Iemand stuurde me foto’s van Hamas-vlaggen bij een demonstratie in Den Haag. Iedere keer wanneer ik beelden zie van demonstraties waarbij mensen zwaaien met vlaggen van Hamas, ISIS, Taliban of andere Jihadistische groeperingen, oproepende tot de moord van mijn volk, dan kan ik niets anders doen dan vol ongeloof mijn hoofd schudden. Ook al hebben wij hier al jaren voor gewaarschuwd, niemand wilde ons ooit geloven.

Zelfs tijdens mijn jaren op de middelbare school in Nederland was deze haat altijd aanwezig. Maar niemand buiten de Joodse gemeenschap nam mij ooit serieus. Echter, slechts één korte blik op de gedragsverschillen tijdens een pro-Israël demonstratie versus een pro-Palestijnse demonstratie zou een objectieve waarnemer al een idee moeten geven van welke kant in vrede wil leven; en welke kant niet alleen oproept tot, maar ook nog eens de ergste wreedheden die je maar kunt bedenken viert.

Wie zou bij zijn volle verstand blij kunnen zijn met een bloedbad? Welke vredesactvisten vieren massale ‘schendingen’ van vrouwen, meisjes, baby's en mannen, ouderen, jongeren, Joden en niet-Joden? Dit zouden jullie eigen dochters kunnen zijn. Jullie zussen, broers, kinderen, kleinkinderen, ouders of grootouders.

Tijd van pijn, lijden en gevaar

Helaas leven we in gevaarlijke dagen voor Israël en Joden wereldwijd. De Joodse geleerden noemen tijden als deze een Eet tsara leJa’akov, een tijd van pijn, lijden en bijzonder gevaar voor ‘Jakob’ – het Joodse volk. Dit is gebaseerd op de woorden van de profeet Jeremia (30:7): “Het is een tijd van benauwdheid voor Jakob”.

Maar laat dit een waarschuwing zijn voor iedereen in het Westen: ‘dit zal ook voor jullie tijd van benauwdheid zijn als het Westen doorgaat met hun struisvogelpolitiek’. Dit zullen jullie kinderen, broers en zussen, ouders en grootouders zijn als er niets wordt gedaan en de wereld Hamas-aanhangers blijft steunen. Maar eerlijk gezegd heb ik niet de illusie dat mijn woorden serieus zullen worden genomen door iemand die het niet al met mij eens is.

In een eet tsara als deze zeggen onze Geleerden ons om onze gebeden te vermeerderen en onze toewijding aan de Thora te vergroten. En realistisch gezien is dat op dit moment inderdaad het enige wat wij kunnen doen. Want de wereld zal toch niet naar ons luisteren.

Vliegtuigen?

Vorige week viel hier in Jeruzalem opnieuw een Hamas-raket. Mijn vrouw was aan het rusten en mijn kinderen speelden in mijn zoontjes slaapkamer, terwijl ik in de woonkamer aan het leren was toen we plotseling een vreemd geluid hoorden. Het was een luid suizend geluid dat uit de lucht kwam.

Mijn kinderen zijn inmiddels helaas al gewend aan straaljagers of militaire helikopters die overvliegen. Mijn zoon vindt het helemaal geweldig om deze te zien. Dus toen hij het suizende geluid hoorde, sprong hij onmiddellijk opgewonden op en stond hij op het punt naar het raam te rennen.

Afgaande op het geluid besefte ik echter meteen dat dit niet de Israëlische luchtmacht was. En dus haastte ik de kinderen snel naar onze slaapkamer, die als een schuilkelder is gebouwd. Mijn vrouw zat inmiddels al een beetje verward rechtop in haar bed. “Dit zijn geen vliegtuigen?”, vroeg ze half-verklarend. Toen ik snel uit het raam keek, zag ik tot mijn ontsteltenis een Hamas-raket die heel laag vloog en er was geen luchtalarm om ons te waarschuwen.

Uiteindelijk viel het ergens in Oost-Jeruzalem. Na rondgevraagd te hebben, werd bevestigd dat er, G-dzijdank, geen storing in het luchtalarmsysteem was. Het leger had al berekend in welk gebied de raket ongeveer zou vallen. En alleen in deze gebieden sloegen ze alarm. Maar voor ons -in de gebieden op weg naar de eindbestemming van de raket- was het toch een behoorlijke schok.

Moeilijk nieuws

De vorige keer schreef ik over de vermissing van de ouders van onze buurvrouw. Deze buurvrouw is een vriendin van mijn vrouw en haar man en ik leren samen in dezelfde Kollel (leerhuis voor getrouwde mannen). Hierdoor hebben wij de ouders van onze buurvrouw ook een aantal keren ontmoet tijdens familiefeesten als besnijdenissen en bar mitswa’s die onze buren gaven. Hele lieve mensen met een liefde voor hun kleinkinderen als geen ander.

Helaas liet Hamas deze lieve grootouders niet toe om hun kleinkinderen te zien opgroeien. Ze werden op 7 oktober namelijk samen met hun vrienden en buren – kinderen, baby's, moeders en vaders – op gruwelijke wijze vermoord op manieren die ik niet eens wil beschrijven.

