Gevonden vriendschap

Ik ben geboren en getogen in Blaricum. Toen ik een jaar of elf was, kregen we nieuwe buren. Een jong gezin met twee kleine kinderen. Ik raakte bevriend met het echtpaar en had vooral met de vrouw diepe gesprekken over de wereld en de uitdagingen van het leven, zo jong als ik was. Zij gaf me een veilig en warm gevoel en ik was vaak bij hun thuis te vinden.

Onze levens reisden in verschillende richtingen en het contact verwaterde. Tot zo’n vijf jaar geleden. Ik moest plotseling aan haar denken en vond haar via Facebook. We maakten een afspraak en ik ging bij haar langs. Het was net als toen. Veilig en warm. Op mijn vraag wanneer ze een keer naar Israël kwam, keek ze me verbaasd aan. Het stond niet op haar prioriteitenlijst. ‘Maar’, zei ze, ‘Ik heb iets voor je. Als je me daar mee kunt helpen, dan kom ik.’

Als je 'm vindt

Ze gaf me de naam van het jongetje dat ooit ondergedoken was bij haar grootouders in Nederland. Ze was bezig met een boek over het verhaal van de familie aan haar vaderskant en dat jongetje had daar een belangrijke rol in gespeeld. Ze gaf me zijn naam en vertelde dat ze gehoord had dat hij in Israël woonde. ‘Als je ‘m vindt, kom ik je in Israël bezoeken.’

Ik ga het verhaal verklappen als ik u vertel wat er toen gebeurde, dus dat doe ik niet. Inmiddels is er een boek over dit jongetje uitgekomen. De papegaaien van Moshe, geschreven door mijn lieve vriendin, de vroegere buurvrouw.

Met The Holocaust Memorial Day net achter ons, moest ik aan dit verhaal denken.

Met het vermoorden van één mens, werden hele generaties vermoord en weggeveegd. Met het redden van één mens, werden hele generaties gered.

"Dan loopt hij terug naar het huis. Hij kijkt rond naar de opgeheven gezicht van de aanwezigen, die op hem wachten. Hij spreekt kort: ‘Laat het kind maar komen.’ Het twee jaar oude kind kwam in 1943 en overleefde de oorlog. De man en die vrouw waren mijn grootouders …"

Grote kleine helden, moedige mensen.