Nederigheid

Tijdens een van de gebeden, en misschien was het wel door de opgetogenheid en de blijdschap waarmee we Jezus aanriepen, werd ik gegrepen door het woord ‘nederigheid’, nota bene een van vruchten van de Heilige Geest. Sindsdien laat dat woord me niet meer los.

Zou het zo kunnen zijn dat we, ongewild, wel eens met ons geloof naar anderen toe, hoogmoedig overkomen? Ik heb dat verwijt meer dan eens gehoord van mensen die later tot geloof gekomen zijn. Dat we, zeg maar, met Jezus doen alsof we boven anderen uitsteken. Als dat zo is, dan moet dat uitermate irritant zijn. Jezus zelf waarschuwt daartegen als Hij zegt: Leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart. En ook Paulus ziet dat gevaar als hij in zijn Romeinenbrief christenen wijst op de zonde van hoogmoed.

Geloof is genade

Misschien leer ik nederigheid beoefenen als ik me realiseer dat ook mijn geloof een gave van God is en blijft, en dat ik voortdurend leef van Gods genade. En dat ik oog krijg hoe God in Zijn liefde zichzelf deelt aan anderen. Zo raak ik in mijn ontmoetingen met Joodse vrienden telkens weer onder de indruk van hun overgave aan God, hun liefde en hun kostbare omgang met Gods Woord. Ik sta daar als christen niet boven.

Misschien moet ik ook steeds meer leren dat God en Christus groter zijn dan de grenzen van de kerk en dat de Heilige Geest ook buiten ons om in mensen aan het werk is. Ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik ontvangen heb, maar ik heb met mijn geloof niet het exclusieve recht op God. En dat ook ik veel meer gericht moet zijn op hoe God Zijn weg gaat met mensen, en zeker met Zijn volk. Welke plek zij in Zijn hart hebben. En met blijdschap en verwachting uitzien naar wat Hij allemaal nog wil en kan en zal doen.