Vrienden nodigden me uit voor een Iftar-maaltijd. Ze hebben veel kinderen, die op hun beurt weer families hebben, en het is er altijd grote pret. Ik voel me dan ook altijd wat bezwaard om er ook te zijn, omdat er altijd zo veel familie al is. Maar dat is Nederlandse beleefdheid, en past zeker niet in de Arabische cultuur.
De Iftar-maaltijd
Het dorp waar ze wonen, bestaat uit kleine straatjes waar je amper doorheen kan rijden. Parkeren doe je waar je een plaats ziet. Ik was wat te vroeg en we zaten wat te babbelen in afwachting van het moment dat er gegeten mocht worden. Plotseling hoorde ik gezang uit de moskee, tenminste dat leek zo. Het bleek uit de telefoon van mijn gastheer te komen. “Dat is een app”, legde hij uit. “Live uit Jeruzalem, daar mag je nu eten. Zo meteen zal je dat hier ook horen uit de moskee.” Dat klopte, en wel van heel dichtbij. Want ze wonen ernaast. Toen mochten we eindelijk eten en vooral drinken. Want in de warmte is niet drinken voor de meeste Arabieren het moeilijkst.
Het bleek dat geen van de kinderen zou komen; ze waren bij vrienden uitgenodigd. Wel kwam de oude opa langs. Hij zat naast me aan tafel en raakte niet uitgepraat. Hij vertelde me in goed Ivriet, dat hij niet wist hoe oud hij was. Bij zijn geboorte was dat niet opgetekend. Ook vertelde hij dat hij geboren was in een Arabisch dorp hier in de buurt, dat na 1948 een Joods dorp was geworden. Ik schrok van zijn opmerking en voelde me ongemakkelijk. Maar hij praatte rustig door en vertelde dat hij jarenlang, tot hij zich echt te oud voelde, had gewerkt bij een Joodse boer in datzelfde Joodse dorp. Hij toonde geen enkele wroeging.
Ik ben me er zeer van bewust hoe bijzonder het is dat het Joodse Volk een eigen land heeft.
Niet vanzelfsprekend
Terwijl hij doorpraatte over zijn leven, moest ik denken aan een jonge vrouw die ik voor mijn boek 'Over Grenzen' heb geïnterviewd. Ook haar ouders en grootouders kwamen ooit uit een Arabisch dorp dat sinds 1948 een Joods dorp is. Op mijn wat onhandige “Het spijt me zo”, reageerde zij toen met: “Het heeft geen zin om terug te kijken, wat is gebeurd is gebeurd.”
1948, de geboorte van de Joodse Staat. Een belangrijk, historisch moment. In mijn leven is er altijd een Joods land geweest. Toch heb ik dat nooit als een vanzelfsprekendheid aangenomen en ben ik me er zeer van bewust hoe bijzonder het is dat het Joodse Volk een eigen land heeft met alle ongelofelijke ingewikkeldheden. Zoals die lieve oude opa die naast mij zat aan tafel. Zijn familie woont al generaties lang hier. Niets is zwart, niets is wit. Vooruitkijken.
Aanbevolen artikelen
-69327.jpg?width=1366&height=765&mode=fit&format=jpeg&signature=b1fa1ed1eb8fedc78aff408878f55dc53bdfccca)
Blogs
24 april 2024
Zionisme is een wereldwijde katalysator voor antisemitisme en racisme geworden omdat wij hier de directe wonderen van G’d zien
Ik sprak onlangs Mosje, een psycholoog uit Amstelveen, die 8 jaar g...
-17654.jpg?width=1366&height=765&mode=fit&format=jpeg&signature=8de6aac283b77ed6322126638632e343cbe7f17e)
Blogs
10 april 2024
Klini-clowns en agenten
“Zoals water gezicht tegenover gezicht stelt, zo weerspiegelt het h...
-37268.jpg?width=1366&height=765&mode=fit&format=jpeg&signature=d7bfde702bd6c051a1b43527b3bb0b29cb2f641a)
