Vaak zijn ze aan het appen, nog vaker bellen ze, terwijl ze praten met armen en benen die zwaaien door de auto. Om ongelukken te vermijden, haal ik deze wegpiraten vaak in, terwijl ik ongelofelijk mopper en bid dat ze door de politie gesnapt zullen worden. Bellen of appen terwijl je aan het rijden bent, is levensgevaarlijk en we weten het allemaal.

Ik ook. Ja, ik ook.

Twee seconden

Vanmorgen moest ik een paar kleine boodschappen doen. Winkel in, winkel uit. Terwijl ik net weer aan het rijden was, kwam er een appje binnen. Mijn telefoon ligt altijd naast me op de stoel, terwijl ik weet dat ik er niet aan mag komen. Ik keek, dat was niet langer dan twee seconden.

Dat had ik niet moeten doen. Terwijl ik vrolijk doorreed, het bericht was niet urgent, zag ik een politieauto achter me rijden. Vanwege de kou droeg ik een ijsmuts, diep over mijn oren. Ik hoorde wel geluiden, maar het drong niet tot me door dat het om mij ging. Een paar minuten later hadden de agenten er blijkbaar genoeg van me te achtervolgen en gingen ze naast me rijden en dwongen me zo tot stilstand.

Om een lang verhaal kort te maken, ze hadden me zien kijken op mijn telefoon. “Mevrouw”, sprak de agent me streng toe. “Weet u wat u fout gedaan heeft?” Het voelde als terug op de lagere school. “Ja”, stamelde ik. “Ik keek op mijn telefoon.”

Met mijn autopapieren en mijn rijbewijs dook hij vervolgens zijn auto in. Samen met een nog strenger kijkende collega boog hij zich minuten lang over mijn gevaarlijke daad. Het kan zijn dat ze hun moeders ondertussen belden, of iets anders deden, maar het voelde als een eeuwigheid. Mijn fantasie sloeg ervan op hol. Ze zijn aan het overleggen of ze mijn auto gaan innemen of dat ik de gevangenis in moet. Ik durfde ook niemand te bellen om raad, want ik wilde mijn telefoon niet nog een keer aanraken.

Zeker een kwartier later kwam ‘de vijand’ terug met een papier dat ik moest tekenen ter bevestiging van ontvangst van de bekeuring, alsook de bon zelf. Terwijl hij me streng en doordringend aankeek zei hij: “Mevrouw, ik wens u een prettige dag”. Nou, die dag was niet prettig meer te maken. Mijn bekeuring was zo hoog als de hoogste toren op de aardbol. Wel terecht, maar ook weer niet, want ik houd me echt altijd aan de regels, maar dat gelooft natuurlijk niemand meer.

72 uur

Bekeuringen betaal je in Israël op het postkantoor. Om de gebeurtenis zo snel mogelijk uit mijn systeem te krijgen, reed ik gelijk door om te betalen. Het was er rustig. Vol schaamte overhandigde ik de mevrouw achter het loket mijn bekeuring. Verbeeldde ik het me? Ook zij leek me streng en vooral boos aan te kijken. Niemand gaat ooit meer aardig tegen me doen, schoot het door mijn hoofd.

Toen begon ze te lachen. “Wanneer is dit gebeurd”, vroeg ze. “Tien minuten geleden”, schamperde ik. Ze moest nog harder lachen. “Je kan pas betalen na 72 uur, eerder zit het niet in het computersysteem. Je bent wel heel happig om te betalen.”

Over drie dagen moet ik weer terug. Ik heb nu wel  72 uur om het land te ontvluchten. Een goed idee? Nee, ik ga ‘m netjes betalen en mijn telefoon raak ik nooit meer aan als ik in de auto zit, nog beter die blijft voortaan in mijn tas.