond hij wel een goed idee. Hij sloeg van alles aan op de kassa, ging nog even in gesprek met de vrouw van het echtpaar en besloot toen dat mijn hark 60 shekel waard was, ongeveer 15 euro. De 100 shekel die ik hem gaf, zorgde voor onrust. Weer sloeg hij op de kassa, vroeg de vrouw van het echtpaar iets en gaf toen mijn wisselgeld aan de orthodoxe Arabische man. Ik hoorde wat gemompel, maar verder gebeurde er niets.

Voorzichtig klopte ik de oude man op zijn schouder en gebaarde dat het mijn geld was. Hij keek me wat morrig aan en ging verder met zijn eigen verhaal. Weer klopte ik op zijn schouder, dit keer iets harder, en gebaarde dat ik mijn geld wilde hebben. Hij draaide zich helemaal naar me toe. Een grote glimlach verscheen op zijn stokoude, prachtige gezicht. Ik glimlachte terug. Toen begon hij te lachen, eerst zachtjes en steeds wat harder. Het was aanstekelijk en iedereen lachte met hem mee.

Na een paar minuten stak hij zijn hand uit en gaf me het geld. Dat was ook het moment waarop mijn hark overhandigd werd. Ik dankte iedereen vriendelijk, knikte ter afscheid en verliet de winkel. Het was tijd om de hark uit te proberen.