Toch zijn er in alle tijden christenen geweest die zicht hebben gehad op Israël. Ze hebben Joden verdedigd, de rabbijnen geraadpleegd in de bestudering van het Hebreeuws en ze beseften dat het God is die Zijn volk bewaart. De weg van God met Israël is niet alleen een weg van het verleden, van Bijbelse tijden met Abraham, Mozes en David. Ook is het niet alleen een weg van de toekomst, als God Zijn beloofde zegeningen uitstort. Het is ook in de tijd van nu. Daar willen we staan met deze christenen uit het verleden.

We hebben geen ander narratief dan de Bijbel. Als er in de Bijbel Israël staat, dan lezen we Israël. Daar kan je ook eigenlijk niet omheen, nu Israël hersteld wordt in het land. Mijn oog werd gericht op Micha 4 (11 en 12): “Nu verzamelen zich tegen u vele heidenvolken. Zij zeggen: Laat haar ontheiligd worden en laten onze ogen Sion aanschouwen. Zíj echter kennen de gedachten van de Heere niet. Zij begrijpen Zijn raadsbesluit niet: dat Hij hen bijeengebracht heeft als graanschoven op de dorsvloer.”

Oogsttijd

Het gaat in hoofdstuk 4 over het laatst der dagen. Dat God herstel gaat geven aan het overblijfsel van Israël. En dan komt onze tekst: de gedachten van de Heere kennen. Wat zijn Zijn gedachten? We mogen Hem kennen uit Zijn Woord. En als we dat bestuderen, dan kunnen we, vaak terugkijkend op situaties, Zijn weg erkennen. Hij brengt Israël terug, omdat de oogsttijd gekomen is. Het raadsbesluit van God draait om Israël, om Sion en Jeruzalem. We houden onze adem in en kunnen niet anders dan ons verheugen. Hoe duister het politiek of ideologisch ook kan zijn, het is de Herder van Israël die Zijn volk verzamelt, omdat Hij trouw is.