Het kostte de autoriteiten tien dagen om hun stoffelijke resten te identificeren. Slechts enkele uren vóór de Sjabbat werden we allemaal op de hoogte gebracht van het uiteindelijke lot van de ouders van onze buren. Een bejaard echtpaar wiens enige misdaad was dat ze Joods waren en binnen de internationaal erkende grenzen van 1967 woonden.

Puur antisemitisme

Hoe vaak horen we niet dat Israël “terug moet naar de grenzen van 1967”? Nee, dit heeft niets te maken met enige vorm van internationaal erkende grenzen. En het heeft ook niets te maken met de rechten van de Palestijnen. Het is pure Jodenhaat wat Hamas en al haar aanhangers drijft – of het nu in Gaza, Nederland, Londen of waar dan ook ter wereld is.

Een paar dagen geleden werd in een rapport van de Londense politie gesteld dat het aantal antisemitische haatmisdrijven in Londen met 1.353% (!) is gestegen sinds 7 oktober; de dag van de Hamas-pogrom. Wat ons eens te meer laat zien dat het enige waar Hamas (en al hun sympathisanten) om geven hun eigen haat is.

Als een oorlog tegen mij opstaat

Ongeveer twee maanden geleden -aan het begin van de Joodse maand Eloel- werd ik uitgenodigd om te spreken voor een groep van Isreality, de jongerenafdeling van Christenen voor Israël. Tijdens deze toespraak had ik het onder andere over een gebruik dat wij hebben om vanaf het begin van deze maand elke dag een extra Psalm te zeggen na onze dagelijkse gebeden. In deze Psalm zeggen wij, “als er een oorlog tegen mij opstaat, vind ik hierin vertrouwen” (Psalm 27:3).

“Vertrouwen in het feit dat er een oorlog tegen mij opstaat? Dat klinkt niet logisch,” vertelde ik hen. Rabbijn Meir Shapiro (1887-1933) legde uit dat als mijn levenspad niets waard zou zijn, dan zou ik ook niet constant verzet tegenkomen van mijn vijand die in oorlog tegen mij opstaat.

Het feit dat er bij elke bocht een 'oorlog' op mijn pad komt, is een teken dat mijn daden, mijn levensdoel en mijn ambities, zeer waardevol zijn. Zo waardevol dat er een totale oorlog tegen mij opstaat om mij ervan te weerhouden mijn dromen te verwezenlijken. En zo bevinden wij ons ook vandaag in een oorlog. Er is een oorlog tegen ons opgestaan. Niet omdat wij niets waard zijn. Maar juist omdat wij waardevol zijn. Omdat wij staan voor wat goed en waar is.

Dichte gordijnen

Rabbijn Yitzchak Aryeh Sekel (1768-1847), beter bekend als de Baal Sjem van Michelstadt, stond als vijfjarig kind al bekend als een wonderkind vanwege zijn wijsheid. De beroemdheid van dit wonderkind bereikten uiteindelijk zelfs de koning (of graaf) van Michelstadt, die nu met eigen ogen wilden zien of de geruchten echt waar waren. En dus riep hij het kind op een bepaalde dag en tijd naar zijn kasteel. De koning bevool dat iedereen zich moest verbergen wanneer dit wonderkind zou komen.

Het kasteel had namelijk veel kamers en met niemand die de weg kon wijzen, wilde hij zien of het kind hem zou vinden. Toen de dag aanbrak, keek de koning uit zijn raam en zag hij de jonge Yitzchak Aryeh de binnenplaats oplopen. Niet zo lang later werd de koning verrast door kloppen op zijn deur. De koning was stomverbaasd. “Hoe wist je dat ik hier was?” vroeg hij het kind. “Voordat ik naar binnen ging, heb ik even de tijd genomen om het kasteel van buitenaf te bekijken,” vertelde hij de koning. “Ik zag dat de gordijnen van alle kamers open waren om het zonlicht binnen te laten. Slechts in één kamer waren de gordijnen dichtgetrokken. Dus begreep ik dat de koning daar was en mij van achter de gordijnen bekeek.”

Jaren later herhaalde rabbijn Sekel deze gebeurtenis en legde uit dat “wanneer iemand moeilijke tijden doormaakt, en hij voelt dat de gordijnen van de Hemel gesloten zijn; dan is dat een teken dat G-d daar is en naar hem kijkt van achter het gordijn en hem vanuit Zijn schuilplaats in de gaten houdt.”

Net zoals de dageraad na de nacht komt, worden ontberingen vaak gevolgd door verlossing en goedheid; zoals het laatste deel van het vers dat ik aanhaalde aan het begin van dit artikel zegt: “Het is een tijd van benauwdheid voor Jakob, waardoor hij gered zal worden.” (Jeremia 30:7) En zoals rabbijn Yona ben Abraham (1200-1263) schrijft: “de duisternis is de oorsprong van het licht dat zal komen.”

Mogen wij dit licht allemaal snel en in onze dagen zien.